[cd, Eroto Tox Decodings]
Via muzikale dwalingen, naar aanleiding van een nieuwe Steven Severin release, beland ik ooit bij het Eroto Tox Decodings label. Het is een label dat zich toelegt op bijzondere experimentele muziek is is in 2005 opgericht door de Amerikaanse muzikant Chandra Shukla (Xambuca, DiViD, Qaballah Steppers, Splinter Test, Vacuum Tree Head). Ik heb het label niet op de voet gevolgd en kom rijkelijk laat achter de nieuwe artieste Elisa Faires. Zij zingt al sinds haar achtste en in het begin is dat vooral koorzang. Ze heeft opera, klassieke en elektronische muziek gestudeerd aan de Universiteit en onder meer les gehad van Dr. Robert Moog. Daarna heeft ze met diverse projecten gewerkt zoals Astral Magick Soundtrack, Paw Of Zing, Imaginary Numbers, Squeegy-G, The Wood Bunnies en tegenwoordig ook Xambuca. Ze componeert muziek voor Butoh dans en bewegings- en performance kunst.
Vorig jaar heeft ze eindelijk de tijd gevonden om haar debuut Elixir No. 444 te voltooien, dat ze tussen 2003 en 2011 heeft opgenomen en nu gemasterd is door Thomas Dimuzio. Elisa Faires brengt gelaagde zangpartijen die een beklemmend geheel vormen en ergens tussen pastorale, spookachtige en koorzang uitkomen en veelal als drones ingezet worden. Hier zet ze haar spannende muziek onder, die ze creëert met piano, samples en elektronica. Ze krijgt van zes gasten hulp op de sitar, bas, synthesizers en zangsamples om haar muziek verder in te kleuren. Haar zeven composities, met een totale lengte van 45 minuten, komt ergens uit tussen drones, exotische elektronica, neoklassiek en experimentele geluidskunst uit. Ze brengt een rijk gedetailleerd, maar uiterst subtiel en bovenal ongrijpbaar geheel waar je van de ene verwondering in de andere valt. Om een idee te krijgen moet je denken aan een verrassende kruisbestuiving van Birds Of Passage, Grouper, Heidi Harris, Silver Pyre, Snow Palms, Pantha Du Prince en Oneohtrix Point Never, waarbij zowel Arvo Pärt als John Cage de arrangementen in handen lijken te hebben. De muziek is etherisch en duister, melancholisch maar verlicht, sacraal en aards en net zo wonderschoon als biologerend. Een elixer waar je gewoonweg geen genoeg van kunt krijgen. Subliem!
door Jan Willem Broek