Jos Haijer is van wat men de pensioengerechtigde leeftijd noemt, maar daar is helemaal niets van te merken. Hij is naar mijn idee ook veel te onconventioneel om mee te doen aan het concept van welverdiende rust. Jos heeft ook geen echte baan, maar is zo iemand, die doet wat ie doen moet. Omdat hij wat te vertellen heeft, of wat neer wil zetten. Omdat hij dat op dat moment belangrijk vindt. Ontwerper, fotograaf, artiest, labelbaas? Ik zie vooral de gedrevenheid om er iets van te maken.
Zijn beste werk moet naar eigen zeggen nog gemaakt worden en hij zit nog boordevol plannen. “Het echte leven is belangrijker dan zwelgen in historie” vertelt Jos mij, waarbij hij ongetwijfeld aan zichzelf refereert en niet aan mijn belangstelling om meer te weten te komen over het ontstaan van Social Security. Dat hoop ik althans 🙂
Ik heb een demo van de band. Uit 1981 en met een ongekend professionele sound. Verantwoordelijk engineer Michiel Hoogenboezem groeit uit tot topproducer voor o.a. Normaal, Lois Lane, Ten Sharp en De Dijk en Social Security wordt een van de bekendste symfonische new wave-bands uit Nederland. Al schreef de regionale pers in den beginne op z’n zachts gezegd ambivalent over de kwaliteiten van de band.
Ik heb een lang verhaal geschreven over de beginjaren van Social Security, wiens bandleden vooral in Groningen woonden, maar die zich als Friese groep afficheerde om zich zo af te zetten tegen het door gitaren gedomineerde Groningen. Een verhaal met veel quotes uit de Noordelijke dagbladen, omdat ik ze relevant en grappig vind. Helaas wordt er niet meer zo subjectivistisch geschreven in de kranten: echt een gemis!
Luister naar de muziek en lees meer over Jos Haijer en het jonge Social Security. Kennen jullie de band? Wat vinden jullie van de muziek? Wat is hun plek in de Nederlandse muziekgeschiedenis? Laat het me weten!
Dit is de demo van Social Security. Als je op play klikt kun je tijdens het lezen luisteren naar de muziek. Onderaan dit artikel is ook nog een luisterlink geplaatst.
Optreden, ontwerpen en organiseren
Groningen. Het is 1968. Jos Haijer is zestien en houdt van experiment en alliteraties. Met werkgroep Doordiedeurdaar organiseert hij in de Witte Boerderij een “creatieve, culturele manifestatie. Een positieve, progressieve provocatie” waarmee ze leeftijdsgenoten wil uitdagen om op te treden en te exposeren.
Zelf heeft Jos, leerling aan de 1e Christelijke HBS, allang geen drempelvrees meer. Hij ontwerpt psychedelische posters en speelt in Hades Hackney Coach, die volgens het Poparchief Groningen “hoofdzakelijk experimentele oerwoudmuziek maakt”.
Jos sluit zich aan bij werkgroep Provadya? en helpt bij een aantal spraakmakende happenings, zoals De Tweede Wederopstanding van Lygeia, waarvoor hij bijvoorbeeld de poster maakt.
De Groninger hippies zijn geen lieverdjes. Het uitdelen van sinaasappels en speldjes op popmanifestatie High Boer High (Koninginnenacht, 1969) is nog een mooi gebaar, maar de opruiende taal richting de Korenbeursconciërge Visser (“Visser is een klootzak!”) en de plannen om hem op te sluiten in een telefooncel vormen de opmaat naar de veldslag waarmee de volgende popmanifestatie op 12 juli eindigt. De apparatuur van The Pretty Things wordt gejat, de bierflesjes vliegen het podium op en de politie gooit olie op het vuur door met de lange lat de Korenbeurs te ontruimen.
