Grenzen zijn er om verlegd te worden. Ik zeg het maar even, want in editie nul van de Dead-Thread had ik het allemaal zo mooi bedacht: reguliere albums, jaren 60 en 70, en daar blijft het bij. Best laid plans… In Studio Uiterweerd is inmiddels duidelijk geworden dat er veel meer te halen valt. Bijna tien uur Fillmore West 1969 bijvoorbeeld, stiekem illegaal neergehaald. Ik was er al voor gewaarschuwd natuurlijk. Toch houd ik vooralsnog mijn initiële plan vast en pak ik hier de eerstgeborene dode bij de horens.
Het debuutalbum van Garcia en consorten verscheen in 1967. Het hinkt op een aantal gedachten. Aanvankelijk stoorde ik mij hieraan, maar na een aantal luisterbeurten vind ik de verscheidenheid wel aandoenlijk. Let op: dat betekent dus niet dat ik dit een goede plaat vind.
Het meest prominent hinkend is de bluesgedachte. “Good Morning, Little Schoolgirl” (Sonny Boy Williamson is er ‘groot’ mee geworden) spreidt dit prachtig ten toon. Het nummer krijgt een psychedelisch jasje aan dat perfect past. Een aantal versies van deze plaat bevat de geweldige bonustracks “Tastebud” en een live uitvoering van “Death Don’t Have No Mercy”; het zou de blues edition moeten heten.
Rock & roll is de tweede voorname gedachte waarop gehinkt wordt. Ik heb er niks mee, dus ik laat het schaamteloos links liggen. Beter mij, en jou, te richten op het interessante van deze plaat.
Het korte “New, New Minglewood Blues” blijft me verwarren, verbazen en naar adem doen happen. Het geluid is perfect. Klinkt live, is het niet. En hier realiseer ik me dat mijn oorspronkelijke plan gedoemd is om te falen. Dit is hoe Grateful Dead moet klinken! Gruizig, bijna amateuristisch, intens en emotioneel. Minder dan drie minuten voortschrijdend inzicht – ze wisten het toen al: live doen wij ons ding vele malen beter dan in de studio. De 23+ minuten live-uitvoering van “Viola Lee Blues” (niet op elke versie van The Grateful Dead) zet hieromtrent meerdere puntjes op de i: een psychedelische jam waar geen einde aan lijkt te komen, maar die toch blijft boeien.
Grateful Dead was duidelijk zoekende naar een eigen gezicht op deze plaat, en dat is volstrekt logisch. Het resultaat is een allegaartje met een aantal hoogtepunten die te tellen zijn op minder dan een hand. Allerminst essentieel, maar een van de versies met bonustracks is wel een paar pegels waard.