[cd, Little Crackd Rabbit]
Het uit Manchester afkomstige label Little Red Rabbit brengt al jarenlang de betere artiesten uit de darkpop, postrock en folk voort, zoals dik onderstreept wordt door bands als Last Harbour, Fuzzy Lights, Anna Kashfi en Samson & Delilah. Maar er komen ook artiesten op hun pad die ze hoog hebben zitten maar niet eenvoudig onder de vlag van het moederlabel kunnen plaatsen. Daarom hebben ze vorig jaar het zusterlabel Little Crackd Rabbit in het leven geroepen. Hierop ligt de focus meer op dark ambient, improvisaties en experimentele muziek. Dat heeft tot nu toe de geweldige releases van BLK w/BEAR, A.R.C. Soundtracks en P.J. Philipson opgeleverd. Je kunt je ook abonneren op dit label, zodat je niets hoeft te missen. Een label dat het verschil maakt en dat je als recensent maar ook als muziekliefhebber een bevoorrecht gevoel geeft.
Dat geldt ook wederom voor de vierde release Communion van het Canadese Black Walls. Het is het soloproject van de in Toronto gevestigde Ken Reaume. Na een zware periode van verlies en eenzaamheid heeft hij de draad opgepakt en beïnvloed door het gebeurde muziek gaan maken. Dat de muziek op deze release dan ook behoorlijk melancholisch is, mag dan ook niet verwonderlijk zijn. Het gaat hier dan ook om de wijze hoe hij dit alles in muziek weet te vangen. Hij brengt namelijk een kruisbestuiving van fijngemalen shoegaze, duistere postrock, drones en spookachtige singer-songwritermuziek. Dit levert zo’n adembenemend geheel op, dat je er enkel stil van kunt worden. Jagende atmosferen in een rustieke, donkere nacht die dagenlang op diepgravende wijze na blijft echoën. Je moet daarbij voorstellen dat Slowdive op vertraagde wijze afgespeeld wordt, terwijl Labradford voor het melancholisch mysterieuze decor zorgt, Red House Painters de desolate sfeer schetst en Boduf Songs de zwart omlijnde songstructuren en drones neerzet met hier en daar neoklassieke inbreng van Richard Skelton. Dat alles is nog eens vastgelegd door klasbak James Plotkin. Vijf zeer indrukwekkende en bij de strot grijpende composities van ruim 41 minuten zijn het resultaat. Bloedstollend mooi en immens intens. Als toetje krijg je nog de bijna 19 minuten duren een remix van de track “PTSD” door Aidan Baker, die kers op de zwarte taart vormt. Een kandidaat voor de jaarlijst.
door Jan Willem Broek