Voor het eerst in tijden stopte ik in 2011 een paar weken met films kijken. Was ik het zat? Verre van. Het was een prima cinemajaar, veel beter dan 2010, zeker wat betreft recente releases. Daarom zonder omhaal, het beruchte lijvige jaaroverzicht. De director's cut.
Waar ik in andere jaren vaak een hele zwik bóeken over films verslond, was het kijkgedrag dit jaar behoorlijk lukraak. Ook wel eens fijn, al heeft dat thematisch kijken (per regisseur, per almanak) wat verleidelijks, zeker als je er ook over wilt schrijven. Voor volgend jaar heb ik daarom alvast maar een dikke pil van Truffaut klaargelegd, die daarin als een ware Subjectivist zijn eigen filmkijkgeschiedenis blootlegt. We zullen zien wat dat ons brengt, qua Hitchcock vond ik de Spellbound-soundtrack van Miklós Rózsa dit jaar beter dan de paar minor films die ik van de cameomeister (en Truffauts grootste held) zag… Maar een mindere film kan ook ontzettend leuk zijn. Treffend geïllustreerd door Best Worst Movie, een onwaarschijnlijk Amerikaanse documentaire, dus met fictieve Catfish-trekjes, en mensen die de hun zelfbedachte rol in het leven vertolken. Gedurende het jaar vond ik in Motorama een eigen favoriet in slechte cultfilms. (Men neme een veel te fanatiek kindacteurtje, een batshit plot, en voege daar cameos van o.a. Meatloaf aan toe…) Helemaal aan het eind van 2011 zag ik nog WarGames, dat thematisch wel enige gelijkenis vertoond met Motorama, maar ook gewoon de Dr. Strangelove van de eighties is. Een hoogtepunt in het verzamelde werk van Matthew Broderick. En Ally Sheedy is de mooiste vrouw aller tijden, op z'n minst for the duration of the movie.
In een crisisjaar speelt geld natuurlijk zijn rol. Je kunt van Peter en Audrey leren hoe een miljoen te stelen, nota bene vanuit een bezemkast, maar echte wijsheid komt pas als je die pegels weer kwijt bent. Ik keek een hele hoop films uit de thirties, waarvan de leukste een welhaast communistische oplossing biedt tot redemption. (Net na de beurskrach kreeg je zelfs Amerikanen zover.) My Man Godfrey is een 'goud is geld'-mijn vol one-liners en lollige typetjes, en racet in achtbaansnelheid van goot naar de elite en weer terug. Ook in Client 9 het bekende verhaal van rise & fall, maar die documentaire schetst de veel modernere waarheid. Schimmige types met geld blijven buiten schot, terwijl ze Don Quichote, in zijn gevecht tegen de onzichtbare geldmolens, over zijn eigen mannenfantasietjes laten struikelen. Op de Thieves Highway worden appels altijd citroenen.
In het voorjaar wist ik toch een nieuw projectje op te zetten, toen ik deze pagina tegenkwam. Een grasduinparadijs uitgestrekter dan de steppe van Oregon. De onbetwiste klassiekers had ik al wel gezien, maar er bleken – duh - nog meer dan genoeg sci-fi cultflicks, baanbrekers, en breedte-films van grote regisseurs 'beschikbaar' te zijn. Het chique Criterion is op en top intellectueel, en dat maakt sommige films wat tot corvee. (Ik zal geen namen noemen.) Maar áls je de puzzel van een 'moeilijke' film kraakt, dan heb je ook echt wat. (Zie daar het verschil met oppervlakkig formule-vermaak, dat wel altijd een beetje raakt, maar nooit meer dan dat.) Leermeester Criterion bracht me met strenge hand (hernieuwde) waardering voor Kurosawa en Ozu bij, die ik blijkbaar a-typisch prefereer. Kurosawa's buddy cop film Stray Dog kent magische muzikale momenten, hartverscheurend schrijnende armoede, honkbal, en verwerkt en passant (en al in 1949!) ook nog even het Japanse oorlogsverleden. (Het systeem van voedselbonnen is nog niet eens opgeheven.) Het levert een bloedspannend Zodiac-verhaal op, met slechts een verdwenen pistool als uitgangspunt. Ook de meer gedistingeerde Ozu maakte met Floating Weeds eindelijk eens écht grote indruk. Het einde van een toneelcompagnie, en het einde van vóór je verleden uitrennen. Mogelijk het meest ingenieuze Ozu-scenario uit zijn hele oeuvre. En in alle opzichten bijzonder kleurrijk.
