[cd, Neurot Recordings/Konkurrent]
Als de Eskimo’s, de Inuïten neem me niet kwalijk, net als voor sneeuw tientallen verschillende woorden voor zwart zouden hebben, dan zou er zeker één voor Amenra gereserveerd zijn. Hoewel die woordvariatie een broodje Aap verhaal is, is het wel degelijk een feit dat deze Belgische band tot een aparte duistere categorie behoort. De groep bestaat al sinds 1999 en brengt vooral een zwaar, slepend en veelal gitzwart geluid voort dat ergens tussen de doom metal, sludge, postmetal en metalcore uitkomt. Om wellicht extra gewicht in de schaal te leggen, heten hun albums ook nog eens allemaal Mass (I t/m IV). Ze lijken alle duistere plekken van ons universum aan te doen en daar proberen voor nuance te zorgen. Hun nieuwste wapenfeit Mass V is zelfs zo duister, dat ik de zwarte tray van de cd moet lichten om de informatie naar boven te halen. Het is veelzeggend. Ook dat ze nu uitgebracht worden door het geweldige Neurot Recordings, dat gerund wordt door de leden van Neurosis, want daar passen ze met hun sound helemaal tussen. De band wordt gevormd door Mathieu Vandekerckhove (gitaar), Colin Van Eeckhout (zang), Levy Seynaeve (bas), Bjorn Lebon (drums) en Lennart Bossu (gitaar) en verder aangevuld door de gasten Tim Bryon (Hessian, The Black Heart Rebellion, Kingdom), Maarten Kinet en eenmaal ook Scott Kelly (Neurosis). Ze brengen hier 4 lange tracks, die allen boven de 9 minuten eindigen. De ijzersterke productie is daarbij in handen van niemand minder dan Billy Anderson, die veelal werkt met metalbands uit San Francisco en omstreken als Neurosis, Swans, EyeHateGod, Sleep, Brutal Truth, Buzzov•en, Fantômas, Mr. Bungle, Asunder, Om en Damad. Wat vooral opvalt op deze nieuwe cd is dat er behoorlijk wat postrock elementen terug te vinden zijn. Daarom krijg je naast de gitzwarte metal ook meer rustieke, mysterieuze stukken, die met enige regelmaat richting de darkambient koersen vol fluisterzang, alvorens ze tot hun imponerende uitbarsting komen met ijzingwekkende doodskreten van Colin. Verder leuken ze hun duistere goedje ook op met drones, die de grond onder je voeten nog eens extra laten schudden. Ze brengen wat dat betreft meer details aan maar presenteren verder alles ook krachtiger dan voorheen. De hoofdmoot echter is vernietigend hard, langgerekt, repeterend en van een melancholische duisternis. Fans van zowel Cult Of Luna, Neurosis en Isis als We Made God en My Dying Bride zullen hier hun hart op kunnen halen, zij het dat Amenra in de donkere deelgebieden ervan opereert. Deze band is echt smerig goed. Hun allerbeste album tot nu toe!
door Jan Willem Broek