Dianogah – Qhnnnl
[cd, Southern/Konkurrent]
Het gebeurt de laatste tijd wel vaker dat doodgewaande bands er ineens weer zijn. Neem nu Dianogah, een band die al sinds 1995 bestaat en het grote succes misschien nooit zal krijgen, ondanks de uitstekende postrock die ze hebben gemaakt en nu na 6 jaar stilte weer maken. Maar sinds Millions Of Brazilians is er wel één en ander gewijzigd. Jay Ryan, Jason Harvey, Kip McCabe opereren nog steeds als een bas-bas-drums trio, maar op de nieuwe cd Qhnnnl, wat natuurlijk staat voor het nadrukkelijk uitspreken van “knal”, laten ze heel wat andere invloeden toe. De muziek is hierdoor meer divers en de vele gasten kleuren het geheel bijzonder in. Zo is Andrew Bird een aantal keer aanwezig met prachtig vioolspel. Verder krijg je naast de spaarzame zang van Jay nu driemaal de zwoele zang van Stephanie Morris. Mark Greenberg gooit nog toetsen in de strijd en Billy Smith zijn gitaar. Hierdoor krijg je aan de ene kant instrumentale tracks die wisselen doen denken aan June Of 44, Shellac, Do Make Say Think, The For Carnation, Fugazi en Don Cabellero. Aan de andere kant neuzel-experimenteren ze eveneens zoals Tortoise dat zo goed kan, noise-uitbarstingen à la Godheadsilo en gevoelige rocksongs uit de hoek van Shannon Wright. Het bevat zowel de meeste harde als de meest gevoelige, intieme muziek van de groep. En daartussen gebeurt heel veel. Het is simpelweg genieten van het bezeten drumspel van Kip en de pompende bassen van beide andere heren. Met name in de staart van het album knallen, eh qhnnnl-en, ze er venijnig op los. De verandering van spijs doet hier niet eten maar smullen. IJzersterke comeback!
MP3:
A Breaks B
door Jan Willem Broek