Robbie Kauffman en Jos Haijer delen sinaasappels uit tijdens High Boer High
De gemeente Groningen houdt echter het vertrouwen in de jonge organisator Robbie Kauffman en vraagt Jos Haijer – als medewerker van de Raad voor Jeugd en Jongeren – om samen met hem het eerste Groninger openluchtpopfestival in het Stadspark te verzorgen. De journalist van het Nieuwsblad van het Noorden schrijft vol verwachting over De Grazige Weiden: “De groepen spelen met eigen apparatuur, maar hun geluid wordt nóg een keer versterkt tot 600 Watt!” Hoofdact op 15 augustus 1970 is Tyrannossaurus Rex, dat echter op het allerlaatste moment cancelt en door het ook niet te versmaden Badfinger vervangen wordt. Natuurlijk staat ook Jos’ band Hades Hackney Coach op het programma.
Jos studeert aan de Academie voor Sociale en Culturele Arbeid (ASCA). “Zelf had ik er niet zo over nagedacht. Mijn vrienden gingen er heen. Sociale Academie? Wat is dat dan? vroeg ik. Je leert er dingen organiseren en zo, zeiden ze. Dat leek mij wel oké en lag in het verlengde van mijn belangstelling” vertelt Jos de Leeuwarder Courant in 1991.
Het Pakhuis, Heerenveen
Na zijn studie vertrekt Jos, zoals gangbaar S5 afgekeurd voor dienstplicht, naar Heerenveen. Om jongerenwerker te worden in Het Pakhuis, dat in 1975 geopend is. En net als in Groningen gebruikt Jos de popmuziek als middel om de jeugd uit te dagen en te mobiliseren.
Zelf blijft hij ook muziek maken. Met Piet Werkman vormt Jos het duo Scab, dat in 1976 indruk weet te maken. Uit de Leeuwarder Courant dat een dichtersfestival in Het Pakhuis recenseert: “Voor eigen publiek waagde Jos zich aan een kreatief “vocaliseren”, waarvoor behalve moed ook een verfijnde stembeheersing nodig is. En zowaar, het kwam eruit.” Of als voorprogramma van Cuby + The Blizzards: “Met eigen werk van opmerkelijk nivo, vol overgave gebracht. Jos en Piet, beter is er niet.”
Pavane
In 1977 haalt Het Pakhuis Soft Machine naar Heerenveen. Scab staat in het voorprogramma, evenals Pavane. “Was Scab de ontdekking van 1976 in het Veen. Pavane kon wel eens de klapper van ’77 worden. Eindelijk heeft gitarist Kier van der Werf namelijk een groep om zich heen die op zijn nivo kan werken: Willy Huisman op orgel en synthesizer, Bob Schaafsma op bas en Michiel Hoogenboezem op drums.”
Na het vertrek van Kier van der Werf, drummer Michiel Hoogenboezem en zanger Rutger Hauer (!) zijn het zanger-gitarist Harrie Zandstra, Bob Schaafsma en Willy Huisman die als Pavane de kiem voor Social Security leggen. Ze maken “jazz-rock, dat met wat funk-invloeden en overgoten met een Steely Dan-achtig sausje te moeilijk is voor het grote publiek, waardoor ze gedoemd is erg vaak in de repetitieruimte in Heerenveen te blijven rondhangen.”
Jos vertelt me over die periode in Heerenveen: “Ik organiseerde veel concerten in Het Pakhuis. Van alles. Jazz, pop, noem maar op! Muzikanten kwamen overal vandaan. Jan Akkerman speelde er veel en jamde regelmatig mee met allerlei artiesten. Ik moest hem zelfs eens vragen om niet telkens op het podium te klimmen”. Hoogtepunt van de muziekavonden was de zandlopershow, die sociaal werker Jos introduceerde. Een soort sleutelclub voor muzikanten, waarbij naar hartenlust gemixt werd tussen de verschillende lokale bands.
