[cd, Shitkatapult/Konkurrent]
Candie Hank, het project van Patric Catani, is een naam die ik wel eens langs zie komen, maar het is geen naam die me tot luisteren aanzet. Geheel ten onrechte blijkt, getuigde de achtste cd Demons die hij zojuist heeft uitgepoept, dat uiteraard nu op Shitkatapult gelanceerd wordt. Hij heeft deze in de jaren 2007-2014 geschreven. In de tweede track hierop track “What Is Your Name”, wordt steeds de vraag gesteld wat je naam nu is. Dat met een dikke knipoog naar zichzelf denk ik, want Patric Catani heet in het echt namelijk Patric Cremer, maar die heet in het echt weer Patric Krämer. Dat lijkt dan ook zijn echte naam te zijn, maar hij heeft verder wel weer legio aliassen en projecten waarmee hij muziek maakt. Hij begint oorspronkelijk in 1993 te Keulen met het maken van muziek met projecten als Test Tube Kid, Methylizer en E-De-Cologne, waarbij computerspelletjes van de Atari als grote inspiratiebron dienen. Hij is tijdelijk ook verbonden aan het DHR label en maakt muziek die uiteenloopt van breakbeats, hardcore, noise, speedcore en zelfs gabber tot ambient, experimentele muziek en hip hop. Hij remixt op zijn 16de in 1994 al een track van Mouse On Mars en vorig jaar één van Guido Möbius. Dit om maar aan te geven hoe breed hij bezig is. Zijn muzikale stijl verandert met de verhuizing van Keulen naar Berlijn midden jaren 90. Niet meteen, want hij begint hier eerst onder meer de breakcore projecten Eradictor en EC8OR en later de hip hop band The Puppetmastaz. Maar hij houdt er zo nog wel meer uitlaatkleppen op na. Berlijn opent echter ook nieuwe deuren en langzaam omarmt hij eveneens synthpop, chiptune, experimentele elektronica en diverse andere stijlen. Die brengt hij veelal onder in Candie Hank, waarvan de output nogal kan variëren, want ook de breakcore komt nog wel eens om de hoek kijken. Een elektronische duizendpoot!
Enfin, terug naar Demons. Hij heeft voor zijn nieuwste werk als Candie Hank de tijd genomen. Dat is ook goed te horen. Alles wat hij hiervoor gemaakt heeft komt langs, zij het dat de noise, gabber en hardcore toch echt achterwege blijven. Maar het avontuurlijke en brutale aspect van zijn muziek is nog altijd intact. Hij brengt een volslagen eigenzinnig geluid ten gehore, dat van lounge tot breakbeat gaat. Daar tussenin brengt hij elementen van surf, plunderphonics, swing, rockabilly, filmmuziek, jazz, sacrale muziek, popcorn, wereldmuziek en hip hop. Dat alles doet hij met vintage elektronica, samples (zowel Oosterse en Afrikaanse als sacrale) en exotische elementen. Hij weet het intrigerende midden te houden tussen Matmos, Ennio Morricone, DJ Shadow, Secret Chiefs 3, John Barry, DJ Donna Summer, The Tape-beatles, Széki Kurva, Bomb The Bass, Yello, Dead Can Dance en een computerspel. Toch past niets helemaal, want daarvoor is de muziek gewoonweg te uniek. Het heeft daarnaast ook iets bevreemdends, alsof je Tropisch aan het dansen bent terwijl Dexter zijn volgende slachtoffer opensnijdt. Het is luchtig, maar telkens ook unheimisch en met een melancholische ondertoon. Dat is helemaal goed hoorbaar in het emotioneel geladen “Think About You Mama”. Er gebeurt ontzettend veel per vierkante seconde. Opzwepend maar met een pas op de plaats. Candie Hank schetst een futuristisch landschap met oud materiaal, waar het heerlijk is om rond te dolen. Hij eindigt met “Peace! (with my Demons)”, waarbij hij lijkt af te rekenen met alle nare ervaringen uit het verleden. Candie Hank brengt ongetwijfeld zijn allerbeste en meest omvattende werk ten gehore. Groot, groter, grootst!
door Jan Willem Broek