[cd, Bip_Hop]
Philippe Petit is een man naar mijn hart. Ik heb hem leren kennen via zijn oude hardcore label Pandemonium, waarop veel ijzersterke gitaarbands zijn uitgekomen. Op een dag ruilt hij dat label in voor Bip_Hop en slaat de experimentele, elektronische weg in. Dat levert vele briljante releases op en tevens wordt zijn compilatiereeks Bip_Hop Generation een heuse cult hit. Bela Emerson is een vrouw naar mijn hart. Ze is knap, maar los daarvan bespeelt ze mijn favoriete instrument de cello en houdt ze van experimenteren. Hiernaast speelt ze al dan niet live ook bij en met Strings Of Consciousness, Tim Exile, Sten Sandell, Rhodri Davies, Same Actor, Gruenrekorder en Net-Lab. Wat wil een man nog meer? Nou een volwaardig album zou na alle korte voorproefjes op veel te kortdurende schijfjes wel eens prettig zijn. Welnu, de man naar mijn hart brengt de muziek van de vrouw naar mijn hart uit op cd. Deze schijf Hespera is precies wat je er van hoopt. Bela speelt haar veelal minimale partijen op de cello als geen ander, soms haast klassiek maar veelal experimenteel en improviserend. Maar wat haar muziek zo leuk maakt – en wat haar verschijnen op Bip_Hop rechtvaardigt – is dat ze tevens werkt met elektronica en loops maakt van het gespeelde werk en deze al dan niet bewerkt door haar cellomuziek mixt. Dit levert rijke schakeringen in haar geluid op. Haar muziek laat zich eigenlijk niet echt vergelijken met andere artiesten. Je kunt hoogstens zeggen dat een wilde en vooral experimentele mix van Steve Reich, Giacinto Scelsi, David Darling, Colleen en Same Actor enigszins in de buurt komt van haar biologerende geluid. Naar de muziek van Bela luisteren is een unieke sensatie.
MP3’s:
Skinny Fingers
Cavaquin
13 11 8 5
door Jan Willem Broek