De vorige (bij mijn weten eerste) Nederlandse editie van het rondreizende metalpackage Bonecrusher Fest, met o.a. Black Dahlia Murder, 3 Inches Of Blood, Necrophobic, Obscura, The Faceless en ook toen Carnifex, was nog in een tjokvolle grote zaal van Tivoli, maar de line-up van deze zondag moet het doen met een lang niet uitverkochte Helling. Dat heeft onder andere te maken met het zeker in vergelijking met 2010 niet bijster interessante 'voorprogramma', waarvan bovendien maar liefst drie bands vorig jaar in dezelfde zaal ook al mochten openen voor Suffocation. Die slaan we dan ook braaf over.
Bij binnenkomst iets voor zevenen blijkt er inmiddels een flinke voorsprong op het tijdschema te zijn genomen, want Carnifex is al lang en breed bezig. Deathcore voor de rechtgeklepte kidz, die zich tijdens de talrijke breakdowns naar hartenlust uitleven met karatekix in een soort middle class wiggervariant van capoeira. Het blijft komisch om te zien dat ze tijdens de snelle passages vaak een beetje verveeld staan te wachten op de volgende trage, lompe breakdown. Carnifex behoort binnen zijn genre zeker tot de betere (live)acts met een goede all American frontman en meer dan genoeg venijn en variatie in de riffs om ook langharige ouwe baardplukkers als ondergetekende te kunnen boeien, al is het dan vanavond slechts voor een stief kwartiertje.
Carnifex – "Hell Chose Me" (2010)
Dat de Carnifexers uitgedost zijn met Necrophobic- en Wolves in the Throne Roomshirts lijkt haast bedoeld als hart-onder-de-kogelriem voor de volgende act. Een andere reden voor de matige opkomst is namelijk de wederom wat stijlonvaste line-up, met de m(el)odieuze blackmetallers van Keep Of Kalessin als co-headliner tussen een rits brutal (slam)deathbands en wat verdwaalde retrothrashers. De Noorse Eurovisiecontenders hadden gelukkig zelf ook al begrepen dat ze voor deze kaalkoppenzaal hun eyeliner en matching latexoutfits beter in de koffer kunnen laten, en ze treden aldus bij uitzondering aan in tamelijk doorsnee metalkloffie. Ondanks (of juist misschien dankzij) een apestonede zanger en ingeblikte 'epische' toetsenpartijen weet het kwartet de sceptische zaal onverwacht snel voor zich te winnen, vooral met dank aan de als immer onnavolgbare shredcapriolen van gitarist Obsidian C., de Yngwie Malmsteen van de black metal. Tijdens de derde track zetten de jongens en meisjes in het midden het zelfs vanuit het niets op een woest geslam, waardoor mijn schenen de naam van het festival ineens onvrijwillig letterlijk moeten gaan nemen (die klotetribunes ook daar aan de zijkant in de Helling). Op het eind van de zo'n drie kwartier durende set krijgt de groovende songfestival'hit' "The Dragontower" aardig wat knuistjes in de lucht, waarna het snoeihard en heerlijk wordt afgemaakt met "Ascendant". Keep Of Kalessin lijkt in vergelijking met de vorige keren dat ik ze zag toch wat minder ambitieus geworden, maar ondanks een lichte onverschilligheid in de presentatie brengen ze het er een stuk succesvoller vanaf dan ik van tevoren had verwacht. Het is ook gewoon een veel te goede band om kansloos af te gaan, voor welk publiek dan ook.
Keep Of Kalessin – "Ascendant" (2008)
Dying Fetus' albums van rond de eeuwwisseling – in het bijzonder de klassieker Destroy the Opposition (2000) – vormen de ontbrekende Biohazard-op-z'n-deathmetals schakel tussen de brutal East Coast old school van Suffocation en de huidige generatie slam- en deathcorebands, en het trio uit murder capital Baltimore wordt door Carnifex dan ook niet voor niks aangeprezen als "the heaviest band in the world". Dying Fetus speelt echter vrij regelmatig in deze contreien en is daardoor, ondanks de geduchte livereputatie en leidende positie in brutal slamland, toch niet de generaties verbindende publiekstrekker waar op gehoopt werd, zoals the Black Dahlia Murder dat vorig jaar wel was. Ik zie ze nu ook al voor de derde keer in relatief korte tijd, waarvan vooral twee jaar terug met Cannibal Corpse in Dordrecht nog steeds hoog genoteerd staat in m'n persoonlijke all-time klassement van deathmetalclubshows. Sinds de altijd door veel bezettingswisselingen geplaagde band rond zanger/gitarist/enige constante factor John Gallagher als power trio opereert is de stootkracht alleen maar groter geworden, zeker op het podium. De mix van extreem technische death metal, blaffende breakdowngrooves en bijhorende east side boys from da hood vibe wil op plaat niet altijd even goed beklijven, maar live is het echt onontkoombaar party time. Terwijl de pit een uur lang raast, speelt zich daaromheen een wedstrijdje Frankie Mullen imiteren af. Gewoon headbangen is er eigenlijk niet bij, maar verder passeert alles de revue: de Metal Spirit Fingers (blastbeats), de Mitrailleur (Suffoblasts), de Mokervuischt (breakdowns), de Gorilla (heel de tijd), wat een pret! Het geluid is uitstekend, de drie heren spelen ontstellend strak als altijd en negeren daarbij zowel elkaar als het publiek, maar dat stoïcijnse, Spartaanse imago (zoals in de clip hieronder zijn ze ook precies op het podium) past perfect bij de tough guy working class muziek van Dying Fetus. De karakteristieke uitdrukkingsloze kale varkenskop van Gallagher doet de rest. De merchtafel blijkt een al even rijk gevulde dis, en dat gaat van iPhone apps tot het ultieme death metal accessoire, de Joggingbroek. Nee, ik kon het niet laten, en ja, ik draag 'm waarschijnlijk alleen maar binnenshuis. Maar dan ook *altijd*.
Dying Fetus – "Your Treachery Will Die With You" (2009)