[cd, Erased Tapes/Konkurrent]
Drie jaar geleden gooit het nieuwe samenwerkingsverband tussen Adam Bryanbaum Wiltzie en Dustin O’Halloran hoge ogen. Met hun A Winged Victory For The Sullen, “een gevleugelde overwinning voor de sombere”, brengen ze dan namelijk hun gelijknamige debuut uit. Hierop presenteren ze een wonderschone mix van uiterst ingetogen neoklassiek, ambient, drones, kamermuziek en minimal music. Het resultaat weet je volkomen te overrompelen. Beide heren hebben dan ook een behoorlijke staat van dienst.
Adam Wiltzie begint ooit bij Windsor For The Derby, maar geniet zijn grootste bekendheid door het geweldige Stars Of The Lid, dat hij er samen met Brian McBride (Pilot Ships) op nahoudt. Hun intense neoklassiek met ambient is toonaangevend. Maar Wiltzie houdt er meer spraakmakende projecten op na. Zo is er Aix Em Klemm met Bobby Donne (Labradford), Sleepingdog met Chantal Acda (Chacda) en Dead Texan met Christina Vantzou. Tevens in 2011 verschijnt de compilatie For Nihon, waarvan de opbrengsten gaan naar de slachtoffers van de tsunami in Japan. Hierop werkt Wiltzie voor het eerst samen met O’Halloran en dat heeft duidelijk naar meer gesmaakt.
Pianist Dustin O’Halloran heeft dan al jarenlang met Sarah Lov het prachtige Dévics geleid, maar treedt de laatste jaren als solo artiest met fraaie pianowerken en soundtracks zelf steeds meer naar buiten. Hij past wel in het straatje van Nils Frahm, Max Richter, Fabrizio Paterlini en Peter Broderick.
Voor hun tweede samenwerking worden ze uitgedaagd door fan en choreograaf Wayne McGregor van de Random Dance Company en tevens gastchoreograaf bij het Belgische Nationale Ballet. Hij heeft ze gevraagd om de soundtrack voor de nieuwe dansvoorstelling “Atomos” te componeren en inspireerde het duo hierbij om iets meer de elektronische kant op te gaan, zonder hun klassieke sound van weleer overboord te gooien. Hierbij hebben ze de volledig artistieke vrijheid gekregen. Dat levert nu de cd Atomos op, waar ze 11 stukken serveren met een totale lengte van ruim een uur. Ze worden hierbij geholpen door 9 gasten die violen (2x), harp, altviool, cello’s (5x) en modulaire synthesizer brengen. Die laatste door Francesco Donadello van Giardini Di Mirò. Daarmee geven ze al aan het klassieke aspect intact te houden. De input van beide heren is wel iets meer experimenteel. De pianoklanken van O’Halloran vormen een meer ruimtelijk decor en de elektronische input van Wiltzie is ook iets meer experimenteel en duisterder dan voorheen. Het geheel sluit derhalve naadloos aan op hun vorige album, zij het dat de Stars Of The Lid invloeden wat meer komen bovendrijven. Door deze kleine verschuivingen in hun sound komen ze eigenlijk alleen maar meer in de vaarwateren van moderne klassieke componisten als Henryk Górecki, Arvo Pärt, David Darling, Clint Mansell, Jóhann Jóhannsson en Hildur Guðnadóttir, waarbij Brian Eno en Klaus Schulze op de achtergrond ook een voorname rol lijken te spelen. Meer elektronisch en toch klassieker. Dat alles is ook nog eens vastgelegd door klasbak Ben Frost. De muziek is tot de verbeelding sprekend en staat ook los van de dansvoorstelling als een huis. De twee weten andermaal te zorgen voor een overdonderende luisterervaring, waar je enkel ademloos van kunt genieten. Een verbluffend meesterwerk!
door Jan Willem Broek