De laatste dag van de laatste editie van het laatste festival op aarde. We begeven ons als mensheid werkelijk op een afgrond, en wie beter om de hele smeerlapperij over de rand te begeleiden dan Merzbow. En of de Subjectivisten er bij waren!
“Een vlammengordijn steeg op, gevolgd door een plotseling, nooit eerder gehoord aanzwellend gebrul” – Ernst Jünger (1895-1998)
Op een dag
Een noise affiche, op een dinsdag avond, en nagenoeg uitverkocht? God I love Belgium. Het zaaltje is prima, alleen kan ik er maar niet aan wennen dat je geld terugkrijgt voor het inleveren van lege bekertjes. Hierdoor ben ik op het KRAAK festival al een fortuin misgelopen, en ook nu is de schade niet beperkt gebleven. Volgens een omstander bestaat deze regeling omdat Belgen financieel gemotiveerd moeten worden om netjes te zijn (*zie notitie 1). Hij denkt dat Hollanders, feitelijk de beesten van de wereld, van nature netter zijn.
De DJ maakt meteen een goede beurt, want bij binnenkomst worden we verwelkomt door de mannelijke masturbatie klanken van die andere Japanoise band, The Gerogerigegege (*zie notitie 2).
Even later
Openingsact is ook maar zo’n spek en bonen benaming, dus kunnen we spreken van een triple main event? Als eerste aan de beurt is het uit New York afkomstige Sightings. Ik moet toegeven dat de band me op plaat niet veel doet, maar ze krijgen deze avond een live herkansing. Een omschrijving die steeds door mijn hoofd spookt is ‘nice guys making loud music’. De band zoekt een groove en blijven daar in steken tot er helemaal niets meer van over blijft. Ze klinken als een jonge Dead C, maar dan met betere beheersing van de instrumenten, en de muziek kent een cleanere sound dan ik had verwacht. Het is een band die speelt in een zeer gemoedelijke ongedwongen sfeer. Dat levert een aangename, maar toch weinig memorabele show op. De term openingsact klinkt zo onterecht nog niet.
Liturgy komt al playbackend en bier(?) drinkend het podium op. Over deze band lijkt heel wat onenigheid te bestaan, inzake wats met jou? Tot Kamervragen is het nog niet gekomen, maar de publieke opinie liegt er niet om. Ze zijn duidelijk niet autistisch genoeg om trve kvlt black metal te zijn. Wat dat betreft is de band ongeveer zo authentiek als Vampire Weekend. Dat zou verder geen punt zijn ware het niet de band, meer bepaald frontman Hunter Hunt-Hendrix , zelf zo nadrukkelijk de terminologie opzoekt. Met merkwaardige essays over transcendental black metal gaan ze de slag niet winnen, maar goed, zoals ze dat in Studio Sport zeggen, er wordt ook nog gespeeld.
Indrukwekkend is de band muzikaal wel degelijk. Ze spelen lang uitgesponnen nummers, voornamelijk instrumentaal, maar hier en daar opgeleukt door de onovertuigende krijsen van Triple H. Als een kind dat zijn zin niet krijgt klinkt het, en ik kan me voorstellen dat de rest van de band aan het sparen is voor een ballgag, want voor de rest is het een zeer boeiende set. Ze zijn professioneel en heel goed op elkaar ingespeeld. In de ogenschijnlijk monotone passages valt nog opvallend veel te beleven, en daarin zit voor Liturgy de winst, subtiliteit, wie had daar ooit aan gedacht in het botte messen broertje van de muziekgenres.
Uiteindelijk is de band zijn own worst enemy. Waar Lighting Bolt alle mogelijke kritiek pareert door zich volledig cartoonish op te stellen, wil Liturgy serieus genomen worden, en dat is nu net het enige wat ik niet voor ze kan doen. Zoals Pierre Bosquet opmerkte na de historische blunder van de charge of the light brigade in Balaklava: “C'est magnifique, mais ce n'est pas la guerre…
…c'est de la folie”
Wanneer plots
Ergens is hij kameraad Balazs Pandi kwijtgeraakt, want vanavond speelt Merzbow een solo set. Twee laptops, een legertje pedalen en een banjoachtig instrument beslissen het lot van de bezoekers. Moet ik er echt bij zeggen dat het luid was? Wie ooit zei ‘I like music to move me, not push me around’ heeft hier waarschijnlijk een broertje dood aan. Geen digitale ruis, of bliep bliep rampspoed, het is puur harsh wall noise vanavond. Loops vol gierende noise wisselen elkaar af, waardoor de vaart er goed in blijft. Verschillende klanken stapelen zich op, om een moment later weer als een golf uit elkaar te spatten. Toch is hier geen sprake van ADHD, dit is het weloverwogen resultaat van een al decennialang durend experiment (*zie notitie 3).
