[cd, Hibernate]
De tijd van de Madchestersound is natuurlijk al heel lang weg uit de stad. Je vindt in Manchester nu echt van alles. Wel is er sinds een aantal jaren een nieuw gezegde: “als een band in Manchester lang genoeg blijft bestaan, zal Danny Saul zich vroeg of laat wel een keer bij hen voegen”. Danny Saul is de afgelopen 12 jaar dan ook met uiteenlopende muzikale projecten en muziekgenres in de weer geweest. Hij heeft gewerkt met artiesten als Xela, Machinefabriek, Peter Broderick, Ben Frost en vormt samen met Greg Haines de formatie Liondaler. Daarnaast speelt (of speelde) hij in formaties als Easter, Polythene, Stranger Son Of WB, Barbarians en Tsuji Giri. Toch zijn dit allemaal niet direct referenties voor zijn solowerk, want Danny gaat gewoon altijd compleet zijn eigen gang. Op zijn vorige cd Harsh, Final (2009) resulteert dat in bijzondere, raadselachtige en bovenal biologerende, experimentele singer-songwritermuziek. Daarmee komt hij ergens uit tussen Boduf Songs, Jasper TX en Fennesz. Op zijn nieuwe cd Kinison – Goldthwait pakt hij het gewoon weer helemaal anders aan. Als eerste rijst de vraag waarom zijn album vernoemd is naar de komedianten (dan wel acteurs) Sam Kinison en Bobcat Goldthwait (je weet wel, Zed uit Police Academy). Ik kan je verzekeren dat er niets komisch aan de muziek is. Wellicht heeft hij de keerzijde van het leven van beide heren willen laten zien. Kinison is een enorme cynicus die op 38 jarige leeftijd overlijdt bij een auto-ongeluk. En van Goldthwait zou je kunnen zeggen dat het op een rolletje in een comedy en een ietwat onbekende eigen show na, er niets over is voor het nageslacht van hetgeen hij gedaan heeft. De muziek bestaat hoe dan ook uit serieus te nemen instrumentale en vooral droefgeestige klanklandschappen. Deze zijn hoofdzakelijk gevuld met ambient en neoklassiek, maar bevatten ook glitch, drones en elektro/gitaar-noise. De spannende desolate muziek die hieruit voortvloeit weet je compleet te overrompelen en houdt je onder meer door het raadselachtige karakter tot het einde van de 6 tracks stevig in de houdgreep. Soms zijn de muziekbronnen onherkenbaar en op andere momenten ontwaar je toch een gitaar, een piano of een hammond. Het belangrijkste is dat het een compleet album is dat aan alle kanten klopt en steeds weet te verrassen met uiteenlopende details. Je kunt de muziek van Danny ergens plaatsen tussen Celer, Seasons (pre-din), Stars Of The Lid, Machinefabriek, Yellow Swans, The Caretaker, Deaf Center, Kevin Drumm en Bersarin Quartett. Ondanks dat het een totaal andere cd is geworden dan zijn vorige, is de (melancholische) stempel van Danny Saul goed terug te horen. Overdonderende pracht.
Luister Online bij Soundcloud:
Kinison – Goldthwait (sampler)
door Jan Willem Broek