Wansmaak
De scene van muzikale swingers neemt ter promotie van de gemeente Heerenveen een elpee op in de Blue Tape Studio van Luinjeberd, een dorp net ten noorden van Heerenveen. Groeven uit Heerenveen schiet veel Friezen echter in het verkeerde keelgat, omdat het standbeeld van Fedde Schurer op de hoes gefotografeerd is met een pruik. Uit het Nieuwsblad van het Noorden van 9 oktober 1979: “Het voltallige college van burgemeester en wethouders van Heerenveen heeft officieel uiting gegeven van “het ongenoegen” over de gewraakte hoes die volgens dit college van “wansmaak” getuigt.” Ze weigert de elpee in ontvangst te nemen, maar dat is nog niet alles. “De stichting beeldrecht diende bij Jos Haijer een schadeclaim in van f. 2.500,- en sommeert de hoezen terstond uit de handel te nemen, op straffe van f. 1.000,- per nog verkochte plaat.” Het doembeeld van een miljoen gulden boete doet Jos besluiten een brown-paper-bag-noodhoes te maken. Het vormt het getergde startschot voor zijn eigen label Top Hole.
De band
De eerste single op Top Hole is van Mark Foggo & The Secret Meeting, met Willy Huisman op toetsen. De werkloze mannen van Pavane gaan daarop zonder de toetsenist, maar met drummer Joop Mols, verder onder de niet toevallig gekozen naam Social Security. Tot aan de zomer van 1980 wordt nog als trio opgetreden, maar snel wordt met Martin Ploeg toch weer een keyboardspeler ingelijfd.
Eind september 1980 neemt Social Security een aantal nummers in eigen beheer op in de Blue Tape Studio. Volgens een recensie van een liveoptreden uit die tijd “staat het new-wave-achtige repertoire technisch gezien als een huis, waarbij de beentjes best van de vloer wilden. Echt spannend was het optreden evenwel niet. Daarvoor ontbreekt het de groep (nog) teveel aan eigen ideeën.”
Als in oktober Social Security als tweede Top Hole single het nummer Hate! uitbrengt is de recensie ook dubbel. “Social Security geeft blijk van vakmanschap en instrumentbeheersing, en komt volledig tot zijn recht dankzij de professionele productie van het plaatje waarvoor de groep de jongens van de Blue Tape Studio (Ad Bos en Michiel Hoogenboezem, red) in Luinjeberd wel dankbaar mag zijn. Kant 1 van het plaatje bevat het nummer Hate. Een aanstekelijk newwaveachtig nummer met een zwaar geluid dat wel wat weg heeft van The Stranglers. Hate doet het vooral goed wanneer de volumeknop volledig open staat. Heeft dit nummer een dreigend en woest karakter, “Dancing” op kant twee is niets meer en niets minder dan een sfeerloos gepolijst flutwerkje, met Amerikaanse invloeden en een melig melodietje. Zo’n nummer dat weekje in de tipparade mag meedoen en daarna afgevoerd wordt naar een supermarkt om dienst te doen als achtergrondmuziekje. Toch is de plaat zijn prijs wel waard. Want b-kanten van 45-toerenschijven zijn immers niet belangrijk.”
Social Security treedt veel op, zoals tijdens het vijfjarige jubileum van Het Pakhuis, maar komt natuurlijk vaker langs in het centrum van de Friese muziek in die tijd. Jos: “Tijdens een van de zandloperavonden speelde ik met een paar jongens van Social Security en dat sloeg aan. Harrie vroeg mij een paar dagen later of ik niet kon meedoen als zanger bij hen. Ik hield niet zo van dat Amerikaanse, was meer Engels georiënteerd, maar dacht Waarom ook niet? Eigenlijk best wel leuk! Zo is het ontstaan. In het begin speelden ze live altijd de eerste helft zonder mij. En dan kwam ik na de pauze op.”
