[cd-r, Psychonavigation]
De pianogestuurde muziek is de laatste jaren behoorlijk in zwang, waarbij je zowel neoklassieke en minimal music als experimentele en postrock varianten krijgt. Nils Frahm, Max Richter, Fabrizio Paterlini, Dustin O’Halloran, Ludovico Einaudi, Lubomyr Melnyk en Sylvain Chauveau zijn daar prettige voorbeelden van. Een pianist die daar prima, zij het op eigenzinnige wijze, bij aansluit is de uit Napels afkomstige Bruno Bavota. Hij debuteert in 2010 met het waanzinnig mooie cd Il Pozzo D’Amor, dat hij in eigen beheer uitgeeft. De uiterst droefgeestige pianopartijen worden hierop schitterend ingebed door elektronica en strijkers. Hij levert een filmisch neoklassiek werk af. Dit krijgt vorig jaar een vervolg met de cd La Casa Sulla Luna, ditmaal uitgebracht op Lizard records. Zijn innemende pianospel wordt hierop omzwachteld met fraaie viool- en cellopartijen van gastmuzikanten. Het levert krachtig en gevoelige schoonheid op, die wederom tot de verbeelding weet te spreken.
Zijn derde album The Secret Of The Sea verschijnt nu op het prestigieuze Ierse Psychonavigation label (van onder meer Waves On Canvas). Hij heeft zich vooral laten inspireren door de zee bij Napels, die zowel bij dag als nacht een inspirerende en contemplatieve uitwerking op hem heeft. Naast de piano bedient hij zich van akoestische en elektrische gitaar, veldopnames, delay en reverb. Hiermee weet hij zich ook meteen te onderscheiden van vele genregenoten. De muziek is een soort soundtrack voor een niet bestaande film geworden, waarbij je zowel heerlijk kunt dagdromen als intens genieten. De pianoklanken vormen de rimpelloze zee en met de overige instrumenten weet hij de kalmte, de grilligheid en het onvoorspelbare van deze zee neer te zetten. Bavota schetst prachtige golven en duikt schitterende parels op met de diepgang van de zee zelf. Hij brengt extroverte klanken, die vooral de innerlijke wereld raakt. Het is emotioneel, troostvol, tot de verbeelding sprekend en van een diepgaande schoonheid. Denk daarbij aan een wisselende hybride van Fabrizio Paterlini, Ludovico Einaudi, Max Richter, Wim Mertens, Philip Glass, Michael Nyman, Nouvelles Lectures Cosmopolites en de vroegere Elton John. Hij weet pianomuziek naar een hoger niveau te tillen en op krachtige wijze de luisteraar stil te krijgen. Magistraal!