[cd, Africantape/Mandai/Five Roses]
Na al het gitaargeweld op Africantape vormt de Italiaanse band Aucan een welkome afwisseling. Hoewel de band eigenlijk een beetje vals speelt en ik voor de zekerheid ook even gegoogled heb om te kijken of ik er niet naast zit. Maar nee, het is echt Aucan die voorheen instrumentale math core, hardcore en post-rock met elektronische invloeden ten gehore brengt. Maar Francesco D’Abraccio (synthesizer, gitaareffecten), Dario Dassendo (drums) en Giovanni Ferliga (keyboards, sampler, zang) hebben de synthesizers, keyboards en samplers ontdekt of eigenlijk moet ik zeggen hebben de gitaar meer afgezworen. De band is namelijk nooit helemaal genrevast geweest, maar dit is wel echt andere koek. Het label kan via de onesheet Black Rainbow doodleuk aankondigen als het derde album van de groep, maar de metamorfose is gewoonweg sensationeel te noemen. De rockstructuren en hun bekende ritmepatronen zijn zeker nog wel aanwezig, maar de elektronica heersen. Ze bezigen nu veeleer dubstep, triphop, duistere ambient en experimenten die geschikt zijn voor de nacht. Ook nieuw is dat er nu veelvuldig wordt gezongen dan wel gebruik gemaakt wordt van samples. Hierdoor hoor je nog wel gebroken gitaarriffs. Alles is gehuld in een mysterieuze en psychedelische atmosfeer. Ze hebben met succes hun best gedaan om een live sound in het geluid te houden, waardoor alles nog robuuster en meer confronterend uit de speakers komt rollen. Konden ze zich eerst nog meten met gitaarbands, nu kom je ergens uit tussen Pop Wil Eat Itself, These New Puritans, The Knife, Aphex Twin, Massive Attack en Brian Eno. Aucan’s nieuwe geluid klinkt krachtig maar komt ook regelmatig op wonderschone wijze uit de hoek. Ik ben heel benieuwd waar deze band in de toekomst nog meer mee gaat komen, maar dit is alvast een geniale zet geweest.
Luister Online:
Black Rainbow (album)
door Jan Willem Broek