[cd, Thrill Jockey/Konkurrent]
De kerkuil, zonder meer een fraaie vogel om te zien, gaat ’s nachts op zoek naar voedsel, vooral naar kleine knaagdieren, waarbij deze hiervoor laag boven de grond het landschap verkent. Daarnaast worden de nesten gemaakt in ruïnes, schuren, boomholtes en andere plekken die het daglicht buiten houden. Jagend vlak boven de grond en alles gehuld in de duisternis. Wat dat betreft heeft het duo Evan Carminiti (gitaar, stem, synthesizer, computer) en Jon Porras (gitaren, piano, synthesizers) uit San Francisco de bandnaam Barn Owl prima uitgekozen. Sinds 2007 maken ze met deze groep namelijk jagende drones vol bijzondere elementen en gedreven door een nieuwsgierige honger. Een honger naar het avontuur, het experiment, de verkenning en emoties. Met name de emoties die ze in hun werk leggen, maakt dat ze zich onderscheiden; dit naast hun eigengereide aanpak overigens. Samen houden ze er ook nog de projecten Gärden Söund, Hanging Thief en Portraits op na en Evan is nog te vinden in Higuma en Painted Caves. Als Barn Owl hebben ze op diverse media (cd-r, cassette, lp, digitaal, cd) muziek uitgebracht via labels als Not Not Fun, Foxglove, Digitalis, Root Strata, Important en Thrill Jockey, waar ze zijn gebleven. Ondanks de lange lijst aan releases, zijn er officieel 4 tot volwaardig album bestempeld.
Vandaar dat ze hun nieuwe cd gewoon V hebben genoemd, die bijna twee jaar na het fantastische Lost In The Glare verschijnt. Alleen die titel mag er al wezen. Ze hebben het orgel en keyboard, die ze daar nog gebruiken, nu ingewisseld voor een extra synthesizer en een computer. Hierdoor is het algehele resultaat meer elektronisch, maar blijft het duistere aspect onverminderd aanwezig. Ze weten nu tevens meer gelaagdheid, ruimtelijkheid en complexe structuren aan te brengen in de muziek, waardoor er als het ware een volledige dimensie bijkomt. Die kan overigens ook gevuld zijn met stilte; er loert dikwijls een zwart, verstild gat achter de muziek. Deze uil vliegt door dit alles met enige regelmaat op psychedelische wijze veel hoger dan het grondoppervlak alleen. De zang wordt wederom ingezet als instrument en is in feite nooit als dusdanig herkenbaar. De twee brengen hier 6 verbluffende klanklandschappen vol drones, ambient, experimenten, noise en psychedelica, die je volledig in weten te pakken. Zachte, maar doeltreffende emotionele mokerslagen, die toch ondanks het sinistere karakter goed te volgen blijven. Uitstekend geproduceerd ook door Phil Manley van Trans Am, Life Coach en The Fucking Champs. De slottrack “The Opulent Decline” van 17,5 minuut is helemaal van een hypnotiserend, overdonderend genot. De muziek komt ergens tussen Popul Vuh, Richard Skelton. Charalambides, Yellow6, Dirk Serries, Human Greed en Earth uit. De duisternis is zelden op zo’n indrukwekkende en wonderschone wijze van een soundtrack voorzien.
Luister Online:
V (in de player rechts)
door Jan Willem Broek