Eerst optreden met Jos
Max Palfenier, journalist van het Nieuwsblad van het Noorden was getuige van zo’n gespleten optreden in het Pakhuis, in Groningen. “Het oeuvre dat ten gehore werd gebracht was vooral in de eerste set van constante hoge kwaliteit. Hoogtepunt van dit eerste half uur was het onlangs op single uitgebrachte Hate. De tweede set die Social Security verzorgde was, naar mijn mening, minder consistent en dat was vooral te wijten aan de inbreng van zanger Jos Haijer. Waren het daarvoor Harrie Zandstra en Martin Ploeg die de vocalen voor hun rekening namen, nu moest er omwille van het visuele aspect zo nodig iemand toegevoegd worden, die door de beperkte mogelijkheden van zijn stem slechts afbreuk deed aan de muziek.”
Het nieuwe Social Security op het dak van Het Pakhuis, Heerenveen
De tweede demo
Medio 1981 neemt Social Security in de Blue Tape Studio nogmaals een aantal nummers op. Wederom met technicus Michiel Hoogenboezem, maar ditmaal met zanger Jos op zang. En er wordt een demo samengesteld uit de twee sessies. Jos: “De demo die jij hebt begint nog met Cruisin’, een Harrie Zandstra nummer uit een eerdere sessie, maar de andere vier nummers City Square, Help Me Now, Here I Am en I Only Came zijn door mij geschreven en gezongen.
De demo werkt blijkbaar als een tierelier, want er wordt enorm veel opgetreden in 1981. En Social Security begint zowaar positieve recensies te krijgen; ook van de regelmatig kritische Harm Harkema (Leeuwarder Courant). Onder de kop Social Security wordt warmer: “Wellicht dankzij Jos Haijer, die tussentijds tot de groep is toegetreden. Zijn gevoelvolle stem – af en toe herkenden wij er David Bowie in – alsmede zijn compositorisch aandeel in het geheel gaf het perfecte groepsgeluid net de warmte die het nodig had. Zonder de Amerikaanse naar kilheid neigende invloeden geheel te verloochenen is de groep met één voet op het pad geraakt dat ook Engelse groepen als Echo and the Bunnymen en The Cure betreden. Het pad waar men de aloude wanhoop, melancholie en berusting in de moderne vorm tegenkomt. Social Security mag wat ons betreft daarop wel verder wandelen.”
En juist als de demo’s van de Blue Tape Studio bijna vergeten zijn, trekt het nummer Here I Am – dat als 10e Top Hole-uitgave op flexidisc wordt geperst voor kunstblad Het Bestaan – de aandacht van major Phonogram. De kans op een nationale doorbraak!
De droom
De band krijgt een aanbieding van Phonogram. Jos: “Het label en Joël Komkommer, die net Spargo had gedaan, zouden ons wel even populair maken. City Square, die ook op jouw demo staat zou de hit worden! Maar na de opnames in de Wisseloord Studio’s besluit het label dat eerst You’re Always Dancin’ als voorproefje uitgebracht zou worden. Waarom? Ik heb geen idee. Maar het nummer deed niks en toen brachten ze City Square ook niet meer uit.”
Social Security in de Wisseloord Studio’s
Wat een hoogtepunt had moeten zijn, werd een droom die uiteenspatte, en Jos’ vastberadenheid om zelf zijn zaakjes te regelen werd er alleen maar sterker door. “Met Top Hole konden wij Wisseloord niet betalen, maar die productie, ondanks alle goede faciliteiten: het was vlees nog vis. We zaten daar volgevreten te tafelvoetballen met Def Leppard.”
De single haalt de 93e plek in de tipparade. Phonogram had de oude recensies van Harm Harkema moeten lezen en voorproefje You’re Always Dancin’ nooit moeten opwarmen. Dat lijkt Jos ook te verzuchten in deze prachtige live uitvoering van City Square.
Drie maanden na de mislukte lancering door Phonogram stapt Bob Schaafsma uit de band. Bob in de Leeuwarder Courant: “We groeiden uit elkaar, de muziek ging een richting uit die me niet aanstond: te priegelig. Bovendien hadden we iets te veel kapiteins op het schip.”
