De piano als slaginstrument, met die gedachte bespeelde Sylvie Courvoisier de vleugel in het Bimhuis. Courvoisier is een Zwisterse pianiste die graag modern gecomponeerde muziek mengt met improvisatie uit de jazz. Na in Europa in de improvisatiescene snel naam gemaakt te hebben, vestigde ze zich in New York en is daar actief in de scene rondom John Zorn. Qua geluid zit ze ergens tussen Morton Feldman en Cecil Taylor in, en haar beste werk totnutoe zijn haar twee laatstverschenen cd’s ‘Lonelyville’ en ‘Signs and Epigrams’. Die laatste is geheel solo, waar ze de meest wonderlijke klanken uit een piano weet te halen, gecombineerd met een bijzonder goed ontwikkeld componeertalent. Op ‘Lonelyville’ is ze aanvoerder van een kwintet, waarmee een klassieke triobezetting van viool, piano en cello de samenwerking aangaat met een jazzdrummer en electronica van Ikue Mori.
In het Bimhuis kwamen de uitersten van twee werelden nog beter uit de verf dan op cd. Courvoisier is behalve componiste en pianiste ook de spil van de band, die, na korte solo-uitstapjes van de rest van haar band, meteen de draad weer oppakte en de luisteraar naar weer een nieuw muzikaal deel leidde. Zo bleef het publiek gedurende het hele concert, dat niet meer dan vier stukken telde, geboeid luisteren.
Courvoisier schrijft uitdagende muziek, waarbij ze de voordelen van een grotere bezetting slim benut door zorgvuldig opgebouwde spanning ruw te laten onderbreken door de andere bandleden, waarvan de luisteraar even was vergeten dat ze er waren. De virtuositeit van de rest van de band, die het materiaal tot in de finesses beheerste, deed de rest: er waren bijzonder sterke solo’s en unisono gespeelde partijen van cellist Vincent Courtois en violist Mark Feldman. Ikue Mori was nog nooit beter op haar plek met haar soms vervreemdende elektronische effecten. Deze pasten prima bij het onthutsende effect van de rest van de muziek.
Het mooist waren de zachte gespeelde pianopartijen van Courvoisier, vaak ondersteund door strijkers, die meer dan eens aan de muziek van componist Morton Feldman deden denken. Er sprak een eenzaamheid uit die dwars door de ziel sneed. Jazzy werd het toch nog even aan het einde van de avond, in het stuk ‘Cosmorama’ van de cd ‘Lonelyville’, toen er iets van een herkenbaar thema klonk, waarover aarzelend geswingd werd door drummer Gerard Cleaver.
Het alsmaar herhaalde thema vormde een houvast voor het publiek wiens inlevingsvermogen danig op de proef werd gesteld deze avond. De bewondering voor deze geweldige muzikale prestaties was echter unaniem positief en een eventuele toegift bleek dan ook geheel overbodig.
EvR
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten Jan Rieder
(Deze recensie is eerder geplaatst op www.draaiomjeoren.com)