Van de Maysles Brothers had ik vóór Criterion nog nooit gehoord. Het Amerikaanse duo heeft nochtans een hele zwik documentaires op hun naam staan. (Gimme Shelter is vermoedelijk de bekendste.) Mijn favoriet is Salesman; bijbelverkopers, ze zijn precies zo excentriek als je verwacht. En net zo tragisch. Wat een baan. 'Wish't I were a rich man.'
Met de Fransen wilde het qua recent werk even niet meer lukken, verklap ik alvast. Gelukkig had Criterion nog genoeg klaarliggen. Le Million van Rene Clair is een van de leukste musicals die ik ken. Het is geweldig hoe de film steeds meer elementen (dialoog! plot!) erbij laat zitten, tot er haast woordloze vrolijkheid (met een vleugje tristesse) overblijft.
Truffaut en de zijnen waren in het tijdschrift Cahiers de eersten die de film noirs 'signaleerden' en op een voetstuk heven, logisch dus dat ze met met Bob Le Flambeur een duit in het gestolen geldzakje deden. En zelfs enig Amerikaans gevoel voor melodrama en torenhoge ambitie is de Fransen niet vreemd. (Stiekem lijken ze meer op de Amerikanen dan ze zouden willen toegeven.) Les Enfants du Paradis is de ultieme Michael Jackson-film, groots, groter, grootst, en met een Orfeu Negro-achtige slotscène.
Nog even stilstaan bij de sierlijkste (en later meest gerimpelde) hand van de nouvelle vague; de g
eweldige Agnès Varda. Cléo de 5 à 7 heb ik eerder al uitgebreid bejubeld, en is moderner van toon dan alle nieuwigheden die radikalinski Godard ooit heeft uitgeprobeerd.
De mooiste Engelse Criterion-film bleek natuurlijk weer een hartverscheurend kitchen sink drama (met surreële touches) te zijn. Billy Liar is de mannelijke equivalent van A Taste of Honey. Het demasqué van een dromer, en een leven vol niet gegrepen kansen. Agressieve angstvisioenen, klasse-frustratie en zelfdestructie vormen levensgrote blokkades. Om heel verdrietig van te worden. Van John Schlesinger is Sunday Bloody Sunday ook zeer de moeite waard.
Azië dan. In Yi Yi gebeurt iets prachtig onmogelijks, dat alleen een Aziatische regisseur voor elkaar kan krijgen. Een enorm opgezet familiedrama níet laten ontsporen in Magnolia – of ergere – toestanden. Het blijft klein, als een stille arthouse-film over één personage. Van een totaal andere orde (maar stiekem nóg leuker) is Barking Dogs Never Bite, het verbijsterend scherpe debuut van, ben ik zijn naam weer kwijt… Waar zou Joon-ho Bong mee bezig zijn op dit moment? Ik ga het niet uitzoeken en wacht geduldig tot ie ons pootje haakt én weer overeind helpt in zijn onnavolgbaar briljante potpourri van genres.
Een speurtocht naar een vergeten Japanse componist vormt het hart van Café Lumière, Hou Hisao-Hsien's liefste (heerlijk verlegen romantische) film; terwijl Miike's malloten zoeken naar een mijn, maar The Bird People In China vínden! Veel serieuzer, maar even mysterieus, is Sokurovs ontleding van de goddelijke zonnekeizer, net na WWII. Teder en ongrijpbaar als de zeewezens die Hirohito graag mocht bestuderen. (Dat hij profiteerde van zijn Chaplineske gelijkenis, is een leuk meta-detail.)
