This is the way we jump up and down, jump up and down, jump up and down!
Voor de cinefiel is er niets mooier dan een onverwachte filmjuweel ontdekken. Bunny Lake Is Missing had ik puur op de kracht van de titel uitgekozen. Ik dacht dat die titel een leuke sleazy forties-film noir beloofde, waar Bunny dan een verdwenen blonde actrice van laag allooi zou zijn, gezocht door een man met hoed. Met de regie in handen van Otto Preminger, een degelijk kwaliteitsstempel, zou dat zeker goed zitten. Laura en Daisy Kenyon, twee van zijn vrouwen-noirs, zijn bijvoorbeeld allebei ook heel aardig. Maar Bunny Lake is veel meer dan dat. En ook totaal anders dan verwacht. Preminger doet eigenlijk een 'Antonioni in de 60s in Londen': Blowup-stijl. En dat een jaar vóór de Italiaan! Hypergestileerde beelden (het begint al met de intiteling!), poshe mensen (die in mooie sportkarretjes rijden) en ook zo'n typische avant-gardistische (en vrij overheersende) orkestsoundtrack. En ook Preminger last tussendoor nog even een 'rockband-momentje' in, met The Zombies op de tv in de pub.
Bunny Lake Is Missing mag dan geen echte film noir zijn, het heeft zeker trekken ervan. De eerste genre-definitie op Wikipedia probeert het met de trefwoorden: 'oneiric, strange, erotic, ambivalent, and cruel.' En die zijn allemaal raak. Kafkaeske duistere toestanden. De onschuldige die door niemand wordt geloofd. Het gevoel dat je in een slechte droom belandt; een randpersonage bestudeert zelfs de nachtmerries van kinderen. Evengoed zou je dit een psychologische hriller in de hoek van de Italiaanse sixties-klassieker I Pugni in Tasca kunnen noemen. Bizarre, dysfunctionele families in de problemen. Ik vraag me af of de politie tijdens die creepy-fascinerende Madeleine McCann-zaak nog aan deze film heeft gedacht. Bunny Lake is namelijk een vierjarige kleuter! 'Three feet high, in a blue pinafore dress'. Bunny verdwijnt op haar eerste schooldag, uit de Little People's Garden, een nogal vrijzinnig instituut vol gestresste en achterdochtige mensen. (Hofnarretje-alarmbellen gaan af.) Daarna ontspint zich een fascinerende zoektocht. De politie (geleid door de no-nonsense, aangenaam alledaagse Laurence Olivier) doet het vrij kalmpjes aan, terwijl de moeder langzaam hysterisch wordt. Alhoewel, wordt? Een zeer goede rol van Carol Lynley, die op een kruising van Ilse DeLange, Kirsten Dunst en Susan George uit Straw Dogs lijkt. Lynley acteert, ondanks al het melodrama, aangenaam ingehouden, in een modern aanvoelende, zoekende rol die de tand des tijds uitstekend heeft doorstaan.
Dat geldt minder voort Keir Dullea, die (zo lijkt het even) de vader speelt. Hij doet in het begin al raar pocherig, en dan blijkt hij ook een heel ander familielid… Terwijl de zoektocht zich zonder resultaten voortsleept, wordt de sfeer vreemder en akeliger. Wat als je titel nou eens letterlijk neemt? De overtreffende trap van kwijt. De spoiler die ik hier probeer te vermijden wordt op de IMDb-pagina overigens meteen verklapt. Als altijd is het eigenlijk leuker om vooraf helemaal niets te weten. Maar goed, de momenten dat "die" suggestie wordt gewekt (het middengedeelte van de film) behoren tot de naarste cinema die ik ken. En Otto Preminger heeft elke keer als de spanning dreigt in te zakken ook een mooie excentrieke bijrol paraat, om de boel aan te zwengelen. Zo is daar een vieze toneelschrijver, tevens landlord, die suggestief doorzeurt over de 'African heads' in zijn room. Wat lichter is een sprookjesachtige en heel symbolische poppendokter. In een rolstoel. Meer moet er eigenlijk niet gezegd worden. Preminger zelf (en de critici) vonden de film vreemd genoeg mislukt, maar later kreeg de film een cult following. Mijn eigen film-almanakken laten de prent echter nog altijd onvermeld. Volkomen onterecht zo blijkt, maar dat is ergens ook wel weer fijn, want wat is er nu mooier dan zelf een diamant uit de krochten van de cinemijn te hakken?
(door Ludo)