Muzikale wrijving
Jos herkent dat wel. Vooral met Harrie en hemzelf. “Harrie en ik botsten regelmatig over bepaalde uitersten van het muzikale spectrum om het zo maar eens te zeggen. Hij had niet zo veel met punkbands waar ik lyrisch over deed, terwijl ik gruwde van Amerikaanse bands als Steely Dan waar hij dan weer gek op was. We kwamen elkaar altijd tegen in het midden en uiteindelijk was het toch altijd 1 + 1 is 3. Hij is ook meerdere keren uit de band gestapt, maar ook net zo vaak weer teruggekomen. Soms zelfs als toetsenist. Dat zegt genoeg. Ik ben een vriend van hem. Dat blijft voor altijd!”
Iemand anders vertelt mij over deze creatieve wrijving, die de band ook haar glans gaf: “Harrie is uitgesproken ingehouden en dat is in prachtig contrast met de snerende directheid van Jos. Toen Jos Haijer aantrad, veranderde de stijl van het vroege Social Security aanzienlijk. Met hem kwam er een verhalenverteller in de groep, een teksten schrijvende dromer met een grote flair voor exotica, mode en vormgeving. Kijk maar eens naar die hoesontwerpen! Een vleugje geheimzinnigheid, bizarre humor en een volstrekt eigen wereldbeeld. Wanneer in een lied van Jos een zeeman uit Wenen kwam, moest je er niet op wijzen dat de stad Wenen geen haven heeft. Dan knipte hij een stuk van de kaart af, zodat Oostenrijk tóch aan zee lag.”
Nieuwe opnames
Zonder Bob Schaafsma, maar met bassist Jan van Dijk, die een belangrijke constante factor zou worden, begint Social Security eind 1982 met nieuwe opnames in Studio Spitsbergen. In het Groningse Zuidbroek. En waar de andere bandleden nog regelmatig in de clinch liggen met uitkerende instanties, is Jos het bezige baasje dat veel kilometers vreet tussen Heerenveen, Groningen en Zuidbroek. “Het was voor mij op een gegeven moment niet meer bij te benen. Als baas van Het Pakhuis was het altijd 1, 2 of 3 uur voordat ik thuis was. En we speelden ook nog eens heel veel. Wel tot 120 keer per jaar. En nog een platenlabel erbij, ja. Ook dat nog. Het was allemaal wel wat veel. Ik ben met het werk opgehouden en voor mezelf begonnen.”
Het hoogtepunt
Daar in Studio Spitsbergen neemt Social Security met Michiel Hoogenboezem de plaat op die Secureality zou gaan heten. De elpee verschijnt in maart 1983 en natuurlijk schrijft hartelijke Harm Harkema de recensie in de Leeuwarder Courant. Niet slecht is de teneur, als is de kop van het artikel Social Security zielloos. “En weer denk je: niet slecht. En zo gaat het maar door. Na elk nummer: niet slecht. Ik heb Secureality inmiddels onderhand wel acht keer gedraaid, maar tot op heden heeft geen enkel fragment zich in mijn hersens laten beklijven. Ik vrees dat dat zo zal blijven. De muziek mist een kloppend hart, of noem het bezieling waardoor er op mij geen enkele vonk overspringt.”
De plaat verkoopt weinig, totdat een half jaar na het verschijnen Secureality uiterst lovend besproken wordt in muziekkrant OOR: “De grootste troef van Social Security is dat de muziek van deze Nederlandse groep zich niet laat vergelijken met die van een buitenlandse act en deze oorspronkelijkheid koppelt aan een mystieke uitstraling”. De plaat belandt op de tweede plaats in de Elpee Oase (de voorloper van de Moordlijst), maar de opleving in de verkoop is maar beperkt. De teleurstelling is best wel groot en Harrie Zandstra verlaat de band.