En zo was het een goed jaar voor de Asmogendheden… De Duitsers treffen we straks in het jaarlijstje, de Italianen zijn hier al aan de beurt. Maximaal eigenzinnig, zowel in goede als in slechte smaak. Oude bekenden Fellini en Antonioni waren natuurlijk weer van de partij. De laatste bereidde me voor op de nummer vier uit de eindlijst, een film die niet zonder de opgedane lessen van Antonioni kan. Een mooie combo aan de andere kant van het smaakspectrum vormen Suspiria en Black Swan. Giallo is in het algemeen te bloederig voor mij, maar zodra de literaire randen van het genre worden opgezocht, veer ik op. La Decima Vittima is een malle en aanstekelijke farce, en loopt vooruit op reality-shows. Dillinger è Morto is een uiterst raadselachtige wraakfilm, en ergens een variant op 'man gaat even sigaretten halen en komt nooit meer terug'. Onderzoek naar een burger boven verdenking, mag in het Italiaans een onmogelijke titel hebben, de film heeft de allure (en het einde) van een Griekse tragedie. En dan was daar nog, als ultieme geheimtip, de bioscoop-meta-film Circuito Chiuso, een volwassen versie van met Annie MG Schmidts Mevrouw Knoops naar een toneelvoorstelling gaan. En als we toch in de categorie mindfucks zitten, zal ik het giallo-sleazy Enter The Void niet ongenoemd laten passeren…
En dan sluit ik het achterstallig onderhoud af met een zwierige blik op de Amerikanen, die ook dit jaar weer het merendeel van mijn filmtijd bepaalden. Niet voor niets wordt Sid & Nancy pas écht goed als het destructieve duo intrek neemt in het Chelsea Hotel. (Die muzikale biopic was zo 'af', dat de Britse regisseur Cox van schrik terstond implodeerde, al is Three Businessmen nog een klein tipje uit zijn grillige oeuvre.)
Bogie leefde te kort, en werkte te hard. Het was weer een genoegen hem te zien in We're No Angels en Dark Passage. Milos Forman bleek met carriere-take off Taking Off ook in het Beloofde Land te kunnen schitteren, met hulp van schitterende vrouwen en een kleine cursus 'naar nirvana met marihuana'.
De beste films noirs kwamen van Otto Preminger. Bunny Lake Is Missing is een van de meest beklemmende (en daardoor?) Europees aandoende noirs die ik ken. The Man With The Golden Arm is veel Amerikaanser (de drama-factor knalt met elk shot omhoog) en bijna even goed. Ook Samuel Fuller sleept de kijker in Shock Corridor mee in een indringende geestelijke aftakeling, met (ook letterlijk) slechts een paar seconden kleurvolle hoop.
Meesterschilder John Huston, tot slot, illustreert in The Asphalt Jungle de nietigheid van de kleine krabbelaar, tegen gebouwgrote machten, waartegen zelfs Sterling Haydens brede schouders niet bestand zijn.
Cinematigheden
Dan zijn we eindelijk belandt bij het ware Nederlandse biosjaar 2011. Naar goed gebruik serveer ik eerst een rondje. Af. (Koest!)
La Piel Que Habito
Almodóvarr heeft vroeger teveel met barbies gespeeld. Zijn filosofie: Geef een man een gleuf, en hij wordt héél dom.
Moneyball
Dat is ook wat. Kijk je altijd met veel plezier obscure honkbalfilms, blijkt de meest bejubelde een lamlendig lange zit, vol uitgeblust acteren van grote namen.
The Future
Doet vooral twijfelen aan het verleden, als Me and You and Everyone We Know-fan. Miranda July kan niet acteren, is niet grappig, en is als de best gecoiffeerde hipster totaal geobsedeerd door zichzelf. Wie heeft trouwens Tollhart Ecke als kat ingehuurd?
The Green Hornet
De wannabe-superheld Seth Rogen is een grotere klootzak dan alle Marvel-schurken bij elkaar. De film lijkt een lange poging Chinezen te vernederen. (Te laat jongens!) Waarom laat Gondry zich hiervoor inhoeren?
In A Better World
Wereldverbeteraars begin bij jezelf, en kom niet meer met zulke laffe brouwsels van klein en groot leed aanzetten. Je hebt tien balansdagen nodig om hiervan te herstellen.
Les Petits Mouchoirs
Viel de gebruikelijke melodrama-kandidaat Iñárritu zowaar mee, gaan de Fransen eroverheen met deze Big Chill gone horribly wrong. De blinde vlek van de Fransen: homoseksualiteit.
Welcome to the Rileys
Vlug, bel de traumahelikopter! Er moet hier weer een Hollywood-scenario met onwaarschijnlijke psychologie worden voortgejakkerd. She's So Lovely-toestanden.
Vénus Noire
Je moet van verdomd slechte huize komen om mij te laten twijfelen aan de kwaliteiten van Dardennes-held Olivier Gourmet. Regisseur Abdellatif Kechiche lukt het, in een zich voortslepend epos, dat voor mij dé tegenvaller van het jaar is. Zeker als men bedenkt dat hij dezelfde thema's in La Graine et Le Mulet wél tot een meanderend meesterwerk wist te kneden. 'Doucement, doucement' brult Gourmet keer op keer tegen zijn voluptueuze Afrikaanse danseres. En elke keer dat ie dat hoorde besloot Kechiche zijn film nóg wat langer te maken. Dat Venus Noire géén vragen beantwoordt is ok, dat de film geen vragen óproept doet het doek vallen. De 'spectacles' waarin Saartjie Baartman danst verworden richting einde helemaal tot een veel te modern aanvoelende porno-show. Wat Kechiche nu precies op de korrel wil nemen is allang uit beeld geraakt. Hij schiet zo driftig met hagel in het rond dat ie enkel zichzelf raakt. In plaats van 'laat deze ellende ophouden', denk je: 'laat deze film ophouden.'
