De lockdown die je wist dat zou komen. Minder voorspelbaar zijn hopelijk onze regels in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Casper Clausen, Dorr, Grandbrothers, Midnight Sister, Shame, Sleaford Mods en Voices Of The Cosmos.
Jan Willem
Casper Clausen – Better Way (cd, City Slang / Konkurrent)
De Deense zanger/muzikant Casper Clausen, die tegenwoordig in Portugal woont, heeft het muzikale landschap de afgelopen twee decennia verrijkt met afwisselende en bovenal fraaie muziek. Het meest bekend is zijn werk met Efterklang en Liima, maar ook in Slaraffenklang (= Slaraffenland + Efterklang) en het nieuwe Cacilhas laat hij van zich horen. In 2016 brengt hij onder zijn eigen naam een album met cellist Gaspar Claus. Nu is het eerste soloalbum Better Way een feit. In een kleine drie kwartier laat hij 8 tracks de revue passeren. Clausen (zang, synthesizers, loops, gitaar, bas, orgel, apps) brengt samen met diverse gasten op drums, bas, gitaar, synthesizers, mellotron en zang een net zo poppy als grensverleggend geluid. Zo lardeert hij zijn muziek met elementen uit de krautrock, psychedelisch muziek en spacerock. Dat laatste zal ongetwijfeld ook te danken zijn aan producer Sonic Boom (Spacemen 3, E.A.R.). Het toont eens te meer de veelzijdigheid van Clausen aan, die zich hier ergens nestelt tussen Arthur Russell, Sufjan Stevens en Peter Broderick. Ja dan mag ik gerust weer eens de term “droomdebuut” laten vallen.
Dorr – Every Heartbeat (cdr-s/vinyl/digitaal, John Dorr)
Arrangeur, gitarist en multi-instrumentalist John Dorr leer ik kennen via het project Stems, dat sinds 2011 een speciale plek inneemt binnen de postrock. Dit is te danken aan de bijzondere combinatie van rock, filmische muziek,neoklassiek en artrock, waarbij ze beïnvloed zijn door onder andere Arvo Pärt, A Silver Mt Zion, Stravinsky, Mogwai, Sigur Ros, Björk, Jeff Buckley, Coco Rosie, Tool, Nina Simone, Anthony And The Johnsons, Velvet Underground, Godspeed! You Black Emporer, Arcade Fire en Nick Drake. Ik zou kunnen zeggen dat het een Britse groep is maar Dorr omringt zich nogal eens met muzikanten uit verschillende landen. Ook Dorr is bepaald niet honkvast en woont momenteel in Frankrijk. Daar is hij gaan werken aan solomateriaal. De eerste release Every Heartbeay, gemaakt met de artiestennaam Dorr, is nu een feit. Hierop vind je naast de titeltrack ook nog het nummer “Blood”. De muziek is een steeds wisselende, maar altijd tot de verbeelding sprekende melancholische mix van postrock, droompop, synthpop, shoegaze en lichte experimenten. Daarbij laat hij ook zijn zachte, herfstige zang met enige regelmaat horen. In de titeltrack is nog het fraaie saxofoonspel van Hij brengt al met al een mistige kruisbestuiving van Boduf Songs, Dakota Suite, Mogwai en Fever Ray. Dat is niet alleen bijzonder mooi, het doet ook halsreikend uitzien naar wat Dorr in de toekomst nog brengen gaat.
Grandbrothers – All The Unknown (cd, City Slang / Konkurrent)
De pianomuziek is de laatste paar jaren weer ongekend populair, dat moge duidelijk wezen. Dat je echter met dit slag-, toets- en snaarinstrument veel meer kan dan de toetsen indrukken bewijst het duo Grandbrothers wel, dat gevormd wordt door de Duits-Turkse pianist Erol Sarp en de Zwitserse engineer en softwareontwerper Lukas Vogel. Op hun eerste twee albums zet Vogel het klassieke pianospel van Sarp in als een soort drummachine met behulp van een speciaal ontworpen apparaat met elektromagnetische hamertjes, die door zelf ontwikkelde software aangestuurd wordt. Het is in feite hun visie op techno. Dat levert bijzondere en buitengemeen mooie muziek op. Dat dit concept nog lang niet uitgewerkt is, blijkt wel op hun nieuwe album All The Unknown. In een goede 57 serveren ze 13 nieuwe stukken, waarbij het pianospel van Sarp wederom centraal staat en dient ritme producerend instrument. Daar weet Vogel sprankelende stukken mee te fabriceren, die laveren van klassiek en minimal music naar avant-garde en techno. Voor de liefhebber van zowel het puur als het avontuur. Denk daarbij aan een innovatieve kruisbestuiving van Philip Glass, Hauschka, Brandt Brauer Frick, Ludovico Einaudi, Nonkeen, Jon Hopkins en Poppy Ackroyd. Onbekend maakt onbemind, maar net als Multatuli durf ik te beweren dat het omgekeerde minstens zo vaak waar is. Waarvan akte!
Midnight Sister – Painting The Roses (cd, Jagjaguwar / Konkurrent)
De uit Los Angeles afkomstige multidisciplinaire artiesten Juliana Giraffe en Ari Bazoulian maken films, maar ook muziek. Dat laatste doen ze onder de naam Midnight Sister, hetgeen in 2017 al het geweldige album Saturn Over Sunset heeft opgeleverd. Ze roeren daarbij in de muziek van de jaren 60, aangevuld met latere disco, soul, jazz, art rock, psychedelica, funk en klassiek. Het is innovatief maar ook oud en vertrouwd. Dat alles weten ze nog meer te perfectioneren op het nieuwe album Painting The Roses. De bitterzoete zang van Giraffe wordt naast de vintage strijk- en toetspartijen van Bazoulian ook door diverse gasten voorzien van bas, cello, klarinet, accordeon, gitaar, drums, percussie, saxofoon, trompet, trombone en zingende zaag. Daarmee knutselen ze een tot de verbeelding sprekend geheel, dat tevens weer avontuurlijk en herkenbaar is. Alsof er vintage bolletjes wol uit de lucht vallen. Ietwat bevreemdend, maar toch zacht en vertrouwd. Daarbij moet je het ergens zoeken tussen van Donna Regina, Swallow, Broadcast, Stereolab, Cat’s Eyes, Pram en Insides. Ja deze rozen komen wel heel mooi uit de verf!
