[cd, Thrill Jockey/Konkurrent]
Nadat de Londense muzikant Alexander Tucker jaren deel uit heeft gemaakt van de hardcore bands Suction en Unhome, brengt hij sinds 2000 solowerk dat veeleer put uit de experimentele folk, drones en singer-songwriterhoek. Dat weerhoudt hem er overigens niet van ook nog in bands als Sunn0))), Grumbling Fur, Ginnungagap, Imbogodom, Jackie-O Motherfucker en Mothlite op te duiken. Ook solo laat hij niet bepaald het licht schijnen. Op zijn vijfde cd Dorwytch gaat het roer weer een beetje om. Nog altijd maakt hij muziek waar zijn zang met zijn mandoline-, gitaar- en cellospel centraal staan, alleen brengt hij hier veel strijkarrangementen. Deze koppelt hij aan de mix van drones, freak folk, experimenten en singer-songwritermuziek. Het album bestaat uit echte songs en nummers waarin de drones en psychedelische experimenten meer overheersen. Maar ook in de songs hoor je altijd dat er een donkere kant schuilt in Tucker. Dat licht schizofrene maakt de muziek ook bijzonder. Hij heeft een hoge, maar krachtige en zelfverzekerde stem die me een beetje aan zangers van weleer doet denken; een tijdloze stemgeluid. Naast de genoemde instrumenten brengt hij ook klokkenspel, piano, synthesizer, veldopnames en elektronica. Hij wordt op viool en synthesizer bijgestaan door Daniel O’Sullivan (Æthenor, Guapo, Miasma & The Carousel Of Headless Horses, Mothlite, Ulver) en nog een paar gasten op drums, zang en klarinet. De muziek is over het algemeen genomen meer songgericht en daardoor ook toegankelijker dan op zijn vorige werk. En eerlijk gezegd is het ook gewoon veel mooier. Aan de andere kant maakt Tucker het je ook nergens echt gemakkelijk, daarvoor zit alles toch te complex in elkaar, zij het soms enkel op de achtergrond. Tucker levert zijn beste album tot nu toe. Een biologerende beauty!
Luister Online:
Dorwytch (album) (in de player rechts)
door Jan Willem Broek