Het gebeurt niet vaak dat ik een complete special wijd aan een serie of een label, maar het Amerikaanse Lost Tribe Sound is dan ook alles behalve doorsnee. Sinds 2011 zorgt dit innovatieve label rondom oprichter en muzikant Ryan Keane (Tokyo Bloodworm) voor genre overschrijdende en tijdloze muziek, die veelal ergens tussen folk, neoklassiek, filmmuziek, veldopnames en minimal music inzit. De releases verschijnen wisselend op cd, cassettes, vinyl en in digitale vorm, waarbij er altijd oog is voor de artwork, die zeker van toegevoegde waarde. Sinds 2014 komt het label naast reguliere, losse albums ook met series waarop je jezelf kunt abonneren en die in diverse gemengde formats wordt uitgegeven. De eerste is de “Leave Me Sessions” van William Ryan Fritch, dat 9 albums omvat. Daarna in 2017 is er de de serie “Prelude To The Decline”, waarbij het niet zo is dat de releases gerelateerd zijn, maar wel dat ze in een fraai, eender vormgegeven editie verschijnen. Eind 2018 is de volgende serie “We Stayed The Path That Fell To Shadow”, die weer in divers mogelijke formats een podium biedt aan verschillende artiesten, deels bekende en tevens nieuwe artiesten op het label. Ook daar zijn diverse abonnementen mogelijk, die allen delen dat ze origineel, meeslepend en bijzonder fraai zijn en gestoken in zinnenstrelende artwork. Als abonnee mag je ook altijd rekenen op vele extra’s, zoals digitale en fysieke bonusalbums. Hoewel 2020 een uitgesproken rotjaar is geworden door COVID-19, zorgt onder andere muziek voor de fijne afleiding. Lost Tribe Sound draagt ook daar weer een steentje bij met de nieuwe serie “Built Upon A Fearful Void”, waarin 15 nieuwe albums worden uitgebracht. Een deel is dit jaar verschenen en een deel gaat in 2021 verschijnen. Ik recenseer hier het deel dat dit jaar is verschenen, waarbij ik eenmaal in herhaling val bij de eerder gerecenseerde release van landgenoot Microwolf. Dan heb je ze maar even bij elkaar en op een rij.
William Ryan Fritch – The Letdown
De getalenteerde multi-instrumentalist en autodidact componist William Ryan Fritch kan je gerust het paradepaardje van het label noemen. Hij brengt met enige regelmaat iets uit op het label en heeft er zogezegd zelfs een eigen serie. Hij weet kwantiteit aan kwaliteit te koppelen. Zijn muziek, zowel bij zijn vele soundtracks als reguliere album, gaat daarbij van filmmuziek tot neoklassiek, waarbij hij diverse genres als folk en avant-garde in zijn sound incorporeert; eigenlijk gaat hij net als het label graag over genregrenzen heen. Hoewel hij muzikaal gezien al zo’n 15 jaar aan de weg timmert, met onder meer Sole & The Skyrider Band, Tokyo Bloodworm, Death Blues, Hired Hand en Vieo Abiungo (ook in deze serie,zie hieronder ergens net als een ander werk van zijn hand), is hij solo al 10 jaar actief en heeft inmiddels een indrukwekkende catalogus opgebouwd. Op The Letdown, waarmee deze nieuwe Lost Tribe Sound serie opent, slaat hij weer een iets andere weg in. Het is lastig te duiden qua genre, want eigenlijk zet hij vooral en bepaalde sfeer neer. Dan moet je denken aan rokerige jazzcafés, verlaten regenachtige grootstedelijke straten en film noir elementen. Het is ongepolijst, meeslepend, sepiakleurig, oud klinkend maar ook nieuw en van een uitzonderlijke pracht. Soms heel duister en op andere momenten weer meer opgewekt. Je moet deels denken aan Ascenseur Pour L’échafaud van Miles Davis, maar ook aan Bohren Und Der Club Of Gore, The Caretaker, Dale Cooper Quartet & The Dictaphones, The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, Colin Stetson en een instrumentale versie van de vroegere Tom Waits. Het moge duidelijk zijn dat er geen maat staat op William Ryan Fritch en dat hij één van de meest verrassende componisten van deze tijd is. Wat een verbluffende goed album!
