Februari is de maand dat ik op de naar verluid meest romantische dag van het jaar er een lente bij krijg. Over terugblikken gesprokken, want dat is wat je doet als je ouder wordt. De winter zit nog diep in je kleren en de kou van buiten lijkt zich ook te nestelen in huis. Het is laveren tussen de verkoudheden, griepjes en buikellende door. Gevangen in korte dagen en nachten naar de lente toeleven. De vergankelijkheid is iets waar je aan moet denken en ook snel weer vervliegt tussen alledaagse dingen, zoals een helse baan. Gelukkig is er ook genoeg moois te beleven. Zo ook een soort van geslaagde halve marathon. En och, laat ik dat niet vergeten: muziek!
Ouder worden, maar nog steeds kippenvel krijgen van de Heart And Soul box van Joy Division die ik krijg van degene met wie ik hart en ziel deel, is een teken van niet ouder worden. Gelukkig hoef ik geen Notes To An Absent Lover te schrijven zoals Barzin dat op wonderschone wijze doet, om zo’n box in handen te krijgen. De huid wordt ook flink geroerd door Dan Geesin’s soundtrack Can Go Through Skin, waarop prachtige gastrollen van Anneke van Giersbergen en Charlie Dee. Dat naast de uitstekende speelse inbreng van Geesin zelf, die de muziek componeerde voor de film Kan Door Huid Heen van zijn vriendin Esther Rots. Lekker melancholisch genieten, zonder met de ziel onder de arm te lopen. Alhoewel, die prachtige Heavy Ghost van DM Stith mag er wezen en The Night Keeps Coming In, vol ijzersterke remixen van Dakota Suite, liegen er in deze donkere tijden er ook niet om. “Geld maakt niet gelukkig” is dan een bekende uitdrukking. Soms denk ik wel eens dat het je wel de middelen geeft om in je ongeluk gelukkiger te zijn. Zo kan ik deze maand het boek plus dubbel-cd Money Will Ruin Everything 2 aanschaffen, waarop het fantastische label Rune Grammofon een kijkje in de keuken geeft. Een prachtig boek en twee cd’s vol exclusief materiaal. Dan voel ik me toch wel even gelukkig. Daar laat ik geen bankrekening tussen komen, hoewel dat soms wellicht best handig zou zijn. Maar goed, ik kan altijd nog uiteen stuiven of vluchten met de Diaspora van The Ukrainians. Maart roert al bijna weer zijn staart met vele wonderschone releases…en, voel ik daar een mespuntje lente?
door Jan Willem Broek