[cd, Sub Pop/Konkurrent]
Je kunt de Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentalist Joel Thibodeau niet betrappen op een enorme productie, maar telkens als hij van zich laat horen is het dik raak. Hij debuteert met zijn Death Vessel in 2004 met het album Stay Close. Het duurt maar liefst 4 jaar eer het geweldige en bovenal beklijvende Nothing Is Precious Enough For Us het licht ziet. Hierop combineert hij zijn engelachtige falsetstem met allerhande instrumenten, aangevuld met maar liefst 13 muzikanten die met een wisselend aandeel nog instrumenten als bas, gitaar, orgel, synthesizer, percussie-instrumenten, zang, banjo, flukulele en diverse blaasinstrumenten in de strijd gooien. Daarmee trekken ze door stemmige, afwisselende en niet vaak voorkomende landschappen vol singer-songwritermuziek, folk, Americana, altcountry, soul, psychedelica, jazz, bluegrass, rock en indiepop. De muziek heeft daarbij een opgewektheid, die tegelijkertijd omringd wordt door een melancholische en mysterieuze atmosfeer. Een lichte sensatie lijkt aanstaande, maar het blijft daarna jarenlang stil.
Toch is daar plots na zes jaar zijn nieuwe cd Island Intervals. Hij heeft het album opgenomen in IJsland met Alex Somers, jawel de vrind van Jónsi Þór Birgisson uit Sigur Rós. Die twee delen bed en muziek en zijn een uiterst creatief koppel. Ze tillen gezamenlijk ook dit nieuwe werk naar een hoger niveau, doordat ze ook hun muzikale bijdrage leveren met pomporgel, piano, drums, percussie, gitaar, sampler, bellen, speelgoedinstrumenten, dulcitone, bas, ukelele en zang. Maar ook gasten als Samuli Kosminen (Kimmo Pohjonen, Múm), Þorvaldur Þorvaldsson (The Icelandic Choir), Pete Donnelly (The Figgs) doen een duit in het zakje met bas, pomporgel, metallofoon, drums, duimpiano, klokkenspel, piano, bellen, gitaar, harp en sampler. Ondanks deze erelijst brengt Joel zelf toch het meest met zijn bijzondere aan Jónsi verwante stem en tevens zijn inzet op pomporgel, piano, gitaar, bas, speelgoedinstrumenten, dulcitone, metallofoon en celesta. Deze opsomming is ook maar om aan te geven dat een vermindering aan gastmuzikanten bepaald geen achteruitgang betekent. Integendeel, want de muziek is meer gedetailleerd dan ooit en toch ook intiemer, ingetogener en meer intens. Death Vessel laat een feeëriek geluid horen, dat folk, psychedelische rock, indie en singer-songwritermuziek in één weet te smeden. Hiermee komen ze ergens uit tussen Hjaltalín, Jónsi, Sigur Rós, Jeff Hanson, James Vincent McMorrow, Bon Iver en Micah Blue Smaldone. Alles is van een onaardse pracht. Mocht je dan toch een puntje van kritiek willen hebben, dan is het dat ze met krap 34 minuten na zes jaar misschien wel meer zouden mogen brengen. Aan de andere kant is hetgeen ze brengen van een schoonheid waar tijd in alle opzichten geen rol speelt. Een tijdloos unicum uit een parallel universum.
door Jan Willem Broek