[cd, Bird’s Robe Records/Five Roses]
Het Australische label Bird’s Robe Records is een beetje de down under tegenhanger van het InsideOut label plus zusterlabel Superball samen. Ook zij grossieren in prog- en alternatieve rock en delen zelfs een band als 65daysofstatic. Hoewel ik nu haast de ambassadeur van de prog-rock lijk te worden, berust het op louter toeval dat er drie promo exemplaren met deze muziek op mijn pad komen. De nieuwste is namelijk die van het Australische combo Anubis, dat al in 2006 is opgericht door de kernleden David Eaton en Robert James Moulding. Toch debuteren ze pas in 2009 met hun in eigen beheer uitgegeven album 230503, dat een duister prog rock werk is geworden. De cd wordt goed ontvangen en zorgt ervoor dat de band mag tekenen bij het grote Bird’s Robe Record. Daarop brengen ze in 2011 hun tweede worp A Tower Of Silence uit. Dit meer neo-prog (ja of noem het post-prog) gerichte album levert de band een grote schare fans op en doet hen ook belanden in de legendarische Prog Archives. Dan besluit de groep om een meer conceptuele plaat te maken over het verliezen van vrienden, wat hen allen helaas ook overkomen is. De band bestaat inmiddels uit David Eaton (keyboards, gitaar, zang), Robert James Moulding (zang, bas, gitaar, percussie, keyboards), Douglas Skene (gitaar, zang), Dean Benninson (gitaar, zang), Steven Eaton (drums, zang) en kersvers lid Anthony Stewart (bas, zang).
Deze laatst genoemde speelt echter nog geen rol op hun derde, het zogeheten conceptalbum Hitchhiking To Byzantium. Wel kunnen ze rekenen op de steun van 3 zangeressen en een gast op saxofoon, fluit en trombone. Ze brengen een sterk, samenhangend album vol fraaie harmonieën en melodielijnen, die links en rechts om de prog rock heen draaien. Op bepaalde momenten vliegen ze ook lekker uit de bocht en wordt het behoorlijk stevig. Ze willen dan verlies en verdriet een plek geven in de muziek, de sfeer is bepaald niet terneergeslagen. Wel vol emoties, maar die uiten zich eerder in bezinnende, verhalende en woedende stukken; Anubis als beschermer van de doden en niet degene die erom rouwt. Hierdoor weten ze je ook moeiteloos mee te sleuren in hun geweldige muzikale trip. Het is een uiterst afwisselend geheel geworden die doet denken aan harde varianten op Marillion en IQ, een meer grofkorrelige Pink Floyd, een mildere Deftones en een minder chaotische The Mars Volta. Het is zonder twijfel hun allerbeste album tot nu toe geworden. Een klasse apart in het prog rock universum!
door Jan Willem Broek