Ook teleurstelling
Zandstra in een terugblik in de Leeuwarder Courant (1989): “Secureality was in feite de eerste goede plaat van Friese bodem. In ieder geval wat productie betreft, want hij klonk voor onze begrippen uitzonderlijk goed. Een hoop andere Friese bands zagen toen ineens dat het wel kon. Maar mijn teleurstelling was heel groot toen er werkelijk geen plaat werd verkocht. Werkelijk alles ging mis: de distributiemaatschappij ging failliet. We gingen wel op tournee, maar het publiek kon de plaat dus nergens kopen. Bovendien was de promotie zo slecht, dat we overal voor anderhalve man en een paardekop stonden te spelen. Nadat we van ellende maar op vakantie zijn gegaan, stond er ineens een positieve recensie in muziekkrant OOR. Een half jaar te laat, want we waren niet meer op toer en iedereen was de plaat allang vergeten. De anderen wilden meteen weer optreden, maar ik zag er geen heil meer in om de mensen die plaat alsnog door de strot te duwen. Ik wilde liever meteen nieuwe nummers maken voor een tweede elpee. Uiteindelijk ben ik maar opgestapt.”
Voor Jos was de 2e plek bij OOR toch best wel een hoogtepunt. “Ja! Het échte hoogtepunt moet nog komen, natuurlijk, maar dat was leuk! Het was de start van meer bekendheid. Dan werd je gebeld door Felix Meurders of Henk Westbroek en mocht je je favoriete nummer op de radio aankondigen enzo. Maar ook het vele toeren. Vrijdagsmiddags optreden, ’s avonds, zaterdagmiddag en -avond, zondags… en dan helemaal kapot thuiskomen. En dat allemaal samen! Dát!”
En toen?
Ondanks drie jaar kritische Noordelijke journaille wordt Social Security een van de bekendste Nederlandse new wave bands. En hoewel ze nooit doorbreken naar het grote publiek, zoals vrijwel elk verhaal over Social Security uitentreuren weet te vertellen, weten ze maar mooi een hele reeks platen en singles uit te brengen van kwalitatief hoog niveau. Het vinyl wordt tot op de Filipijnen uitgebracht en de band toert in Duitsland en Ierland. Wie kan ze dat navertellen?
Jos, Harrie, Top Hole, Social Security, de Blue Tape Studio van Luinjeberd en Michiel Hoogenboezem: de scene rondom het Pakhuis is het creatieve hogedrukgebied tussen Groningen en Leeuwarden dat uiteindelijk resulteert in wat – vanaf de zomer van 1986 – de Friese Bries genoemd wordt. Maar in het hele Noorden zijn bands schatplichtig aan die ambitieuze labelbaas en de mannen, die met hem Social Security vormen. Noem het net niet; ik noem het invloedrijk!
Luister eens naar het prachtige Somewhere. Een Nederlandse popklassieker. Kippenvel!
Jos in OOR: “Het is niet de mooie muziek die zorgt voor commercieel succes. Dat komt pas als alles meezit. Daar kun je zelf heel hard voor werken, maar uiteindelijk is het toch een kwestie van golven, die elkaar allemaal op dat ene moment moeten versterken, een soort bioritme.” Mij geeft Jos daar nog een voorbeeld van: “Zo wou de manager van Doe Maar ons op een gegeven moment hebben. Maar toen ging Doe Maar uiteen en had ie wel wat anders aan z’n hoofd.”
En hoewel de band nooit onder stoelen of banken stak dat ze voor het grote commerciële succes ging, was ze wars van concessies. “Het was sturm und drang. Dat maakt het voor mijzelf – luisterend naar dingen die ik vroeger deed – wel eens wat ongemakkelijk. Jezus, dat had wel een tandje minder gekund Haijer! Dat had misschien meer succes gebracht. Het was gewoon net te weird voor het gewone publiek.”
Langstdurende line-up: Kid van Hees, Martin Ploeg, Jan van Dijk, Jos Haijer en Klaas Post.
