De vaste bezoekers zullen gemerkt hebben dat het beroemde (en beruchte) ILX-forum al een paar dagen kapot is. Dat zou best nog een tijdje kunnen duren, houd voor de ontwikkelingen deze status-pagina in de gaten. Aangezien mijn ego groot genoeg is, plaats ik hier drie filmstukjes die u anders letterlijk/figuurlijk gemist zou hebben…. Nou ja.
Avond-update: nou dat 'tijdje' viel reuze mee dus, ze zijn weer up and running!
Incendies (Denis Villeneuve)
Haalt u even diep adem. Het oeuvre van Iñárritu is vergeleken met Incendies een wonder van subtiliteit. De Griekse theatrons uit de oudheid zouden volstromen voor dit verhaal. 'Beter dan Oedipus!' Ik overdrijf natuurlijk een beetje, maar toch. Een tweeling zit bij de notaris, die plechtig het testament van hun moeder voorleest. Moeder geeft de kinderen vanuit haar graf nog opdrachten; zoek je broer, zoek je vader. Ontrafel de familiegeheimen! In plaats van dat het mens het zelf heeft verteld, of gewoon (wat aan het einde logischer blijkt) al die ellende mee de dood inneemt. De arme kinderen worden hier voorgoed getraumatiseerd! Het tweelingmeisje begint de reis, naar een fictief (en clichématig ellendig) Arabisch land, waarna de film een structuur lanceert waarin de reis van de dochter die van moeder decennia terug volgt en echoot. Verkrachtingen, bevallingen en moordpartijen (ook ma zelf is echt geen lieverdje!) volgen elkaar in rap tempo op. Radiohead jammert op de soundtrack (ik begon Amnesiac net leuk te vinden) en de kijker raakt al snel afgestompt bij zoveel vervelends. Maar dan wordt ook de broer ingevlogen, en kan het nóg erger.
Bridesmaids (Paul Feig)
Zo, mijn liefde voor Kristen Wiig is weer bekoeld… Ze schreef deze film, en speelt de hoofdrol, als depressieve stuntelaar die uit jaloezie de bruiloftsvoorbereidingen van haar beste vriendin verpest. 130 minuten lang Paul de Leeuw-achtige genante taferelen. Nog erger dan de verschrikkelijke (en talrijke) uitwerpsel-grappen zijn de Borat-achtige catfights rond de 'best friend'-status van de bruid. Ik kan er niet naar kijken, zeker twee keer het geluid maar afgezet. Te ongrappig. Pas helemaal aan het eind worden de capriolen op een 'shower' zo belachelijk dat het leuk wordt. Bovendien kun je uit de speeltijd al afleiden dat elke sketch tot het maximale is uitgerekt. Akelig. Is er dan niets leuk? Nou, heel af en toe zit er nog wel een subtiel geintje in. Wiig komt op het piekfijne feestje aan, en krijgt van een butler een drankje. Ze wil het drankje haten, neemt toch voorzichtig een slokje door het rietje. 'Goddamn it, that's so good.' Leukste grap (en de enige waar ik later nog om grinnikte) komt meta-grappig genoeg van het meest overbodige en stomste personage. (De Britse roommates van Wiig, waaronder die dikke kale uit Little Brittain.) Diens vadsige zus heeft Wiigs dagboek gelezen, maar had dat eerst niet door. 'I just thought it was a very sad, hand-written book.'
Cirkus Columbia (Danis Tanovic)
De tip van dit trio. Fijne Bosnische film, zeker op het scenario-niveau zit het heel knap in elkaar. En niet alleen dankzij de hier altijd zo geliefde cirkel. Een dikke Duitse Mercedes komt aan, in het Bosnische hinterland, en rijdt aan het eind weer weg. Enkel de passagiers veranderen. Wat Cirkus Columbia zo slim maakt is de geleidelijke metamorfose van Dany Boon in Bosnië-achtige taferelen, naar melancholie en oorlog. Die is namelijk op handen, net na het uiteenvallen van Tito's rijk. De verstokte communist wordt mild bespot, maar heeft tegelijkertijd nog recht van spreken ook. Want ja, de ellende werd alleen maar groter natuurlijk. De ratten komen terug zegt men, en ook het niet helemaal koosjere hoofdpersonage is met zijn trophy wife op weg naar huis. Hij maakt zich vooral (en aanstekelijk belachelijk) druk om zijn kat Bonnie, die de running gag van het verhaal mag spelen. Het beest raakt al snel kwijt, waarna zijn baasje eerst bespot wordt om zijn verwoede zoektocht. Tot ie 2000 Duitse Marken uitlooft. 'No one's indifferent to Deutsche Marks.' Ondertussen maakt hij kennis met zijn bijna volwassen sukkelige zoon, zijn ex-vrouw, en zij op hun beurt (en met wisselend genoegen) met pa's nieuwe langbenige vlam. Er hangt een zweem van degelijkheid rond Cirkus Columbia, misschien zit het in het acteren, het is allemaal net niet top. Maar momentjes als die op de zweefmolen uit de titel vormen samen toch genoeg 'Franse' magie.
(door Ludo)