Arrowounds – The Loneliness Of The Deep Sea Diver
Arrowounds is voor mij een volslagen nieuwe naam, maar ook dat is een leuke bijkomstigheid als je blind geabonneerd bent op een serie. Toch is dit al sinds 2017 het soloproject van de Amerikaanse muzikant Ryan S Chamberlain, waarmee hij al een album of vier in eigen beheer en op kleine labels het licht heeft laten zien. Hoewel licht, het is veelal een vrij duistere aangelegenheid, die gecreëerd wordt met drones, dark ambient, experimentele muziek, noise en allerhande elektronische sounds. Hij was voor hij met Arrowounds startte, te vinden in de metalband Lions Of Tsavo, hetgeen je in de soms verstilde doch venijnige sounds hier ook wel terug kan horen. Op de nieuwe cd The Loneliness Of The Deep Sea Diver brengt hij in een kleine drie kwartier 4 tracks. Hij dompelt de luisteraar onder in de bovengenoemde mix. Ondanks dat deze behoorlijk duister is, weet hij je toch in de houdgreep te nemen en te trakteren op een overrompelende muzikale trip. Daarbij moet je het ergens zoeken tussen uiteenlopende combinaties van MGR, In Slaughter Natives, David Kristian, Gas, Thomas Köner, The Future Sound Of London en Sarah Davachi. Zo divers, net als het geluid. Want soms drijf je aan de oppervlakte van de zee, om vervolgens in meest diepe delen onder te duiken. Het is een spel van licht en duisternis, oppervlakte en diepte en mooi en lelijk, waarmee Chamberlain een bij de strot grijpend geheel weet af te leveren. Ook deel twee uit deze serie mag er dus meer dan wezen.
Microwolf – My Cauliflower Ears / My Cauliflower Ears Instrumentals
Microwolf brengt er nu na een hiaat van vijf jaar zijn derde album My Cauliflower Ears op uit en tevens de derde in deze serie op Lost tribe Sound. Van Vliet presenteert 7 nieuwe songs in een krappe 35 minuten. Nu is de muziek van Microwolf altijd wel rijk gedetailleerd en subtiel, maar dat heeft hij hier tot een ware kunst verheven door meer met leegte, speelse en spontane elementen te werken. Maar ook lardeert hij de muziek met drones en interessante samplekunsten. Ondanks de vele details en soms complexe structuren gaat er een zekere rust en soberheid van de muziek uit. Het is allemaal ietwat introvert, maar dusdanig dat het weet te biologeren en ontroeren en het nooit verzandt in navelstaarderij. En er hangt een intieme sfeer; het is alsof je een kijkje mag nemen in melancholische gedachtewereld van Benjamin. De breekbare muziek komt tot stand met akoestische gitaar, kalimba, synthesizer, triangel en sampler. Hierbij zingt van Vliet op emotioneel geladen maar sobere wijze, wat schitterend gedijt op de muziek. Hoewel hij hier een unieke sound naar buiten brengt, moet je om een idee te krijgen denken aan een caleidoscopische doch rustieke mix van The Microphones, Talk Talk, Jason Molina, Birdt, The Notwist, Mute Forest en Graveyard Tapes. Wat een magistraal en meeslepend unicum!
Dan zijn we er nog niet, want er is nog een tweede deel, namelijk het digitale My Cauliflower Ears (Instrumentals). Zoals de titel al verraadt, vind je hier instrumentale versies van zijn songs. Het is niet één op één dat de zang enkel is weggelaten, want er staan wat kortere versies op en een samenvoeging van twee tracks. Al met al heb je 6 nummers van samen een goede 23 minuten. Het gekke is dat je zonder de zang pas goed hoort hoe goed de muziek in elkaar steekt en dat deze ook voor een andere luisterervaring zorgt; de enorme speelsheid maar ook bijvoorbeeld de subtiele hip hop elementen vallen me nu pas goed op. Ik moet nu bijvoorbeeld ook denken aan Denzel + Huhn, Dntel en Why?. Bij iedere luisterbeurt ontdek je ook steeds weer nieuwe geluiden. Het accentueert eigenlijk alleen maar de superlatieven die ik bij het moederalbum al heb genoemd.
