[cd, Jagjaguwar/Konkurrent]
De Amerikaanse singer-songwriter/gitariste Angel Olsen is al geruime tijd bezig en debuteert in 2012 op zeer verdienstelijke wijze met haar volledige cd Half Way Home. Hetgeen meteen opvalt is haar zoetgevooisde maar toch pittige stem, die ze wisselend prachtig omlijst met folk, altcountry, pop en rock. Ze heeft daarnaast ook acte de présence in The Cairo Gang en staat daar zij aan zij met Bonnie ‘Prince’ Billy. Vorig jaar is ze te horen op de lp Sings The Songs Of Marvin Tate By Leroy Bach van Tim Kinsella (Cap‘n Jazz, Joan Of Arc, Owls). Een bezige, eigengereide bij!
Ze presenteert nu haar tweede cd Burn Your Fire For No Witness, waar ze zich heeft omringd met (bas)gitarist/toetsenist Stewart Bronaugh, drummer/toetsenist Joshua Jaeger en producer/toetsenist John Congleton (The Nighty Nite, The Paper Chase). Dat betekent niet dat ze altijd een vol bandgeluid presenteert, maar wel haar intieme, sobere songs afwisselt met meer rockgeoriënteerde. Zo opent het album met het uiterst droefgeestige “Unfucktheworld”, waar ze singer-songwritermuziek koppelt aan freakfolk. Daar houdt ze het prettige midden tussen Marissa Nadler en Lisa Germano, niet in de laatste plaats door haar stem. Maar qua stemgeluid roept ze ook wisselend associaties op met Karen Dalton, Tara Jane ONeil, Sibylle Baier, Laura Marling en Stevie Nicks, ofwel doorleefde stemmen met traditionele elementen. Muzikaal gezien heeft ze met die artiesten ook wel raakvlakken, maar daar gaat het ook nog wel eens andere kanten op. In de tweede track “Forgiven/Forgotten” klinkt ze namelijk als een kruisbestuiving van The Breeders, The Velvet Underground en Shannon Wright, terwijl ze in “Hi-Five” weer een altcountry variant van Sharon Van Etten en Samantha Crain is. Het hele album door laveert ze van die melancholische, intieme en overdonderend mooie pracht naar de eveneens indrukwekkende psychedelische rock. Op de verstilde momenten waar vooral haar betoverende zang het werk doet is ze op haar allersterkst. Nummers als “White Fire”, “Lights Out”, “Iota”, “Enemy” en “Windows” weet ze met zo weinig middelen zo’n diepe indruk te maken, dat je er enkel met open mond naar kunt luisteren. Maar ook met de hardere stukken kan ze prima uit de voeten. Ze vestigt hiermee definitief haar naam als ijzersterke liedjesmid. Een bloedmooi tweede worp!
door Jan Willem Broek