Geen Chinese artiesten deze week in het bal der verstrooiing, dus u kunt gerust verder lezen, wel muziek uit andere delen van de wereld. Hopeijk zit er iets tussen dat u aan staat…
ARTIST: Bryan Chapman
TITLE: Rituals ep
LABEL: Monotony
CATALOGUE NO: MNTY006
Bryan Chapman met een nieuwe release op Monotony, MNTNY006, Ik heb in April 2018 Chapmans Traveler -ep’s besproken, toen nog in het schaduwkabinet, deze ep’s beslaan MNTNY-001 tot 004. De plaat hier tussen in heb ik helaas gemist maar MNTNY005 is ook een plaat van Chapman. Deze komt wellicht nog een keer langs dit jaar. Nu dus MNTNY06 de pers tekst spreekt over het hoge nivo van Chapmans output, en ik moet ze hierin wel bij spreken, de tracks zijn allemaal van een boven-gemiddelde kwaliteit. Wat alle tracks gemeen hebben is drie dingen: Minimaal en hypnotiserend en vol ingehouden spanning, dat zien we dan ook terug in deze release.
Opener “Gaia” is een introverte minimale pompende track, de track grijpt je bij de strot en laat je niet meer los. Het leuke aan deze track vind ik de subtiele variaties en geluiden die je pas bij een tweede of derde luisterbeurt hoort. Het loont echt de moeite hier eens goed naar te luisteren. De tweede track van deze 4 is “Yūgen” deze titel komt uit het Japanse Esthetiek en beschrijft een reeks ideeën waaronder diepgaand en mysterieus. De track is dan ook diep en mysterieus te noemen, maar voor mij is toch pulserend het beste woord om deze track te omschrijven. Track nummer 3 “Banuk” heeft een heel sterk gevoel van onderliggende spanning, maar ook een warme geruststellende sound wat dit een track maakt die op twee benen hinkt, en hiermee beklijft. De afsluiter van deze ep ”Lexa (touch that leather)” is opnieuw een trippy track. Wat een vette drone ! Dit keer met een soort van stotterende breakbeat die ons doorheen een desolaat landschap begeleid.
Andermaal eindig ik een review van Chapman in de teneur van het is geen makkelijke muziek, maar voor de doorbijter als ook voor de dansende zieltjes onder ons valt er heel wat moois te vinden.
ARTIST: Infinite Scale
TITLE: The Value of Accessibility
LABEL: VLSI
CATALOGUE NO: VLSI07
Infinite Scale is een artiest die ik heb leren kennen door cult idm label Toytronic waarvan ik toch heel wat releases in mijn bezit heb. Toytronic was en is voor mij een graadmeter voor kwaliteit, vandaar ook dat mijn verwachtingen bij Infinite Scale altijd hooggespannen zijn. Dat het label dat deze nieuwe Infinite Scale plaat uitbrengt ook nog eens VLSI is het label wat in 2019 met BUNKR mijn jaar-lijst gehaald heeft maakt deze verwachting alleen maar groter. De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat deze ep een hernieuwde kennismaking is, omdat ik de laatste 15 jaar Infinite Scale niet echt gevolgd heb. De felle electronische percussie en distortion van de eerste Toy Tronic releases zijn (helaas) niet meer van de partij, dit heeft plaat gemaakt voor meer organische breakbeats en een warme ietwat wollige sound, een beetje in de richting van boards of Canada en ook Ulrich Schnauz. Muziek om eindeloos in te verdwalen en om heel geriefelijk als een warme deken je nog eens in om te draaien.
Openings track “Caugth on Tape” is een in eerste instantie wat ongrijpbare track met mooie strings en heel natuurlijk klinkende percussie. Als iets later in de track er een soort acid lijn in komt lijkt de track een andere richting op te gaan. Maar nee de onnavolgbare sfeer komt terug. Het is zeker wel een sfeervolle track met een slepende beats en een onderliggende spanning die het hele nummer door blijft.”The Chaufeur” opent als een echte downtemp track en is kwa sfeer ook zeker in deze catogorie te vatten. Ik hoor in deze track echt heel duidelijk de sfeer van de vroege Boards of Canada terug, en dat is zeker geen kritiek. “Ordinairy Familiar” is de track die tot nu toe nog het dichtst aanleunt bij de Toy Tronic release waardoor ik Infinite Scale heb leren kennen, diepe bassen en electrische geluidjes, maar ook hier gaat de track toch meer de warme down tempo kant op. “Pay for This” opent met een meer four tot the floor beat, en met een subtiel acid lijntje in de achtergrond doet het een beetje minimalesk klinken, terwijl de warme strings en diepe bassen toch ook dicht bij de downtemp-idm blijven die we tot nu toe gehoord hebben. De laatste track van deze ep “Steppa Side” is een fijne track met een spannende donkere sound, zonder dat deze duister wordt. Het subtiele lieflijke acid lijntje klinkt zalig en doet heerlijk wegdromen. Misschien blijft het allemaal wat te veilig en mis ik het opwindende van eind jaren 90 begin 2000 een beetje in de Idm sound. Los daarvan heeft Infinite Scale met deze ep een mooi stukje toegevoegd aan een reeks goeie releases.
ARTIST: As One
TITLE: Comunion
LABEL: De:tuned
CATALOGUE NO: ASGDE029
Nu eens een de:tuned release die niet binnen de De:10 serie valt. Ook geen hele nieuwe release, deze is van November vorig jaar. Op zich maakt dat natuurlijk niet veel uit, op goede muziek staat immers geen houdbaarheidsdatum. As One of te wel Kirk Degiorgio is een britse producer, die trouwens De:10.1 min of meer volledig voor zijn rekening heeft genomen. Degiorgio staat bekend om zijn relaxte muziek waarin hij jazz soul en funk samensmeed tot een heerlijk electronisch brouwsel wat je het best kunt situeren ergens tussen techno, downtempo en electro, maar altijd met een funky/jazzy inslag.
Dit is het eerste nieuwe album van As One in meer dan 10 jaar, rereleases en dergelijke niet mee gerekend. En ook dit album staat vol met tijdloze subtiele jazzy techno en downtempo. “Absorption Spectra” opent het album met mooie warme strings in een beatloos ambient nummer. “Downburst” is een stuk minder subtiel en zet ons direct op een heel ander been met heftig intro, maar als de strings er bij in komen halen ze toch de weerhaakjes van de baslijn er af en ontwikkelt zich een organisch en eindeloos techno nummer.”Irmias” opent met subtiele percussie en een minimal beat waarover Degiorgio warme strings en een lome baslijn drapeert, As One in optima forma. Ook Degiorgio weet waar Detroit gelegen is en brengt met “the Ladder” zijn versie van Detroit-techno: laat ze maar ratelen die snares ! “Outer Edge” ademt nog steeds Detroit maar dan in een beatloos intermezzo dat kwa spanningsopbouw eentje voor in de leerboeken zou zijn. De warme strings van “Aimpoint” kunnen ook zo in een cursus “hoe maak ik Detroit-techno ?” die beat die snares en dat baslijntje… zalig ! “The Specialist” is een iets donkerder nummer met een eindeloze flow. Op “We are but Shadow” is de hoofdrol weggelegd voor een gefreakte baslijn omfloerst door heerlijke laxeer-jazz zo als ik deze sound ooit een keer kleurrijk omschreven heb gekregen. Met de afsluiter “Emanation” sluit Degiorgio de plaat af zoals hij begonnen is met een warm en relaxt ambient nummer. Top !