De haren op zijn hoofd zijn inmiddels grijs geworden, maar gitarist Marc Ribot gaat nog altijd tekeer als een jonge hond. Ceramic Dog is zijn nieuwste laatste bandproject en tevens zijn eerste bandproject sinds de middelbare school. Ceramic Dog heeft vele gezichten: punk, funk, disco, krautrock, noise, alles komt langs. Muzikale en tekstuele zelfspot redt deze band van arty intellectueel gedoe, en met jazz heeft het al helemaal niks te maken (al trekt Ribot van tijd tot tijd van leer in noisy, overstuurde solo’s). Aangezien een korte samenvatting van deze cd weinig zin heeft wegens ‘te eclectisch’, volgt hier een track-by-track beschrijving:
De cd gaat vliegend van start met een cover van The Doors’‘Break on Through’, waarbij vooral de overstuurde zang en gitaarpartijen opvallen. ‘Party Intellectuals’ is een hoekig discoachtig nummer (denk Brian Eno en Talking Heads), terwijl ‘Todo el Mundo es Kitsch’ vooral heel erg kitsch is, compleet met een luchtig ‘lalala’ refreintje. ‘When We Were Young And We Were Freaks’ is een ode aan een oude liefde, die langzaam opbouwt naar een gierende feedback climax waarbij alle registers opengaan. Angstaanjagend mooi, Tom Waits kan trots zijn, ook vanwege de potten-en-pannen percussie van drummer Ches Smith. ‘Digital Handshake’ is tien minuten robot-achtige instrumentale krautrock, compleet met Moog-orgel. ‘Bateau’ is een grillig stukje filmmuziek, een mooie sfeerschets die wat lucht tussen al het geweld geeft. ‘For Malena’ is een onverwacht mooi Manu Chao-achtig liedje met blazers, waarbij de Cubaanse invloeden van Ribot opduiken. ‘Pinch’ is heerlijk stuk funk met zompige, fuzzy baslijnen en funky gitaarlijnen. ‘Girlfriend’ is Ribot op z’n vervelendst, een afgezaagde funky gitaarlijn met dito zeurtekst. ‘Let’s go downtown, let’s go party’ zingt Ribot cynisch. ‘Midost’ is weer venijnigheid troef
. Overstuurde noise, onregelmatige maatsoorten waarbij met name de ritmesectie zich doet gelden. Headbangen mag, maar is toch wat lastig als je niet weet waar de accenten liggen. ‘ShSh ShSh’ is een mood-piece dat het ook goed zou doen in een film-noir, met vervreemde telefoongesprekken over heldere, spaarzame gitaarbegeleiding. Het slotstuk ‘Never Better’ is een wilde achtbaanrit met nog meer funk en noise, abrupte stemmingswisselingen. Slapstick noise op z’n Naked City’s.
Oordeel? Marc Ribot is een grimmig artiest die vaak in de schaduw van andere artiesten staat, maar nu eindelijk een fantastisch geproduceerde en compositorisch hoogstaande cd heeft uitgebracht. Ik hoop dat het niet bij één cd blijft.
EvR