Cinemagie
Daar zijn ze. De beste twintig. En om te vieren dat het een serieus goed filmjaar was, noem ik ook de bubblin' unders. (Contagion, Essential Killing, Let Me In, Rango, en Simon Werner A Disparu…)
20. Tuesday After Christmas
De eerste breek-paar-film (in een lijst vol scheidingen) begint blozend intiem, om uiteindelijk zo asgrauw te eindigen dat je zelf lelieblank wegtrekt. 'Ik zie dat je liegt, je ziet eruit alsof je een kleerhanger hebt ingeslikt.'
19. Barney's Version
Bruiloften, het begin van ellende, nietwaar? Barney vindt daar de liefde van zijn leven, maar níet bij zijn fanatiek dansende ringmeisje Minnie Driver. Een vrolijkstemmende schelmenstalktocht volgt. (meer)
18. No et Moi
Als ik vroeger een zwerver zag was ik een dag van slag. Misschien dat dit manisch-depressieve stadssprookje me daarom zo raakt. Een kinderverhaal voor volwassenen. Zwerfster No is pijnlijk overdreven, en dus precies goed, als het ongeleide projectiel in een al gekerfd gezinnetje.
17. Post Mortem
De Zuid-Amerikaanse dictaturen van weleer zijn begonnen aan hun rouwproces. Ook het pianistische La Mirada Invisible en het contemplatieve Nostalgia de la Luz droegen een grafsteentje bij. Post Mortem is zoals d
e titel al voorspelt, het meest confronterend. Grunbergiaanse taferelen.
16. My Son, My Son, What Have Ye Done
Het kostte decennia bikkelen, maar Herzog kan op z'n oude dag dan toch genieten van een knuffelbeer-cultstatus. En terecht. Laat de man maar wat aanrommelen met zijn favoriete liedjes en insane thema's. Zeker als Michael Shannon, Chloë Sevigny, en Willem Defoe in Boondock Saints-modus hem bijstaan.
15. Neds
Ook zonder Pete Posthletwaite voel je de stikkende beklemming van afwezige vaders en frustrerend uitzichtloze armoede. Leerwoede verandert zonder toegang tot de elite in leefwoede. Als een jonge Gérard Depardieu op oorlogspad, weg van cynische en uitgebluste leerkrachten. Beren op de weg worden leeuwen, in een het wonderlijkste einde van het jaar.
14. Submarine
Fraaie rondleiding door het hoofd van een puberjongen, vol dwalende gedachten, dwaze ouders, en problemen met dwarse meisjes. Onbrits charmant eigenlijk, met trekjes van Amerikaanse favorieten als Hal Ashby, Wes Anderson en Noah Baumbach. Lekker dollen op het strand en dingen in de fik steken. Liefde is: intellectuele boeken opdringen, 'I thought we should have some mutual interests.' (meer)
13. Drei
De meest bandeloze (en ambitieuze) Tom Tykwer tot nu toe, bekijkt de 'zaakjes' des levens vol zelfspot. De persoonlijking van die attitude is Sophie Rois; wat een topwijf. Ze verenigt de grappige strengheid van Marjolein Februari met de heesheid van een TMF-veejay. Ze bruist van overdreven enthousiasme, als een jong hondje. Zo iemand verdient twee mannen.
12. Monsters
Een wagonlading alien-films leverde enkel flauwiteiten op. Dat juist Monsters de meest stupide (en totaal niet passende) titel heeft, is ironisch, want dit is een intelligente prent, waar de liefde op alle mogelijke manieren vanaf spat. Niet alleen in de kibbelende romance, ook in de fraaie beelden van (al dan niet buitenaards) natuurschoon. Geen gehak, slechts verwondering. Jon Hopkins zet de puntjes op de E.(T.) met een verslavend mooie ambient-soundtrack.