Secureality (1983), Dancing Head (1984), Homesick Home (1985), Waterfalling (1986) en Happy Tunes (1988, als The Security). “Na vijf elpees hield het op; er viel geen boterham mee te verdienen. En we kregen het allemaal te druk met andere dingen. Zelf wilde ik mijn energie steken in mijn label; om het nu eens goed op poten te zetten.”
Stronteigenwijs label
En dat lukt erg goed. Tot het jaar 2000 brengt Top Hole meer dan 150 titels uit. Vooral met Noordelijke bands, zoals Weekend at Waikiki, Boegies en Jammah Tammah, maar ook Hollandse groepen als Raggende Manne, Burma Shave en MAM vinden er hun stekkie. Alternatieve muziek op een stronteigenwijs label dat in 1994 haar dertienjarig bestaan viert met een showcase in De Oosterpoort, Groningen. Jos krijgt die avond uit handen van Virgin Records een officieuze gouden plaat voor 100.000 verkochte Top Hole-items. Uit het Nieuwsblad van het Noorden: “Een nep-prijs natuurlijk – ‘goud’ krijg je in platenland pas als je dat aantal van één enkele act verkoopt – maar toch leuk: het geeft aan dat Haijer al die jaren stug is doorgegaan, hoewel een en ander amper rendabel was.”
Doorzettingskracht? Hoe ziet dat eruit? Kijk maar eens mee naar een interview tijdens Eurosonic 1994 (op 3 minuten), waarin Jos de vermoeidheid uit zijn ogen wrijvend vooruitblikt op een nieuw Top Hole jaar.
Met de mannen van (Social) Security wordt na 1988 ‘even’ geen muziek meer gemaakt, maar als Happy Tunes treden ze nog regelmatig op en brengen ze in 2014 een cd uit. Als je succes zou afmeten aan geld verdienen en in grote zalen spelen wint deze band het absoluut van (Social) Security. Een coverband? Jos: “Ja, maar top hoor, met het moeilijker werk uit de sixties! Absoluut geen belegen bruiloft bandje. Al vanaf de begintijd van Social Security hebben we dat gedaan. We zijn een van de weinige bands die ooit in haar eigen voorprogramma in Paradiso gespeeld heeft :-). En deze band is niet alleen leuk om te doen, maar door de Happy Tunes hebben we ook een deel van onze mooie oefen- annex studioruimte kunnen financieren.”
En (Social) Security? Jos: “We bestaan nog steeds hoor! Al jaren met Klaas Post op gitaar, Kid van Hees op drums en Jan van Dijk op bas.” In 2011 brengt The Security vier nieuwe nummers uit op Top Hole. En in 2016 en 2017 staat de band (met toetsenist Paul Bergman) in de Martinihal tijdens het Groninger Springtij Festival.
“We zijn dan wel ouder geworden, maar de nummers uit de eighties klinken volgens de kenners en volgers nu beter dan ooit. Omdat er wat meer rust in zit.” Fanatiek: “En we zijn bezig met nieuw materiaal. Dat ben ik nu aan het afmaken. Het gaat langzaam, maar er komt absoluut nieuwe muziek. Op Top Hole natuurlijk! De vernieuwde website is bijna klaar!”
De opnames uit 1980 en 1981, in Luinjeberd, zijn vorig jaar als de Blue Tape Recordings op Spotify verschenen. Wout de Kruif, audio archivaris van Top Hole heeft de nummers vanaf de originele mastertapes gemasterd.
De demotape van Social Security is ook te beluisteren op het YouTube kanaal van Diggin’ Demos. De verzamelde feiten en foto’s? Die zijn te vinden op Discogs.
Marco van Dalfsen wou archeoloog worden, maar dat liep allemaal wat anders. Lees hier meer over de drijfveren van de schrijver van het verhaal over Social Security of volg Diggin’ Demos op Facebook. Ook te vinden op Facebook: Top Hole Records en (Social) Security
De volledig geremasterde en met onuitgebracht materiaal verrijkte platen Secureality, Dancing Head en Waterfalling zijn te beluisteren via o.a. Spotify en te koop op Bandcamp.