Claire Deak & Tony Dupé – The Old Capital
Nummer 4 in deze serie komt van het Australische duo Claire Deak en Tony Dupé, die ik ook niet ken, maar die met hun eerste samenwerking als duo op hun debuut The Old Capital wel een geluid laten horen dat vertrouwd aandoet. Ze maken originele muzikale borduurwerkjes met piano’s, altviool, accordeon, harp, klavecimbel, pomporgels, pijporgel, blokfluit, fluit, trompet, euphonium, klarinetten, strohviool, wulf fidel, cello, contrabas, gitaar, charango, mandoline, baritonukelele, banjo, xylofoon, klokkenspel, gamelan, drums en stemmen. Hoewel dit rijk gedetailleerd is, weten de twee er hier een ingetogen en stemmig geheel van te smeden. Ze maken daarbij goed gebruik van de stiltes, maar brengen in hun muziek op de juiste momenten ook fraaie accenten aan,die soms ook harder uitpakken. Liefhebbers van onder meer Stranded Horse, Colleen, Dictaphone, Talk Talk, Richard Skelton, Stars Of The Lid en Ólafur Arnalds. Mooier dan dit kan ik het ook niet maken. En luister vooral zelf ook
Vieo Abiungo – At Once, There Was No Horizon
Met de recente lockdown komt Vieo Abiungo met de zeer toepasselijke release At Once, There Was No Horizon. Als het onduidelijk is waarom bepaalde dingen gebeuren krijg je Kafkaiaanse praktijken. Daar lijkt de Amerikaanse componist William Ryan Fritch, die achter dit alias schuil gaat, de perfecte soundtrack voor te hebben geschreven. Het is op een cassette van vorig jaar na al een jaar of 8 geleden dat er van dit project, wat stiekem toch mijn favoriet is van al Fritch’s uitlaatkleppen, nog een regulier album is verschenen. Hij smeedt doorgaans een interessante las tussen neoklassiek, folk, wereld-, film-, jazz- en experimentele muziek. Daarbij maakt hij gebruik van vele instrumenten. Dat is ook hier het geval, waarbij onder meer contrabas, contrabasklarinet, bariton- en altsax, euphonium, fluit, bugel en veldopnames een intens duel aangaan. Fritch slaagt er wederom goed in om je even uit het hier en nu te nemen en je mee te voeren naar een parallelle, bezinnende realiteit. Daarbij moet je denken aan een mix van The Third Eye Foundation, Clogs, Deaf Center, Bersarin Quartett, Encre, Hector Zazou en Bohren Und Der Club Of Gore. De zes tracks finishen na een krappe 44 minuten, maar laten echt een onvergetelijke indruk achter. Zo eigen en anders en tevens gewoonweg overdonderend mooi!
yadayn – Elders
De Belgische, in Londen gevestigde muzikant Gowaart Van Den Bossche opereert al zo’n zes jaar onder de nom de plume yadayn, hetgeen “twee handen” betekent in het Arabisch. Die naam is ook niet uit de lucht komen vallen, want hij heeft met inmiddels 3 reizen tussen 2016 en 2018 naar Iran een hechte band met het land, taal, tradities en niet te vergeten muziek. Ook al mag het nu even niet, maar wat betreft dat laatste kan ik hem de hand schudden, of twee, kan mij het schelen. Op zijn eerste 4 albums ontpopt hij zich vooral als een melancholische verhalenverteller op de akoestische gitaar, waarmee hij instrumentale maar veelzeggende composities brengt. Dat is een kunst die niet iedereen gegeven is. Zijn nieuwe album Elders is geschreven toen hij van België naar Londen is verhuisd en ook een reis naar Iran achter de rug had. De reizen naar Iran resulteerden naast de liefde voor diverse dingen ook in persoonlijke mislukkingen. Dit album is een poging om de gebeurtenissen te begrijpen, maar ook bedoeld als een soort meditatie over het aarden en leven op andere plaatsen. Dat giet hij uit in persoonlijke, haast intieme muziekstukken, die wederom hoofdzakelijk instrumentaal zijn. Nieuw is het gebruik van overdubs, selecties van veldopnames uit zijn tijd in Iran, Perzische poëzie geschreven door één van de vele willekeurige kennissen die hij tijdens zijn reizen in Iran heeft gemaakt en losse interpretaties van traditionele liedjes. Het is zo bijzonder om te horen hoe Van Den Bossche emotioneel geladen, woordloze vertellingen doet. De boodschap komt keihard binnen, maar zorgt tegelijkertijd voor hoop en ontwapenende schoonheid, die zich hier maar ook elders afspeelt. Een soort wereldmuziek vanuit de eigen slaapkamer. Hoewel niets helemaal past, moet je denken aan een afwisselende mix van Boduf Songs, Jozef Van Wissem, Raoul Vignal, Stranded Horse, Nick Drake, Gareth Dickson en Roy Montgomery. Het is een bescheiden, maar groots album geworden, die zonder zijn vorige werken te diskwalificeren zijn allerbeste tot nu toe is geworden. Ontroerend goed!