In hun vliegensvlug geposte recensie schrijven de vriendelijke vrienden van Gonzo Circus “De zaal zit nog altijd goed vol met vele fanboys en enkele girls ferm naar voren geplant om elke beweging te kunnen aanschouwen.” Ah, guilty as charged. Het lijkt er op dat ik bij iedere trip naar België weer iets nieuws heb om me over te schamen. Op Goddeau wordt ook melding gemaakt van overenthousiast publiek. Ja, ja, betrapt op enthousiasme, ik beloof plechtig verbetering. Naast een weggedragen jongeman waar zij melding van maken, lijkt naast mij, vooraan dus, een meisje out te gaan, zoals we dat in de late jaren ’90 zouden zeggen. Ik wil vragen of het wel gaat, maar dat heeft in deze kolkende massa geen zin.
Interactie met het publiek is uiteraard nul comma nul, maar Merzbow geeft wel een toegift. Zou hij het dan toch stiekem naar zijn zin hebben? De set voldoet precies aan verwachtingen. U zou de beste man kunnen beschuldigen van een comfort zone, maar dat zou zijn doel schromelijk voorbij schieten. Wat heeft 'em nog te bewijzen? Het is fantastisch om deze legendarische figuur nog eens te zien, vooral na een zo bewogen tijd voor zijn land. En Kabouter Wesley, wat vond u van dit optreden? ‘Ahh mijne kop jong! Amai dat was er goed op seg. Eff’kes gaan zitten best. Oei Ik begin te draaien precies. Ja, dat was ne serieuze patat zenne! Ooh, nu hoor ik precies niet goed meer, kan da?’
Op naar de KNO arts!
Einde
—
Notities
1 -netjes- *Awel, ik weet nog toen er helemaal geen statiegeld bestond in België. Lege Sisi flessen werden volgens oud gebruik zonder verdoving ritueel door midden gesneden, waarna ze de bovenste helft omgekeerd terugplaatsten. Met wat fris op de bodem ontstond er dan een primitieve doch zeer effectieve weps..wep…wespenvanger. Ge kan er toch wel terug uit vliegen zoude ge denken, maar neen, die domme beesten zitten zo vast als een regeringsformatie. Afijn, het was anarchie in die tijden, overal lege flessen, en dat was nog voor de dioxine crisis van 1999 toen tienduizenden cola producten linea recta de straat opgesmeten werden, voor een keer in haar bestaan gezien voor de rommel dat het is.
2 –gerogerigegege– *Het nummer heet Violence Onanie, en ik weet niet in hoeverre ik er trots op kan zijn dat ik het gehijg binnen enkele seconden wist te plaatsen. De band specialiseert zich, mede dankzij de verknipte behoeften van Gero 30, nu verblijvend in een gesticht, in Senzuri …muziek? De klanken van mannelijke masturbatie staan centraal, en worden op Violence Onanie aangevuld door geluidseffecten van explosies en een luchtalarm. Daarnaast maakt de band, AKA Junaro, ook extreme punk (titel-1234!-krrgggg), meer traditionele noise en mogelijk serieus te nemen music concrete.
3 -experiment- *Hier moet ik denken aan dit filmpje van het onvolprezen Everything is Terrible. Superman, die zonder reden een anker draagt, is een beetje depressief. Hij vind zichzelf maar een freak van niks. Een paar hippies komen hem opvrolijken, met ene peptalk van het niveau 'ah joh eh'. Zij besluiten hun betoog met de inspirerende zin ‘There’s nothing wrong with being a freak man, as long as you freak in the right direction.’