[cd, Touch/Konkurrent]
Geir Jenssen gaat altijd bedachtzaam te werk, kiest zorgvuldig zijn thema’s uit en stippelt dan vervolgens zijn eigenzinnige, pionierende route uit. Zelf beweert hij gewoon geen snelle werker te zijn, maar dat is te bescheiden. De in 1962 te Tromsø, binnen de Arctische cirkel geboren muzikant wordt geroemd om zijn eigenzinnige Arctische sound. Dat begint eerst nog als E-Man in 1984, gevolgd door zijn lidmaatschap bij Bel Canto (1987-1989) en vervolgens nog even als Bleep in 1990. Daarna breekt het tijdperk van Biosphere aan. Hiermee fabriceert hij diverse toonaangevende, dikwijls ijzige ambient techno, waarin door de jaren heen ook filmische en jazzelementen een grotere rol gaan spelen. Dat doet hij op reguliere albums, voor soundtracks (Insomnia), samen met Deathprod en Higher Intelligence Agency, met het gelegenheidsproject The Fires Of Ork (met Pete Namlook) en een enkele keer onder zijn eigen naam. Inmiddels is het alweer 5 jaar geleden dat zijn laatste studioalbum uit is gebracht. Tussendoor is er nog wel een live album verschenen, maar N-Plants is zijn eerste nieuwe cd sinds 2006. In februari dit jaar loopt hij met het idee rond iets te doen met de wonderlijke economische groei van het naoorlogse Japan. Hij ziet onder meer beelden van de futuristische kerncentrales aan de Japanse kust. Na de ramp in maart, die volgens Jenssen onvermijdelijk is geweest, verandert hij zijn onderwerp naar alles rondom de nucleaire centrales (“nuclear power plants”), hetgeen de titel van het nieuwe album verklaart. Dit levert een ambivalent album op, waar hele steriele geluiden samengaan met warme klanken en waar schoonheid naast de lelijkheid en dreiging van technologie staat. Hij grijpt hierbij voor een deel terug naar zijn beginperiode waar klinische beats en ambient nog de dienst uitmaken. Er gaat een desolaatheid vanuit, die je enkel verwacht nadat een groot deel van de aarde verwoest is door een atoomaanval of andere kernramp. Daarnaast presenteert hij hier ook meer warme, soms zelfs meer uptempo beats die het geheel een menselijk gedaante geven en zorgen voor een filmische atmosfeer. Hypermodernismen maar zonder het menselijke aspect uit het oog te verliezen. Hierdoor blijft het album ook goed toegankelijk. En niemand anders dan Jenssen kan dit zo fraai vormgeven met enkel elektronica en hier en daar een sample van een spookachtige Japanse stem. De melancholische biosfeer is er weer één van een ongrijpbare pracht geworden. De grootmeester heeft weer op onnavolgbare en overdonderende wijze van zich laten horen.
Luister Online:
Sendai
door Jan Willem Broek