[cd, Crammed Discs/Coast To Coast]
Van 1984 tot en met 1995 presenteert het spraak- en smaakmakende Belgische label Crammed Discs de zogeheten “Made To Measure” serie. Hierop brengen diverse componisten, artiesten en groepen muziek uit die gemaakt zou kunnen zijn voor andere media zoals dans, theater, film en dergelijke. Daarnaast is het ook muziek, die als graadmeter kan dienen voor andere artiesten. Spannende, intrigerende en soms wereldse muziek van artiesten als Aksak Maboul, Fred Frith, Benjamin Lew, Zelwer, John Lurie, Minimal Compact, Sussan Deyhim & Richard Horowitz, Arto Lindsay & Peter Scherer, Hector Zazou en de afzonderlijke leden van Tuxedomoon. De serie wordt in 1995 afgesloten met Glyph, nummer 37 en de zoveelste cd in de serie van Hector Zazou hier samen met Harold Budd. De muziek wordt ook daadwerkelijk wel eens gebruikt voor die andere media, zoals door filmmakers Jim Jarmusch, Bernardo Bertolucci, Wim Wenders en een choreograaf als Maurice Béjart. Het is een geweldige serie vol onmisbare meesterwerken.
In 2006 verschijnt de cd Bardo Hotel Soundtrack van de in 1977 opgerichte avant-gardeband Tuxedomoon, waarvoor Crammed Discs weer eenmalig de serie tot leven brengt. Het is namelijk Made To Measure Vol. 38 geworden. Nu zeven jaar later volgt de volgende stuiptrekking en verschijnt Clear Tears | Troubled Waters, de nummer 39 in de serie. Ditmaal van het trio Brown Reininger Bodson, ofwel Tuxedomoon-leden Steven Brown (piano, klarinet, altsax, stem) en Blaine L. Reininger (viool, bas, gitaar, zang) die hier met Maxime Bodson (elektronica, bas, stem) samenwerken.
De Amerikaanse muzikant Steven Brown (1952) heeft altijd naast Tuxedomoon, waar hij medeoprichter van is, een rijke solocarrière erop nagehouden. Zijn albums zitten meestal ergens op het spannende snijvlak van minimal music, neoklassiek en filmmuziek. Tegenwoordig woont hij in Mexico waar hij met zijn qua geluid aan Tuxedomoon verwante band Nine Rain met enige regelmaat van zich laat horen, al dan niet als Esteban Café. Hij heeft ook menig album gemaakt met de Amerikaanse violist/zanger Blaine L. Reininger (1953), de andere oprichter van Tuxedomoon. Samen brengen ze veelal iets tussen avant-garde, neoklassiek, jazz en minimal music in. Reininger solo is meer experimenteel, waarbij hij dikwijls werkt met elektronica. Verder heeft hij geparticipeerd in groepen als Falling Infinities en U V O I I en is hij onder meer te gast geweest in het Nederlandse project Strange Attractor. Twee legendarische helden met een imponerende staat van dienst.
Maxime Bodson is een jonge Belgische muzikant en architect, die aan het Amsterdamse STEIM wordt door Nicolas Collins bijgespijkerd op het gebied van elektronica en geluidsontwerpen. Hiermee heeft hij al diverse voorstelling van geluid voorzien. Daarnaast heeft hij, iets totaal anders, 3 post-rockalbums met de groep Patton op zijn naam staan en opereert ook onder het alias Squelette.
De muzikanten bundelen nu hun krachten om de muziek voor de dansvoorstelling Clear Tears | Troubles Waters te verzorgen van de Belgische choreograaf Thierry Smits, die hij voor het dansgezelschap Compagnie Thor heeft geschreven. Bodson heeft eerder als het geluidsdesign gedaan voor de voorstelling d’Orient van Thierry Smits, met eveneens Compagnie Thor als uitvoerend gezelschap. Een thuiswedstrijd dus, maar nu met twee legendarische muzikanten erbij. Het resultaat mag er wezen. Met name op het eerste deel van het album manoeuvreren Brown en Reininger om de spannende elektronische klanksculpturen van Bodsen. Bodsen brengt abstractie aan en koerst soms als een vervaarlijk klinkende machine richting Einstürzende Neubauten, Robert Normandeau en Francis Dhomont. Door de akoestische accenten van Brown en Reininger verwordt dat tot een bloedstollend industrieel elektro-akoestisch geheel. Hoe je hierop dansen kunt weet ik niet, want ik sta aan de grond genageld bij deze indrukkende muziek. Dat uiteraard los van het feit dat ik niet dansen kan. Sommige stukken draaien weer iets meer om de minimal en neoklassiek van Brown en Reininger, waarbij Bodson voor de elektronische verstrooiing zorgt. Ze weten elkaar uit te dagen en tot grote hoogten te brengen. Her en der vullen ze dit aan met spoken word en zang. Op het tweede deel werkt Bodson meer met de bas en nemen de akoestische instrumenten de overhand. Dan klinkt het meer als de filmische, neoklassieke werken van de Tuxedomoon mannen. De muziek weet continu te verrassen door alle onverwachte variaties en wendingen en houdt je als een ijzersterke thriller ruim 65 minuten op de punt van je stoel. Magistraal, biologerende pracht, die zonder twijfel thuishoort in de meesterlijke “MadeTo Measure” serie.
Luister Online:
Tears Matrix / Seven Not Five
door Jan Willem Broek