11. Drive
Meest schizofrene film van het jaar. Laat dat maar aan die gekke Refn over. Tarantino meets Miami Vice meets Lynch meets Repo Man en Hartley. Zoiets. Je wilt 'm na afloop meteen nog een keer kijken. Drive is een echte gevoelsfilm, en dat begint al bij de slicke handgeschreven intiteling. Een half uurtje is Drive een esthetisch perfecte ode aan het eighties-gevoel. Steriele muziek en zonovergoten cinematografie begeleiden de mysterieuze Ryan Gosling op zijn auto-race avonturen in LA. Daarna kan Refn zich niet meer inhouden, en gaat ie bruut los. Zet je Maximonster-masker maar op. Bonuspuntje voor Carey Mulligan als Belle.
10. Animal Kingdom
Sterke crime-films hebben sterke slechteriken. Deze verontrustende Australische knaller heeft er drie. En het gevoel van 'evilness' dringt met elke minuut dieper door in de bloedbaan van de kijker. Daal af in deze slangenkuil, en wacht op de onvermijdelijke aanval. Elke hartslag meer stress en minder ratio, terwijl het gif van een criminele familie in je bloedbaan wordt rondgepompt. En wie is er nou het engst? De shabby broers, de zich zo bekommerende moeder, of toch het emotieloze hoofdpersonage, dat als een mot op de danger hotspot afgaat. (meer)
9. The Trip
Meer dan een glimlach heb ik meestal niet voor komedies over. Van die Amerikaanse gedrochten als Bridesmaids waarin personages genante dingen in genante situaties doen. Nee, dan The Trip. Ik moest zelfs even pauze nemen, om er niet in te blijven… Goede komedie is: zo'n spervuur van grappen afvuren dat de kijker na een tijdje niet eens meer luistert, maar gewoon om álles lacht. Geen dialogen, enkel vlijmscherpe dialogen, in een eindeloos pingpong-gevecht aan diner-tafels. Een ware WordFeud. 'When it gets loudly, it gets very loudly indeed!'
8. Midnight in Paris
O Zelda Fitzgerald! Moet je dit de verrassing van het jaar noemen? Dat zou wellicht van weinig respect voor de oude meester Woody Allen getuigen. Toch keek ik bijna net zo verbaasd als Owen Wilson hierboven. Dat juist de tragische Darjeeling anti-held en depressieve surferboy de beste onder de Woody-vervangers blijkt, het doet me veel. Midnight in Paris is ondanks de softe, nostalgische mijmeringen een gefocuste film, met een écht goed script, inclusief een fraaie tegeltjes-les aan het eind. Precies zoals het hoort, nee, zoals je het wilt horen van een man die alles al gezien en gedaan heeft.
7. Margin Call
Meet the bankmannetjes. Het eerste kwartier van Margin Call is een perfect gechoreografeerd ballet der ontslagenen. In die paar minuten zegt de film al meer dan heel Up In The Air. Nadat driekwart van de staff is geloosd gaat de coole 'seen it all'-figuur Paul Bettany (zijn aanwezigheid is vaak een goed teken) de grote man seinen. Enter Kevin Spacey, in zo'n typisch Wall Street-bretels-pak. Zijn 'you're all survivors en nu allemaal een applausje voor jezelf'-speech is zó perfect voor het sfeertje. En dat is nog maar het begin. 'Mama there's wolves in the house' ijlt Phoshorescent; omineuze helikopters landen, en bij elk stapje hoger in de hiërarchie worden de acties rücksichtslozer. Simon Baker is doodeng als de ijdele jongen met blauwe stropdas. De Geert Wilders van het filmjaar.
6. Rundskop
Normaal kregen we al klop van de Belgen met arthouse-producties, maar nu durven ze ook groot te denken. (En moeten wij het doen met een lief hobby-projectje als Rabat.) Vergeet die Kalveren maar en kijk Rundskop. Goodfellas is er niets bij. Ik verwacht echt een remake van Scorsese. Belgie als Sicilië, iedere gangster klapt zijn eigen onverstaanbare dialect, en Schoenaert is de Raging Bull van dienst. Alleen dát vind ik al geweldig, en dan heb ik het nog niet over het onwerkelijke goede (en subtiele) eerste kwart, dat kan wedijveren met oude crimefilms als The Friends of Eddie Coyle. Mannen die in het bruine restaurantje van een smoezelige renbaan foute zaakjes zitten te bespreken. Het scenario trapt de ambitie dieper en dieper in, zonder te ontsporen, om te eindigen in een o zo toepasselijke fallische toren. De beste film noir ooit uit het rijk van Karel de Vijfde.
