[2cd, Tenor Vossa/Konkurrent]
Je hebt van die stemmen die dwars door alle tijden heen echoën. Stemmen die zo volslagen uniek en tijdloos zijn dat het moeilijk is er niet van te houden. Als ik kijk naar de mannelijke stemmen zijn dat bijvoorbeeld Brendan Perry, Gordon Sharp en niet in de laatste plaats Dominic Appleton, die alle 3 niet toevallig acte de presènce geven bij This Mortal Coil. Dat project van de toenmalige 4ad-baas Ivo Watts-Russell draait namelijk om fraaie stemmen en hij heeft er, zo is gebleken, een feilloos oor voor. Appleton houdt er al sinds 1984 de band Breathless op na, waarmee hij zichzelf in de kijker speelt. De groep opereert toch altijd een beetje in de schaduw van de Cocteau Twins en het eerder genoemde This Mortal Coil. Geen idee waarom eigenlijk, misschien door het eigen kleine onafhankelijke Tenor Vossa label waar ze alles steevast op uit blijven geven, want hun platen zijn van een constant hoog niveau. Ze zijn één van de grondleggers van de shoegaze, droompop en spacerock, maar omarmen ook new wave. Van hun eerste langspeler The Glass Bead Game (1986) tot hun laatste, zesde Behind The Light (2003), los van de 11 singles en epees, is er wel één en ander veranderd. Maar ook weer niet zo gek veel, want ze blijven altijd de meesters van de melancholie. De muziek is hoogstens wat minder new wave en meer rock georiënteerd en steeds weer een stapje beter. Doordat ze minder vaak een album uitbrengen, wellicht mede doordat ze met hun Tenor Vossa label dan wel TV Records ook releass van klasse artiesten als Moly, Scenic, Tenebrous Liar, …Bender, Richard Warren, Laymar, Beat Milk Jugs en Your Black Star het licht laten zien, is elke nieuwe uitgave van de band zelf telkens weer een sensatie.
Na 9 jaar is het dan zover en verschijnt de dubbel cd Green To Blue. De line-up bestaat hier naast Dominic Appleton (zang, keyboards) uit Gary Mundy (gitaar, zang), Ari Neufeld (bas, ebow, gitaar) en Tristram Latimer Sayer (drums, percussie), ofwel de samenstelling van de band in de beginjaren. Dat is na al die tijd best een uniek gegeven. Ze presenteren hier 11 nieuwe nummers, waarvan er 3 door de geweldige artiest/producer Kramer gemixt zijn. De muziek omwikkelt je meteen als een warme, vertrouwde deken met herfstig dromerige pracht die een mengelmoes is van droompop, wave en gitaarambient. Het is overigens wel helemaal bij de tijd en geen herhaling van zetten, al zou je dat bij zoveel schoonheid ook eigenlijk niets uitmaken. Daarbij doen ze denken aan de muziek van Robin Guthrie, Yellow6, Dif Juz, Brian Eno en Harold Budd. Maar ze brengen naarmate het album vordert ook pschedelische elementen die richting Pink Floyd en Porcupine Tree koersen, Joy Division– en For Against-achtige wave elementen, de breekbare etherische pop van Ben Christophers en Brett Anderson en de postrock van Moly. Alles is doordrenkt van de droefgeestigheid en bitterzoete atmosferen, die veel aan de verbeelding overlaten. De zang van Dominic heeft in al die jaren niet aan kracht ingeboet en weet je nog steeds aan de grond te nagelen. Op de tweede schijf leggen ze een iets helderder en meer symfonisch geluid aan de dag, maar het vormt in feite een vervolg op de eerste cd. Je hoort daarop in “Just For Today” ook 4ad-zangeres Heidi Berry nog op de achtergrond meezingen. Ze zijn in feite de laatst overgebleven 4ad-band van de oude stempel, zonder ooit op dat label terecht te zijn gekomen. Breathless is vooral schatplichtig aan zichzelf en een wonderschoon en goed bewaard geheim voor het grote publiek. De grote onbekende, die het verdiend gehoord te worden. Een prachtig en overrompelend album!
door Jan Willem Broek