[cd, Dollartone/Sonic Rendezvous]
De New Yorkse muzikant Christopher Paul Stelling is een nieuwe rijzende ster, in ieder geval voor mij. Hij heeft vorig jaar al zijn prachtige debuut Songs Of Praise And Scorn het licht laten zien. Deze kennismaking met de artiest is een zeer aangename, want hij brengt gewapend met zijn akoestische gitaar en stem een ongepolijste mix van blues en folk die door de oprechtheid ervan diepe snaren weet te raken. Zijn stem is lekker rauw en hij straalt een zekere gepassioneerdheid en no-nonsense attitude uit. Daarbij wordt hij bijgestaan door diverse gasten op uiteenlopende instrumenten. Je krijgt wat je hoort en dat mag er wezen!
Een jaar later is False Cities een feit geworden. Wat meteen opvalt is zijn meer uptempo, soms haast maniakale benadering van zijn muziek. Opener en eerste single “Brick X Brick” hakt er dan ook meteen stevig in en zet de toon, al zijn er ook wel meer contemplatieve nummers te vinden op dit album. Hij wordt op fraaie wijze bijgestaan door Kieran Ledwidge (viool), Julia Christgrau (achtergrondzang) en Michael Harlan (bas). Hij is een moderne troubadour die met zijn rauwe zang zijn bezwerende verhalen vertelt en vooral wil benadrukken dat we uit elke dag het beste moeten halen. Carpe diem bluesfolk zou je het kunnen noemen. Zijn muziek grijpt je eenvoudig bij de lurven om niet meer los te laten. Je krijgt de lo-fi bluesrock van Charlie Parr, freakfolk à la Devendra Banhart, de gedrevenheid en alternatieve rock van Woven Hand, Nick Drake-achtig bezinnend getokkel, de oerfolk van Tyrannosaurus Rex, indierock van bands als Lost In The Trees en Broken Records en een alternatieve variant op de bluegrass en folkrock van Mumford & Sons. Hij weet met eenvoudige middelen tot grootse resultaten te komen. Uit het leven gegrepen, diepgravende pracht. Een ruwe diamant die zonder te slijpen al weet te schitteren.
door Jan Willem Broek