[2cd, Novelsounds/Cargo]
De helden in de muziek maken het keer op keer waard om er moeite voor te doen en tijd in te steken. Een artiest waar dat voor mij al jaren voor geldt, is zonder enige twijfel de veelzijdige Franse muzikant Sylvain Chauveau. Dat begint al met zijn harde postrock project Watermelon Club, waarvan in 1997 en 1998 twee ijzersterke cd’s verschijnen. Daarna gaat hij in eerste instantie solo verder, waarbij hij meer de sfeervolle en filmische kant opzoekt met uiteindelijk ook minimalistische, experimentele en neoklassieke werken in zijn veelzijdige oeuvre. Dat levert een album of 7 op en wat mini cd’s. Samen met het Ensemble Nocturne maakt hij ook Down To The Bone, dat een prachtig droefgeestig eerbetoon aan Depeche Mode is. Daarnaast duikt hij op in Micro:Mega met bijzondere dubby ambient, maakt hij minimale experimenten in On (met Steven Hess) en het verstilde Ensemble 0 (ook wel 0 en Zero Ensemble geheten), fabriceert hij indringende singer-songwritermuziek samen met Felicia Atkinson, participeert hij in de Coil tribute band This Immortal Coil en geeft hij op fraaie wijze acte de presènce in onder meer That Summer, Below The Sea, Millimetrik en Louisville. Het is een artiest die op ontwapende, succesvolle en intrigerende wijze een ontdekkingstocht in de muziek maakt en de luisteraar altijd prettig aan de hand meeneemt. Telkens veranderen en met indrukwekkend materiaal naar voren komen lijkt zijn credo. Naast deze hele waslijst houdt Sylvain er ook al sinds 2002 het project Arca op na met Joan Cambon, die zelf ook middels solowerk van zich laat horen. Zij maken doorgaans adembenemende filmische postrock met samples, waarbij door de jaren heen Sylvain steeds meer is gaan zingen. Na hun albums Cinématique (2002), Angles (2003) en On Ne Distinguait Plus Les Têtes (2007) presenteren beide heren eindelijk weer nieuw werk op hun dubbel-cd By. Vooraf krijgt de luisteraar de mededeling mee dat het om 2 aparte albums gaat, die niet per se bedoeld zijn om na elkaar te draaien. Beide zijn wel gecomponeerd voor dan wel geïnspireerd door het dansstuk “Arrêts De Jeu” van Pierre Rigal, hetgeen gebaseerd is op de epische halve finale tussen Frankrijk en West-Duitsland op het wereldkampioenschap in 1982. Voor de muziek mag je dit gegeven gewoon weer vergeten, want op een enkele sample na hoor je daar niets van. De eerste schijf, getiteld By The Window, bevat opnamesessies die voor dat bewuste stuk geschreven zijn. Het zijn 6 nummers die bij elkaar ruim 35 minuten duren. Joan Cambon (bas, elekronica) en Sylvain Chauveau (zang, gitaar, piano) brengen hier samen met gasten op percussie-instrumenten nachtelijke postrock met jazz-, neoklassieke, glitch en minimal music elementen. Je hoort naast de prachtig herfstige zang van Sylvain, donkere en licht stuwende baspartijen, geluiden van strijkinstrumenten, glitches, allerhande percussie-instrumenten en minimalistische pianostukken. Het is uiterst melancholische en toch zwoele muziek vol zielenroerselen die heel diep onder je huid kruipt en tot de verbeelding spreekt. Denk daarbij aan een warmbloedige kruisbestuiving van Tarwater, Encre, Giardini Di Mirò, Tortoise en David Sylvian. Het is van een onaardse, poëtische schoonheid die zijn weerga niet kent. Verbluffend mooi gewoon. De tweede cd heet By The Looking-Glass en duurt bijna een half uur. Deze instrumentale cd is gebaseerd op bovengenoemde soundtrack. De muziek is meer elektronisch, experimenteel en ambientachtig, maar bevat toch dezelfde sfeer als de eerste cd en heeft tevens dezelfde uitwerking. Wederom weten de heren je namelijk op droefgeestige, nachtelijke en zomerzwoele wijze aan de grond te nagelen. John McEntire (Tortoise) heeft de boel nog eens fijntjes afgemixt. De conclusie is dan ook dat Arca een groots en meeslepend meesterwerk heeft afgeleverd dat het lange wachten meer dan beloont en bekroont. By-zonder goed!
Luister Online bij YouTube:
Belmont Harbor
Luister Online bij Myspace:
Belmont Harbor / A Wall Of Books / 28 Alive
door Jan Willem Broek