[cd, ATP Recordings/Konkurrent]
Ik heb een beetje een haat-liefdeverhouding met Deerhoof. De ene release vind ik briljant en de ander juist bijna irritant wat door het licht neurotische geluid altijd wel op de loer ligt. En toch, het blijft altijd een band om op de voet te volgen, juist omdat ze door hun grilligheid van die geniale vondsten doen en daarmee een unicum zijn. Muziek die mij raakt is muziek die of ontroerend en melancholisch of verrassend en intrigerend is. Onder die laatste categorie plaats ik Deerhoof dan meestal. Sinds 1996 is de bezetting regelmatig gewijzigd, maar de laatste paar jaren bestaat deze uit in het Japans en charmant Engels zingende bassiste Satomi Matsuzaki, gitaristen John Dieterich (Xiu Xiu, Natural Dreamers, Gorge Trio) en Ed Rodriguez (Colossamite) en last but not least oprichter en drummer Greg Saunier (Xiu Xiu, Nervous Cop). Ze hebben door de jaren heen ook wel steeds een ander geluid aan de dag gelegd, hoewel het springerige element en het onconventionele aspect vaste waarden zijn geworden. Voor de rest is alles mogelijk binnen hun rockmuziek. Op hun twaalfde Breakup Song vallen meteen de op de voorgrond liggende drumpartijen op, die ook wel eens door machines vervangen worden. Ook de elektronica hebben een grotere rol te gekregen. Daarnaast lijkt het alsof ze een collage hebben gemaakt van muziek en acts van weleer en die gewoon als onderdeeltjes laten terugkomen in hun eigen muziek. Luister maar eens naar “Zero Seconds Pause” waar ze elementen van Depeche Mode en Enon omarmd hebben met hun scheurende gitaren, vette drums en verleidelijke zang. Even later lijkt het alsof ze een Cubaanse band hebben ingeslikt. Zo zijn er nog wel wat voorbeelden. Het belangrijkste is dat ze hier een aanstekelijke mix van noise, rock en elektropop laten horen, die je van begin tot het eind op het puntje van je stoel laat zitten. Ondanks het grillige, dynamische geluid krijg je allerlei aanknopingspunten die het geheel pakkend en beter te volgen maken. Sowieso is het voor hun doen een redelijk poppy album geworden. In “Flower” roepen ze herinneringen op aan Blonde Redhead, wat nog wel vaker gebeurt. Door de complexe, vreemde ritmes doen ze ook denken aan groepen als Dirty Projectors en Battles. Maar ook Solex, Ooioo, Boredoms, Stereolab en Breeders komen voorbij. Voor alle duidelijkheid, Deerhoof is en blijft een originele, toonaangevende band en kopieert niet maar incorporeert hoogstens flarden om er hun unieke creaties mee te brouwen. En voor je dit allemaal tot je door hebt laten dringen is de cd van bijna 30 minuten alweer voorbij. Dát is misschien het enige kritiekpuntje, hoewel er genoeg gebeurt voor een lang album. Het is weer een geniaal album van deze onnavolgbare band.
Luister Online bij Soundcloud:
The Trouble With Candyhands
door Jan Willem Broek