Several Wives – Veil On Veil
Hoewel Several Wives ook al twee cassettes heeft uitgebracht, waar ik al een goede 25 jaar niks mee kan, heb ik ze vorig jaar leren kennen middels het album Göldi Fell, die in de “Dark Peak”-serie van het voortreffelijke Gizeh records is verschenen. Over de identiteit of het aantal leden blijft het gissen, dus ik kan enkel afgaan op hetgeen ik hoor. Op hun debuut is dat gruizige dark ambient, die voorzien wordt van spookachtige orkestraties en andere niet te definiëren sounds. Het is evenzo bij de strot grijpend als filmisch mooi. Nu is er in deze serie van Lost Tribe Sound het volgende wapenfeit Veil On Veil uitgebracht door hem/haar/hen. Dit raadselachtige project laat ook hier weer een duistere, mysterieuze sound horen, die zich nestelt tussen dark ambient, industrial, doom, drones, avant-garde, stemmige orkestraties en experimentele muziek. Dat gebeurt wel zodanig dat alles je meevoert als een spannende thriller. Normaal gesproken weet ik behoorlijk wat referenties aan te dragen, maar vind dat hier lastig, hetgeen ook een pluspunt is. De cd is overigens gestoken in een prachtige A5-formaat kartonnen hoes met 8 pagina’s artwork; eigenlijk de zogeheten kers op de taart.
William Ryan Fritch – Solidum
En ja daar is de klasbak William Ryan Fritsch er voor de derde keer bij. Hij is net als Machinefabriek iemand, die kwantiteit aan kwaliteit en tevens variatie kan koppelen. Plus de diverse projecten. Op zijn nieuwste album Solidum wijkt hij af van zijn meer filmische sound, al spreekt hetgeen hij hier presenteert nog altijd tot de verbeelding. Fritch speelt hiermee met stiltes, maar tevens met genregrenzen. Hij brengt zowel pianomuziek, neoklassiek en filmmuziek, ambient en allerhande experimenten ten gehore, waarbij soms ook dissonante door de verder harmonieuze klanken klinken. Hoewel alles behoorlijk ingetogen is, zorgt het toch voor een maximale emotionele output. In ruim 66 minuten laat hij maar liefst 21 stukken het licht zien, getiteld “Movement I” tot en met “Movement XXI”. William Ryan Fritch iets meer in het vaarwater van A Winged Victory For The Sullen, Stars Of The Lid, Nils Frahm, Max Richter, Jóhann Jóhannsson, Giacinto Scelsi en Ben Frost. Het toont eens te meer aan dat Fritch keer op keer weet te verrassen. En dat ook nog eens op biologerende en prachtige wijze!
SENZOR AM 502 – Built Upon A Fearful Void
PLAYLIST:
ARTIST – CD TITLE – SONG NUMBER+TITLE – STARTTIME
William Ryan Fritch – The Letdown – 7. Curls Of Smoke _ False Confidence – 0:00
William Ryan Fritch – The Letdown – 12. Hesitation _ Recurring – 3:45
William Ryan Fritch – The Letdown – 14. Dream Glitch _ Fugue State _ Broken Barriers – 6:56
Microwolf – My Cauliflower Ears – 1. Mara – 12:24
Microwolf – My Cauliflower Ears – 3. Sad Collector – 19:40
Microwolf – My Cauliflower Ears – 4. My Cauliflower Ears – 24:20
Microwolf – My Cauliflower Ears (Instrumentals) – 4. Must I Be Bound? (Instrumental) – 30:24
Microwolf – My Cauliflower Ears (Instrumentals) – 5. Ciao Mare! (Instrumental) – 33:55
Arrowounds – The Loneliness Of The Deep Sea Diver – 1. Inertia – 37:00
Arrowounds – The Loneliness Of The Deep Sea Diver – 2. Dark Tropics – 49:13
Claire Deak & Tony Dupé – The Old Capital – 1. From A Rooftop – 54:28
Claire Deak & Tony Dupé – The Old Capital – 3. The Rain – 59:10
Claire Deak & Tony Dupé – The Old Capital – 5. We Crossed The Lake – 1:03:39
Vieo Abiungo – At Once, There Was No Horizon – 1. Balkanize – 1:09:35
Vieo Abiungo – At Once, There Was No Horizon – 2. Unfulfilled Promise – 1:16:34
Vieo Abiungo – At Once, There Was No Horizon – 4. A Cold Calculus – 1:22:53
Yadayn – Elders – 1. Hier – 1:29:27
Yadayn – Elders – 3. Verder – 1:37:04
Yadayn – Elders – 4. Elders I – 1:42:17
Several Wives – Veil On Veil – 5. Veil On Veil – 1:48:35
Several Wives – Veil On Veil – 8. An Intermission – 1:53:35
Several Wives – Veil On Veil – 11. Mai Swarmer – 1:55:36
William Ryan Fritch – Solidum – 2. Movement II – 1:58:39
William Ryan Fritch – Solidum – 7. Movement VII – 2:04:05
William Ryan Fritch – Solidum – 19. Movement XIX – 2:06:42
door Jan Willem Broek