[cd, Truth Cult/Southern]
Het Truth Cult label vaart onder de vlag van Southern en werkt langzaam maar gestaag aan een fraai experimentele catalogus. De nummer 7 op het label is het tweede samenwerkingsverband tussen de Amerikaanse zanger Eugene S. Robinson en de zeer actieve Franse muzikant Philippe Petit.
Eugene S. Robinson is waarschijnlijk het meest bekend geworden als de enigmatische, donkere voorman van zijn band Oxbow. Daarnaast is hij ook in de bands Black Face (met ex-Black Flag leden) en Whipping Boy actief geweest en heeft hij met artiesten als Xiu Xiu, Jarboe, Lydia Lunch, Marianne Faithfull, DJ Rupture, Zu, Black Sun, Old Man Gloom, Barry Adamson, Klaus Flouride, Allen Ginsberg, Bevin Kelley from Blevin from Blechtdom, Todd, Capricorns en vele andere samengewerkt. Je kunt gerust stellen dat hij een graag geziene gast en veelzijdige muzikant is. Verder schrijft hij ook boeken, waarvan er inmiddels al verscheidene van zijn gepubliceerd.
Ja en waar moet ik beginnen als het om Philippe Petit gaat? Deze DJ, recensent, radiopresentator en labeleigenaar zit de laatste jaren zo in lift en zijn productiedrift is om stil van te worden. Zeker als je de kwalitatieve meetlat er naast legt. Het start allemaal in de jaren 90 waar hij de labelbaas is van het garagerock label Kinetic Vibes Music en later het geweldige noiselabel Pandemonium. Daarna maakt hij in 2000 de verrassende switch naar het spraakmakende elektronica label BiP_Hop. Vanaf 2007 laat hij van zich horen als muzikant in de supergroep Strings Of Consciousness. Als je al zolang meedraait in de bijzondere uithoeken van de muziek maak je vrienden. Dat is ook precies wat er daarna gebeurt, want zijn muzikale carrière raakt in een ware stroomversnelling. Hij maakt albums met K11, Lydia Lunch, Cosey Fanni Tuti, Cindytalk, PAS, Ron Anderson, Robert L. Pepper, James Johnston, Vultures Quartet, Chapter 24 en dus ook Eugene S. Robinson. Verder geeft hij acte de présence op compilaties als Under A Big Red Sun en werkt verder samen met artiesten als Foetus, Graham Lewis, Scanner, My Brightest Diamond, Faust Barry Adamson, Mira Calix, Fanny Tutti, Justin Broadrick, Simon Fisher Turner, Kammerflimmer Kollektief, Edward Ka-spel, Jarboe, Leafcutter John, Banabila, Simon Whetham en ga zo maar door. Die laatstgenoemde rij artiesten zijn veelal terug te vinden op zijn Philippe Petit & Friends releases en soms ook op de cd’s onder zijn eigen naam. Hij heeft, wat hij ook doet, een absolute voorliefde voor de duistere cinema en atmosferen. Solo maakt hij dan ook diverse denkbeeldige soundtracks, die dusdanig zijn opgebouwd dat ze op zichzelf staan. Op andere albums gaat hij meer op een muzikale ontdekkingstocht met verrassende gasten. Hij ziet zichzelf ook liever als een “musical travel agent” dan een componist. Petit ontpopt zich als een zeer gevarieerde, opvallende en opwindende artiest die een eigen plek inneemt binnen de hedendaagse elektronische en experimentele muziek.
Na hun eerste album The Crying Of Lot 69 uit 2011 zijn de twee giganten nu weer herenigd op de cd Last Of The Dead Hot Lovers, de tweede in hun drieluik met onder andere duistere onderwerpen als moorden. Ze worden hier vergezeld door ene Kasia Meow die met haar stem doet denken aan Lydia Lunch en Diamanda Galas. Zij vormt een mooie aanvulling op de sinistere muziek die de twee heren hier brengen. Want net als op hun debuut zoeken ze de duistere kanten van de muziek en het leven op. De twee klanklandschappen van elk ruim 21 minuten die ze hier presenteren kennen kop noch staart, maar brengen vooral een zekere, spannende atmosfeer. Deze sluit nog het meest aan op een David Lynch film, waarbij de groep PAS als een fragmentarisch decor worden gebruikt en de duisternis van de Swans heerst. Petit ontfermt zich weer over de elektronica, draaitafels, veldopnames en prefab gitaren, terwijl Robinson en Meow de derealiserende vocale partijen verzorgen. Het is een intrigerende mix van dark ambient, avant-garde, industrial en vrij geluid, die zich evolueren tot een bloedstollend hoorspel dat zijn weerga niet kent. De spoken word van Eugene hakt erin als een duivelse emotiebom, die gedragen wordt door de unieke, apocalyptische muzikale texturen van Petit. Dit gaat voorbij aan de gangbare muziek en is veeleer een luisterervaring. Ze weten elkaar tot grote hoogten te drijven, maar behouden daarbij wel het oog voor de voortgang van het geheel, waardoor het telkens boeiend en spannend blijft. Overdonderende, grootse muziek van de buitencategorie!
door Jan Willem Broek