[cdep, Org Records/Bertus]
Je zal toch maar bassist zijn bij de geweldige Red Hot Chili Peppers en je toch nog vervelen. Te pas en te onpas laat je dan je lul aan om het even wie zien, bezoekt feesten waar anderen alleen maar van kunnen dromen vol drank en drugs, hebt vrouwen bij de vleet waar je de namen allang niet meer van weet en ach wanneer je om een uur of 13 uit je coma ontwaakt pluk je wat aan je geliefde bas. Het is heel gek, maar door de spleet tussen de tanden en de guitige ogen, waardoor hij als een eersteklas etterbak oogt, dat ik dit vooroordeel bij Flea ofwel Michael Peter Balzary heb. Toch duikt deze in Australië geboren artiest dikwijls op in leuke rollen in films en is hij de onbetwiste bassist van de Peppers. Ook is nog wel eens ergens te gast of duikt hij in groepen als Pigface, Jane’s Addiction, Fear, Rocket Juice & The Moon en Aleka’s Attic. Onlangs heeft hij me nogal verbaasd door in Atoms For Peace naast oprichter Thom Yorke op te duiken. Hij is daarom veel breder en verrassender dan mijn vooroordeel groot is.
Misschien vind ik het nog wel opmerkelijker dat hij na 29 jaar vakmanschap, want bassen kan hij als geen ander, pas met zijn eerste debuut op de proppen komt. Oké, Helen Burns bestaat uit een losse verzameling van 6 nummers die net onder de 27 minuten klokken, maar met de sok om kijken we niet naar de lengte. Flea heeft alles, dat wil zeggen bas, synthesizers, drummachine, programmering, trompet, piano, orgel, contrabas en percussie-instrumenten, zelf ingespeeld en krijgt hulp bij de opnames van Chris Warren, de roadie/drumtechnicus en live keyboardspeler van de Red Hot Chili Peppers. Op de gastenlijst staan uit diezelfde band de ex-drummer Jack Irons en huidige drummer Chad Smith. De titelsong heeft Flea samen met Patti Smith geschreven, die daar zelf ook meteen maar zingt. Hij heeft het eerst niet uit willen brengen, maar heeft de opnames gemaakt in de achterkamer van zijn huis, mede om Warren te leren hoe je een geluidsmechanicus te worden. Dat klinkt niet erg ambitieus, maar des te verrassender is het resultaat. De epee opent met “333” heel stemmig met jazz, waarbij de trompet niet achterwege blijft. Flea is ook een geschoold jazztrompettist namelijk. Hierover gooit hij na 3 minuten ineens beats die ook niet zouden misstaan bij Atoms For Peace, terwijl de trompet nog lekker doorgiert. Ben Neill met DJ Spooky komt ook zo in me op bij deze sound. Na weer een aantal minuten transformeert het nummer tot een noisy glitchtrack met een stemmige piano op de achtergrond. Acht minuten later is dit indrukwekkende stuk ten einde. In de vijfde track “333 Revisited” doet hij dit in gewijzigde versie nog een keer. De tweede track “Pedestal Of Infamy” laat een rustiger jazzgeluid horen, aangevuld met elementen van dub, funk en electro. Hierbij laat hij naast de bas ook een synthesizers, diverse percussie-instrumenten, een ingeblikt koor en een fluit klinken. Een melancholische track die op nostalgische wijze ook wel bij een jaren 70 televisieserie zou passen. Het derde nummer “A Little Bit Of Sanity” is een kort intermezzo met funky, electro en klassieke thema’s. Dan volgt de titeltrack, waarin zoals gezegd Patti Smith zingt. Het is een fraaie ballad, waarbij de muziek op de achtergrond vol stemmige, DJ Shadow-achtige piano- en sfeerklanken haar zang mooi omlijst. Het slotnummer “Lovelovelove” begint nachtelijk met een zacht knerpend gitaartje en een xylofoon. Dan valt ineens het kinder- en volwassenenkoor van het door Flea opgerichte Silverlake conservatorium in, waar ook de opbrengsten van deze schijf heengaan. Tegen het einde worden ze nog ondersteund door harmonicaspeler Keith Barry (Thelonius Monster). Tel daar de artwork van zijn dochter en tevens fotografe Clara Balzary bij op en het intieme en vooral verrassende kleinood is rond. Dat mag hij gerust vaker doen.
door Jan Willem Broek