[mcd, Erased Tapes/Konkurrent]
Als zoon van een pianoleraar komt de jonge, nu pas 22 jarige singer-songwriter Douglas Dare al vroeg in contact met muziek. Hij kan dan ook prima piano spelen, maar beheerst ook de basgitaar en keyboards. Daarnaast is hij ook nog eens gezegend met een pakkende en emotievolle zangstem. Zijn eerste proeve van zijn bekwaamheid is te horen op het vier nummers tellende Seven Hours, die ruim 16 minuten duurt. Hij wordt hierbij bijgestaan door multi-instrumentalist Fabian Prynn op percussie-instrumenten, keyboard, gitaar en zang. Door de diverse elektronische en percussie elementen krijg je een heel eigenzinnig soort singer-songwritermuziek. Het is een beetje de manier waarop Ben Christophers en Faultline hun muziek benaderen, terwijl dit album je op het eerste gehoor wellicht eerder aan een ongelooflijke hybride van artiesten als Ólafur Arnalds, Lubomyr Melnyk, Antony And The Johnsons, James Blake, Tom Odell, Jeff Buckley en een neoklassieke variant op Radiohead doet denken. De warme sfeer en droefgeestige ondertoon van de muziek zijn zeer benaderbaar, maar de diepgang ervan is haast ongrijpbaar. Het is een krachtig en wonderschoon visitekaartje dat Douglas Dare hier afgeeft. Een artiest om in de smiezen te houden!
door Jan Willem Broek