5. Meek's Cutoff
Zonder mezelf veren in de reet te willen steken verbaas ik me er nu over dat ik over Meek's Cutoff een heel artikel heb geschreven. De verstilling van de film verbreken, het is eigenlijk helemaal niet de bedoeling. (Wacht, dat zei ik toen ook al hè…) Adem gewoon diep in, en ga mee met de pilgrims op hun reis naar het aardse paradijs. Meek's Cutoff is een minimalistsch kunstwerk van zorgvuldige klasse. Diepe wijsheden verborgen in een enkele beeldovergang. Als Terrence Malick de Damien Hirst van het filmjaar is, met een overdadig opgetuigde boom, dan is Meek's Cutoff een eenvoudige potloodtekening van Van Gogh. Daar kan geen dure hocus pocus tegenop. En je hoeft geen cultuurwetenschap te hebben gestudeerd om te weten wat eeuwigheidswaarde heeft. (meer)
4. Unter dir die Stadt
Waar Margin Call de economische crisis concreet verbeeldt, is Unter dir die Stadt de raadselachtige, erotische abstrahering ervan. Mensen worden gedreven door lusten, en primitieve reflexen die ze het liefst willen vergeten, maar die onbewust de dienst (blijven) uitmaken. Je kunt de wereld in cijfertjes willen vangen, maar één enkele domino-steen die omvalt, en alles wordt weer anders. In Unter dir die Stadt raakt een bankman totaal geobsedeerd door een mysterieuze vrouw, die op haar beurt een spelletje met hem lijkt te spelen. Of toch niet? Tegen de achtergrond van peperduur Frankfurt dwaalt de vrouw door de stad, in een zoektocht naar L'Avventura. Je krijgt er nauwelijks vat op, maar fascinerend is het.
3. Blue Valentine
2011 is het jaar geworden van Ryan Gosling. Dat heeft u overal gelezen. En het klopt ook. Hij was plots alomtegenwoordig, over een jaar of veertig maar eens lezen hoe zoiets nou lukt. Via de sportschool van de indiefilm naar de top. Maar 2011 was óók het jaar van Michelle Williams, die, misschien maar beter, nog altijd wat op de achtergrond steeds kleine stapjes op de carrièretrap zet. Haar rol in Blue Valentine is verbluffend goed. Het moment dat ze (met reden!) verlaat op een basisschooluitvoering aankomt is zo ontzettend sterk. De blik in haar ogen vangt de hele film. Het eerste half uur van Blue Valentine is sowieso magistraal, Franser dan Frans in het gerommel aan de keukentafel. Daarna mag Gosling uitpakken in een 'too little, too late'-poging om de relatie te redden. Het is niet te geloven hoe knap de chemie tussen Williams en Gosling is, zowel in goede als in slechte tijden. Het beste breek-paar van het jaar, maar niet de beste film in die categorie…
2. La Nana
Eigenlijk huiswerk uit de lijstjes van 2010, maar ze pas dit jaar de Nederlandse bioscopen afstoffen. (Hopelijk zonder dure objecten te breken.) Heerlijke cirkel-cinema, vol rake bijrollen in de rijke familie, en een pracht van een ronde hoofdrol. Wat is die dienstmeid onaardig en tegelijkertijd zo invoelbaar tragisch. Ze heeft haar leven aan een elitaire Chileense familie gegeven, en is daar nu zo mee vergroeid dat ze veranderingen en buitenstaanders niet meer kan accepteren. Fysiek gaat het ook al steeds slechter, dus komen er hulpjes, die stuk voor stuk weggewerkt worden. Allemaal? Nee, daar is een Sarah Palin-achtige hockey mom, recht van het immer knuffelige Latijns-Amerikaanse platteland. Zij zíet de pijn. En de kijker ineens ook. Emoties, emoties!
1. A Separation
En zo zijn de nummers één en twee scenario-cinema in optima forma. Het gaat niet om de beelden, niet om de muziek, maar om een doorwrocht scenario vol perfect getimede wendingen. Personages die hun hand door het doek naar je uitsteken. (Of juist het omgekeerde, dat je zelf de hand wil reiken.) De diepgang van de literaire roman. Ik zei het in mijn uitgebreide artikel al, elk personage in A Separation doorloopt tal van stadia, van ergernis tot medelijden, maar uiteindelijk rest slechts diepe waardering. Voor ieder van hen, strijdend voor wat zij van belang achten. Hoe vaak zie je een film met vier hoofdpersonages die je allemaal in je hart sluit. Twee breek-paren, breekbaar, maar als individuele mensen niet kapot te krijgen. (meer)
(door Ludo)