Een mooi jaar voor muziek, kan ik wel zeggen. De eerste helft nog niet zo, daar was het nog niet zo makkelijk om een top tien samen te stellen met platen waar ik steil van achterover sloeg, meer naar het einde toe was het ware tsunami aan releases die de moeite waard waren.
Boosaardig
Onbetwiste nummer één release waar ik ook reikhalzend naar uitkeek was FAS — Ite, maledicti, in ignem aeternum van Deathspell Omega. Zonder te zijn wat ik had verwacht toch de verwachtingen waargemaakt. Dreigend gegrom en hysterisch drum- en riffwerk, voorzien van een spookachtig Gregoriaanse ambiance. Andere black metal juweeltjes waren het Franse Peste Noire en hun FolkFuck Folie, Hieronymus Bosch-achtige black metal. Melancholieke maar zieke smerigheid. Een iets andere sfeer dan de tot kunst verheven lo-fi van Paysage d’Hiver. Behalve een aantal heruitgaves van oud werk ook een nieuwe uitgave, op cassette! Einsamkeit verkent drone en rituele dark ambient maar klinkt uiteindelijk als een bedwelmende waas. Oudgedienden Mayhem, die met de deconstructivist teruggekeerde Attila Csihar een bizarre maar meesterlijke terugkeer maken. De productie is wollig en merkwaardig, maar als je na een paar minuten gewend bent hoor je een herboren band. 
Shining’s V: Halmstad [Niklas Angående Niklas] is heel andere koek, aan de ene kant melodieus en lyrisch, op het gladde af, maar aan de andere kant is daar Kvarforth’s door merg en been gaande gebrul en gekerm waarmee hij Attila naar de kroon steekt. Twee zeer sterke liveshows van gezien dit jaar. Zeer strak en georganiseerd, iets wat bij Skitliv (‘shitleven’) niet het geval is. Maniac (ex-Mayhem) en Kvarforth maken met dit project een punkachtige doom/black hybride, waarbij ontregeling altijd op de loer ligt. David Tibet van Current 93 verleende medewerking aan hun gelimiteerde tour EP en inmiddels staat er ook een cover van Great Moloch door Skitliv op Tibet’s Myspace. Electric Wizard heeft zijn draai gevonden en hun Witchcult Today is een geweldige psychedelische stoner doomplaat die druipt van occulte sixties sfeer die zo uit de films van Jess Franco komt, het slag films wat ook uitvoerig geplunderd wordt voor het artwork. Profound Lore bracht ons twee ware deliria in de vorm van de noise/black van Wold’s Screech Owl en Outre’, van de zwart bepuntmutste taalkunstenaars van Portal. De meest depressieve en desolate release kwam van het Beierse Worship. Dooom is zo traag en kaal dat het de kant van Khanate opgaat, maar tegelijkertijd bevat het de melancholie van bijvoorbeeld My Dying Bride. Om speelt op Pilgrimage nogmaals hetzelfde nummer maar dan zachtjes maar komt daar evengoed toch mee weg.
Vandaag de dag
Man van het jaar is Eyvind Kang die met Athlantis en The Yelm Sessions twee meesterwerken in de wereld heeft gezet. De eerste is een soort modern middeleeuws en de tweede een mix van exotica, wereld- en filmmuziek. Vooral vrouwlief Jessika Kenney steelt de show. De aanwezigheid van Mike Patton schrok mij in eerste instantie af maar Kang buit het banale waar ik bang voor was juist zo uit dat het als een hooligan voordragen van de Latijnse teksten prima werkt. Patton levert ook een bijdrage aan een ander hoogtepunt: John Zorn’s Six Litanies For Heliogabalus. Moonchild wilde in eerste instantie niet beklijven maar met deze explosieve maar sfeervolle release valt alles toch op z’n plaats. Het Noorse Ulver komt onverwacht mellow uit de hoek met Shadows Of The Sun. Het mag tekstueel wat ‘gothic’ zijn uitgevallen, de muziek is als een warme deken en heerlijk om diep in de nacht naar te luisteren. Dit jaar ook eindelijk overstag gegaan voor noise, vooral door de zandstralende zalving van Toshiji Mikawa (Incapacitants, Hijokaidan) op Gyo-Kai Elegy. Igor Krutogolov uit Israël maakte een prachtige en ontwapende cd in de vorm van White. Mooi, ingetogen en toch speels. Minder ingetogen is de achtste van Supersilent, die blij vlagen juist weer behoorlijk hard van leer trekken. Ze tonen zich nog steeds experimenteel en open voor nieuwe richtingen en dat is te prijzen. Als laatste is daar dan ook nog The Moving Frontier van Pram. Een soort Mrs. Bungle; Mr. Bungle (Disco Volante periode) zonder testosteron. Warm, subtiel, licht mysterieus en intens vriendelijke muziek. Geen nieuwe cd van Secret Chiefs 3 nog, helaas. Maar met de vier prachtige 7″ singles was gelukkig er toch nog wat.
