“Wat een lekker plaatje!” riep Dineke. Huh? Justin vond het wel meevallen. En Bas vond het alleen maar tegenvallen. Drie verschillende meningen over de nieuwe M83!
Hurry up, we’re dreaming is van de mij verder onbekende band M83. Deze plaat heeft een uitgesproken sfeer, terwijl de nummers toch heel divers zijn. Ik ben zelfs bang dat het een conceptplaat is. Terwijl ik een hekel heb aan conceptplaten. Maar gelukkig zijn vooroordelen er om om zeep geholpen te worden: dit album hangt niet van prententie aan elkaar. De composities kloppen en er is een mooie opbouw door de nummers heen. Maar anders dan door mij gehate conceptalbums (waaronder een groot deel van de Marillion-discografie) moet er niet een Groter Verhaal overgebracht worden. Dit is gewoon kunst. Om naar te luisteren. De het geluid heeft een jaren ’80-gevoel met vocals die doen denken aan Peter Gabriel en veel synth.
Het sfeërieke zit ‘m ook in het feit dat alle nummers rustig worden op- en afgebouwd, en dat er thema’s terugkomen. Zo is ‘Another wave from you’ een echo van het nummer ‘Intro’. Vrij afwijkend is ‘Raconte-moi une histoire’, waarin op een rustig discodeuntje een magisch kikkerverhaal verteld wordt door een klein kind. Maar die afwisseling voorkomt juist dat de plaat een log breiwerk wordt.
Mijn kennismaking met M83 is een positieve: het maakt me benieuwd naar wat ze nog meer voor albums gemaakt hebben en of ze weleens optreden. Maar ik zou het helemaal niet erg vinden als ze dat niet deden en gewoon rustig doorgingen met de albumkunst zoals ze die hier hebben afgeleverd. Voor je het weet zijn er 79 minuten voorbij…
(Dineke)
Toen het album Saturdays=Youth van M83 ruim tweeënhalf jaar geleden uitkwam, was ik behoorlijk te spreken over het resultaat. De shoegaze band met elektronica en een gothic randje, sprong keurig in het gat dat nog niet was gevuld door bandjes die zich lieten inspireren door de jaren tachtig. Het zorgde voor een doorbraak voor de Fransen, onder aanvoering van Anthony Gonzales. Een lastige taak dus, dit album te overtreffen.
Je moet het ze nageven, M83 trekt alles uit de kast. Hurry Up, We’re Dreaming omvat twee schijfjes en bijna tachtig minuten muziek. De lijst met muzikanten is ellenlang en bevat zeker niet de minste personen. Wat te denken van Zola Jesus, die zo langzamerhand ook een behoorlijke status aan het opbouwen is. Toch komt ook zij niet uit boven de laag toetsen waarmee het album vooral mee lijkt te zijn gevuld. Alleen voor een enkele saxofoonsolo gaat het soms nogal overdreven opgezette keyboardleger aan de kant.
Anthony Gonzales ziet het momenteel vast als zijn levenswerk, dat Hurry Up, We’re Dreaming. Dat levenswerk had ook wel op een EP’tje gepast. De echt goede nummers zijn namelijk op één hand te tellen. Midnight City en het opzwepende Reunion doen mij dan nog even opveren. Soon, My Friend springt er ook uit, vanwege het over-the-top bombast en de meervoudige zanglijnen die eens een keer teruggrijpen naar de seventies in plaats van een decennium later. Veel verder kom ik niet. Teveel grijpt Gonzales naar onbeduidende passages met ambient, die volledig de vaart uit het album halen en de luisteraar vermoeid. Alsof hij niet heeft durven kiezen tussen een popalbum en een (te) groots opgezet conceptdubbelalbum. Het pakt de beste elementen van Saturdays=Youth en Before The Dawn Heals Us, maar samen zijn ze geen geweldige combinatie.
Een ander puntje van kritiek is het feit dat de stap vooruit een stuk minder groot is dan bij de voorgaande albums, als het al niet een stap achteruit is. Ik kan dan ook niet anders concluderen dat meneer Gonzales teveel de tijd heeft genomen om met het vervolg op Saturdays=Youth te komen. Want hoe retro de huidige popmuziek ook mag klinken, ergens heeft M83 te lang zitten dromen.
(Justin Faase)
De keren dat ik tijdens het luisteren “WHAT WERE YOU THINKING!” heb geroepen. Niet te tellen. M83 – ooit even mijn favoriete band zo rond 2004 – deed op voorganger Saturdays = Youth al goed zijn best om me af te schrikken met een overdosis zoete jaren tachtig synthpop. En dat lukte trouwens goed, want bijna alle goodwill die de band bij me had na het nog steeds geniale Before The Dawn Heals Us verdween even snel als een gletsjer op Groenland.
Geen verwachtingen dus bij nieuweling Hurry Up, We’re Dreaming, en toch zijn er genoeg momenten dat ik me wezenloos schrik en me afvraag wat Anthony Gonzales bezielde. Het betreft voornamelijk zijn stem. In het verleden vaak omfloerst, met veel valse lucht of kopstem, hetgeen prima paste bij de met veel drama omgeven sci-fi shoegaze, voordat hij terugging naar die jaren tachtig. Maar dan opent hij hier met ‘Intro’ waarin Zola Jesus ook mag meeblèren. En als Zola Jesus eruit springt omdat ze qua subtiliteit afsteekt tegenover de andere vocalist is er iets grondig mis. Gonzales haalt alles uit de kast en overschreeuwt zich vanaf het moment dat hij de eerste regel zingt. Afschrikwekkend hoor.
Wat niet weg is: de epische grandeur, de overdosis pathetiek, het grote gebaar. Op Before the Dawn Heals Us nog gebruikt om succesvol tot de sterren te kunnen reiken, daarna vooral een format om een bepaalde inhoudsloosheid ter verbergen. Zo ook hier. Gonzales noemt het zijn Magnus Opus, maar de liedjes zijn simpel en voorspelbaar, en worden vooral overeind gehouden door de grootsheid die als hyperbool wordt gebruikt. Dat pakt lang niet altijd slecht uit, maar 80 minuten is veel te veel, de eenvormigheid is enorm, en over the top gaan moet spaarzaam gebruikt worden wil het nog enig effect hebben. De ambienttracks tussendoor zijn een welkome afwisseling; sowieso een stijl die hij erg goed onder de knie heeft (luister maar naar ‘tussendoortje’ Digital Shades).
Maar waarom heeft producer Justin Meldal-Johnsen niet ingegrepen toen Gonzales het onganse idee kreeg dat hij een mooie stem heeft als hij zijn keel wagenwijd opentrekt? Niet te geloven hoe hij zelf de liedjes omlaag haalt, bijna op het onbeluisterbare af. En 22 liedjes is zelfs voor mij (ik ben in de regel geen ‘less is more’ aanhanger) veel te veel van het goede; met als gevolg dat ik Hurry Up, We’re Dreaming nog geen enkele keer van voor tot achter heb kunnen beluisteren. En zo eindigt het album als een deceptie. Omdat Before The Dawn Heals Us en Digital Shades zo overtuigend aantonen dat Gonzales in potentie een geniale muzikant is. Bleek ik toch nog bepaalde verwachtingen te hebben.
(Bas Ickenroth)
Luister Hurry Up, We’re Dreaming op Spotify