[cd, Slumberland/Konkurrent]
In de jaren 90 heersen op alternatief popmuziekgebied toch vooral de diverse gitaarbandjes, waarbij het spectrum zich uitstrekt van shoegaze, Americana en indie tot droompop, noise en lo-fi. Een band die daar helemaal tussen past is Big Troubles. Na hun sterke debuut Worry zijn Ian Drennan (zang, gitaar, keyboards, sax), Alex Craig (zang, gitaar, bas, keyboards), Sam Franklin (drums, percussie, tapes) en Luka Usmiani (bas, piano, percussie, klokkenspel, gong) terug met hun volgende staaltje van hun kunnen. Romantic Comedy ademt iets tijdloos en bekends uit en onderscheidt zich ten opzichte van hun debuut in met name een beter geproduceerd geluid. Dat komt vermoedelijk door de bemoeienissen van producer Mitch Easter (R.E.M., Pavement), die weet hoe je een gitaarband moet laten klinken. Wat al snel duidelijk is, is dat het veelal moeilijke tweede album de band niet in “grote problemen” brengt. Sterker nog, ze stappen met ogenschijnlijk groot gemak over hun debuut heen. Ze klinken daarbij uit een dwarsdoorsnede uit de gitaarunderground van zowel Groot-Brittannië als de VS. Muziek die het midden houdt tussen wave, Britpop, indie, noise, shoegaze en droompop of de gedroomde kruisbestuiving van de Smashing Pumpkins, Boo Radleys, R.E.M., The House Of Love, Pavement, The Wedding Present en Pale Saints. Zoiets althans, want voor de rest klinkt de band wel eigenzinnig en als iets van nu. Stuk voor stuk zijn het pakkende songs zijn die de tijd even doen vergeten.
Luister Online bij Soundcloud:
Sad Girls
Misery
door Jan Willem Broek