[cd, Apollo/Bertus]
Het eigenwijze, Belgische elektronicalabel R & S (Renaat Vandepapeliere & Sabine Maes) bestaat al sinds 1984. Hoewel ik van dat label best een aantal albums in de kast heb staan, gaat mijn aandacht meer uit naar het meer “ambient” georiënteerde sublabel Apollo, dat in 1992 ontstaat en nog meer op mijn smaak aansluit. Zowel gerenommeerde als nieuwe klasse artiesten brengen er hun muziek op uit. Je moet hierbij denken aan namen als Biosphere, Cabaret Voltaire, Sun Electric, Drum Island, Locust, Aphex Twin en ga zo maar door. Hiervan prijken er velen in mijn cd-kast. Maar zo halverwege het eerste decennium van deze eeuw lijkt het sublabel langzaam uit te doven. Vanaf 2012 verschijnen er plots weer met enige regelmaat releases. Gelukkig maar, want het label blinkt uit in sterke, eigenzinnige muziek met een visie.
Een meer dan overtuigend bewijs daarvan is het uit Londen afkomstige duo Sam Ricketts en Tom Clarke (tevens in The Enemy), die opereren onder de naam Cloud Boat. Hun eerste 10” Lions On The Beach verschijnt overigens nog op moederlabel R & S. De eerder dit jaar verschenen 10” Wanderlust / Dréan is wel op Apollo uitgekomen. Nu presenteren ze hun volwaardige debuut Book Of Hours. In eerste instantie niet een doorsnee Apollo release, hoewel doorsnee een term is die daar sowieso niet past, omdat de nieuwbakken dubstep van James Blake zich snel ter referentie aandient. Dit komt naast de muziek mede door de zang en de desolate atmosfeer. Maar, zonder die artiest in kwestie ook maar een fractie af te vallen, brengen de twee Londenaren iets extra’s mee, namelijk historisch besef en daarmee een rijkere en diepere sound; James Blake in een teletijdmachine geplaatst of zoiets. Hun muziek zou echter nooit in de jaren 90 gemaakt kunnen zijn, maar bevat wel degelijk vingerwijzingen in die richting. Naast de (post)dubstep brengen ze ook veel akoestische en daarnaast wave, postrock en ambient elementen. In feite koppelen de new wave van Breathless, industriële ambient à la Locust (Mark van Hoen), het minimalisme van de latere Talk Talk, de bevreemdende droompop zoals Spoonfed Hybrid dat zo mooi heeft gemaakt, het mystiek atmosferische van This Mortal Coil en de landerigheid, mede door de zang van Red House Painters aan de modernismen van James Blake, The Weeknd, The xx en Burial. Dat levert een soort neofolk-dubwave cocktail op die zijn uitwerking niet mist. De melancholische muziek is zowel bekend als vernieuwend, waarmee ze heel bijzondere spanningsbogen weten op te bouwen. Muziek die je gewoonweg niet meer loslaat. Cloud Boat levert een nostalgisch meesterwerk af dat je ook zonder boot weet te vervoeren en in de wolken te brengen. Subliem!
door Jan Willem Broek