[cd, Sonic Pieces/Pattern/Morr Music]
Sinds de oprichting in 2003 laat het Noorse duo Deaf Center slechts af en toe van zich horen, maar wat ze brengen is toonaangevend en van hoge kwaliteit. Geduld is een schone zaak en het wachten wordt keer op keer beloond. Tijd is ook een rekbaar begrip en past eigenlijk wel in hun tijdloze formule. Nu hebben beide leden, de schoolvrienden Erik K Skodvin en Otto A. Totland ook redelijk veel nevenactiviteiten en tegenwoordig ook andere woonplaatsen, waardoor dit alles wel te verklaren valt. Skodvin, inmiddels woonachtig in Berlijn, runt namelijk het prestigieuze label Miasmah en laat solo maar ook als Svarte Greiner en in B/B/S/ van zich horen, veelal met experimentele, duistere ambient met een neoklassieke ondertoon. Totland laat zich ook niet onbetuigd met zijn neoklassieke ambientproject Nest. Voor de fans is het smullen, want beide heren brengen ieder onder hun eigen naam eerder dit jaar al een album uit op het geweldige Sonic Pieces label; Skodvin het album Flame en Totland Pinô. Met Deaf Center gooien ze eerder al hoge ogen met de mini Neon City (2004) en de cd’s Pale Ravine (2005) en Owl Splinters. De groep kenmerkt zich door desolate en bovenal mysterieuze combinaties van neoklassieke muziek met soundscapes, waarmee ze dikwijls ter referentie worden aangevoerd. Deaf Center is dan ook een geval en klasse apart.
Nu kan je voor de derde maal dit jaar van hen genieten, want ze hebben hun krachten weer eens gebundeld. Twee artiesten, twee steden en twee jaar later leveren nu het album Recount af, waarop (uiteraard) twee tracks staan. De cd is wederom uitgebracht op Sonic Pieces, zij het op het nieuwe sublabel Pattern. Deze is gestoken in een prachtige hoes, iets waar het label zich altijd al weet te onderscheiden. En dan de muziek. De twee langgerekte stukken klokken elk rond de 13,5 minuut en bevatten langzaam voortkabbelende muziek die het midden houdt tussen neoklassiek, ambient en drones. Het eerste stuk “Follow Still” is opgenomen in 2012 te Berlijn en bevat improvisaties voor piano en gitaar, gelardeerd met elektronica en allerlei krakende geluiden. Op rustieke wijze ontvouwen de klanken zich, die wel een aaneengeregen geheel vormen. Je wordt gewillig meegevoerd naar een plek ver buiten de realiteit waar bezinning, dromen en schoonheid de dienst uitmaken. Ter referentie moet je denken aan een combinatie van Harold Budd, Nils Frahm, Rafael Anton Irisarri en hun eigen projecten. Het is heerlijk wegdrijven op lucide klanken, die toch houvast bieden voor de melancholici onder ons. De tweede track “Oblivion” stamt al uit 2008 en is opgenomen in Oslo met de hulp van klasbak Nils Frahm. Zoals gezegd speelt tijd en eigenlijk ook ruimte geen rol bij Deaf Center, dus dat deze al 6 jaar op de plank ligt maakt niets uit. De compositie, een improvisatie voor gestreken gitaar, computer en synthesizer, sluit in eerste instantie ook naadloos aan op de vorige. Hierna zwelt de muziek aan en drijf je langzaam weg. De naam is goed gekozen, want eenmaal gegrepen door de adembenemende klanken weet de muziek je inderdaad te leiden tot vergetelheid. Enkel genieten en van de bloedstollende pracht. De muziek roept naast de eerder genoemde artiesten ook associaties op met Richard Skelton, Celer, Brambles, Jóhann Jóhannsson en Stars Of The Lid. Zo mooi dat het bijna zeer doet. Het is een bij de keel grijpend meesterwerk geworden, dat gerust nog tot in de eeuwigheid mag voortduren.
door Jan Willem Broek