Wat je van ver haalt
Geen van beide van 2007 maar ik kwam er gewoon wat laat achter: Bastanak van Elissa en vooral Yara’s betoverende hese stemgeluid op haar album Twassa Feyi hield me stevig in de greep. Uit Turkije kwam de hypnotiserende maar altijd ritmisch intrigerende krautrock van Nekropsi en een charmante alt.pop plaat van Göksel genaamd Ay’da Yürüdüm. Verder bleef Sublime Frequencies geweldige collecties met oudere klanken op ons afvuren, ik kan het zelfs al niet meer bijhouden en loop er al vier achter. De Touareg rock uit Niger van Group Inerane, de vrolijke Thaise disco van Thai Pop Spectacular en de hypnotiserende mondorgelrock van Molam: Thai Country Groove From Isan Vol. 2 zijn de hoogtepunten. Andere collecties van vergeten muziek die zeer de moeite waard zijn kwamen tot ons via Waking Up Scheherazade, een collectie van Arabische en Perzische psychedelica en beat, samengesteld door de mensen achter Steam Kodok en Turkish Delight. 
Uit onverwachte hoek kwam ook een cd’tje genaamd The Roots Of Chicha, een collectie Peruaanse rock waarin surf gekoppeld wordt aan Colombiaanse cumbia’s en psychedelica met klanken die zo van het Andesgebergte komen tuimelen.
Beats ‘n’ shit
Waar ik dit jaar het meest naar uitkeek was een nieuwe Camp Lo plaat. Black Hollywood viel in eerste instantie wat tegen, maar gelukkig bleek het wel een groeiplaat. Uit Nederland kwam dan ook eindelijk de Sticks/Delic plaat (Fakkelteit) die zo sterk is als ik had verwacht, maar daarom wellicht minder verrassend dan gehoopt. Duvelduvel heeft ook een sterke bijdrage geleverd ondanks de wazige verhalen over Duvel’s bekering en zelfs ‘pensioen’. Maar goed, hiphoppers die stoppen… Niet met pensioen, maar juist al heel lang bezig met beginnen was Cilvaringz. Zijn I is een ouderwets sterke Wu plaat, misschien nog wel meer dan Eight Diagrams. Extince komt op de valreep ook nog met een nieuwe en die heb ik dus nog niet gehoord, maar daar verwacht ik veel van. Toch?
Aan den lijve
Zoals gezegd waren de optredens van Shining memorabel. Na een telefoongesprek met Kvarforth en de verhalen over het Halmstad optreden met Maniac en Nattefrost kneep ik ‘m toch wel een beetje. Of het dan uiteindelijk tegenviel is lastig te zeggen, maar ik ben beide keren ongedeerd thuisgekomen en de optredens stonden als een huis. Curieus was de avond in Antwerpen met Reijo Pami, Frieder Butzmann, Sudden Infant en Rudolf Eb.er’s Runzelstirn & Gurgelstøck. Dat ging van met plastic paarden over een tafel schrapen (Pami) tot de hilarische conceptuele act van Butzmann tot uiteindelijk de naar kokende azijn ruikende noise act van Eb.er. Fascinerend, vreemd en uitverkocht! De allerbeste optredens waren echter The Boredoms in Hasselt met hun psychedelische krauttrip, het hemelse Eva Quartet in een kerk in Utrecht en het al even hemelse Susanna & The Magical Orchestra, ook in Utrecht. Beide zeer delicaat, perfect uitgevoerd met kippenvel en zelfs volschieten tot gevolg.
Cinema
Dit jaar meer films dan ooit gezien, maar lang niet alles is van dit jaar. Hoogtepunten zijn The Fountain (Darren Aronofsky), de fantastisch gerestaureerde The Holy Mountain en El Topo (Alejandro Jodorowsky) en het spiritueel geladen oeuvre van Mohsen Makhmalbaf, met The Scream Of The Ants als topper (ondanks gebrekkige omstandigheden: een wmv met Duitse ondertitels). 
Dan is het Mondo Macabro label nog bezig de ene na de andere curiositeit op ons af te vuren. Films als Lifespan (Nederland), Alucarda (Mexico), Lady Terminator en Mystics Of Bali (beide Indonesië)… zien is geloven! Uit stijlvol Italië zag ik de beste giallo ooit (La tarantola dal ventre nero) en het van fascinerende muziek voorziene La decima vittima.
MB