Shame – Drunk Tank Pink (cd, Dead Oceans / Konkurrent)
Vijf schooljochies beginnen ergens in 2015 de band Shame, een naam die nogal eens voorkomt. Toch weten ze zich met hun debuut Songs Of Praise (2018) wél te onderscheiden. Hun muziek bestaat uit lekker tegendraadse postpunk, die urgent en aanstekelijk is. De groep bestaat uit Charlie Steen (zang), Sean Coyle-Smith (gitaar), Eddie Green (gitaar), Josh Finerty (bas) en Charlie Forbes (drums). Op hun tweede worp Drunk Tank Pink weten deze jonge honden hun energie te kanaliseren en om te buigen tot meer gedoseerde, bredere en gewoonweg nog betere songs. De 11 tracks, variërend van 2 tot 6,5 minuten, bestaan uit een pakkende mix van postpunk, alternatieve rock, hardcore en avant-garde. Hoewel de muziek meestal doordendert als een dieseltrein, komen ze op momenten ook subtiel en meer rustig uit de hoek. Maar continu voel je dat er druk op de ketel staat. Het is explosief en meeslepend, maar ook vol emotie. Denk ter referentie aan Fugazi, The Fall, Drive Like Jehu, Fontaines D.C., New Wet Kojak, Todd en het hieronder staande Sleaford Mods. En dat is gewoonweg verslavend goed.
Sleaford Mods – Spare Ribs (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Het Britse duo Sleaford Mods is eigenlijk een moderne versie van punk, zoals de Sex Pistols dit ooit waren. Bij die laatste denk je nu dat het gewoon tegendraadse rock-’n-roll met ietwat anarchistische teksten is, maar de sensatie destijds was er wel. Sleaford Mods gaan met hun muziek ook tegen de stroom in. Geen idee hoe daar twintig of meer jaar later tegen aangekeken wordt, maar voor nu zijn ze best wel fenomenaal te noemen. Zanger/rapper Jason Williamson brengt met een wisselende bezetting al sinds 2007 muziek naar buiten brengen, veelal op cd-r. In 2012 vindt hij een vaste partner in instrumentalist Andrew Robert Lindsay Fearn. Het duo komt dan ook echt goed op stoom. Hun recept van hoekige, ietwat lompe elektronica, zware bassen, percussiegeluiden en de bijtende, “cocky” zang en raps/halfzang van Williamson blijken een verslavende combi. De stem van die laatste zit ergens tussen G.W. Sok en Jello Biafra in. Met een ontwapenende punkattitude brengen ze doorgaans een heerlijk pakkende mix van avant-garde, no wave, post-punk en hip hop. Dat doen ze in de overtreffende trap op hun nieuwe album Spare Ribs. Van het begin tot aan het eind weten ze je in de houdgreep te nemen, waarbij je ook geen seconde aan ontsnappen denkt. In drie tracks zijn gastzangeressen te horen, die een fraai tegenwicht bieden aan het vocale geweld van Williamson, die zoals altijd geen blad voor de mond neemt en weer de nodige maatschappelijke kritiek uit. Het gaat van hoogtepunt naar hoogtepunt. Denk daarbij aan een hybride van Wire, Sex Pistols, Suicide, The Fall, Happy Mondays, Mr John Dowie en op de achtergrond ook Joy Division. Het broodnodige andere geluid in deze tijd, dat ook gewoon nog eens steengoed. Ondanks de titel heb je hier bepaald geen hele kluif aan, maar is het wel iets om je vingers keer op keer bij af te likken. Geniaal lekker!
Voices Of The Cosmos – Instellar Space (12”/digitaal, Gusstaff Records)
Voices Of The Cosmos is een project van de twee muzikanten Rafał Iwański en Wojciech Zięba, die al verantwoordelijk zijn voor een aanzienlijk deel van de Poolse underground muziek. Dat loopt uiteen van black metal tot jazz en experimentele, elektronische muziek. Rafał Iwański heeft namelijk al van zich laten horen in Hati, Innercity Ensemble, Alameda 5, Kapital en PRSZR en solo ook als X-NAVI:ET. Wojciech Zięba op zijn beurt is terug te vinden (geweest) in Krepulec, Waterfall en de soloprojecten Electric Uranus en Infamis. Voor Voices Of Wonder werken ze samen met astronoom Sebastian Soberski, de manager van het Planetarium en Astronomisch Observatorium te Grudziądz en radio astronoom aan het Instituut voor Astronomie van de Nicolaus Copernicus Universiteit te Torún. De drie samen combineren al sinds 2011 de verworvenheden van astronomie met elektro-akoestische muziek. Ze gebruiken de originele buitenaardse signalen en geluiden die worden ontvangen door radiotelescopen en andere radioapparatuur, die als basis voor de elektronische tracks worden gebruikt. Daarmee hebben ze al diverse albums en epees uitgebracht. Nu is het nieuwe album Instellar Space een feit, waarop ze in 41 minuten 4 stukken voorbij laten komen. Het evenzo bevreemdend als vertrouwd en rustgevend. Enerzijds krijg je allemaal spannende, wonderlijke elektronische, psychedelische en ruimtegeluiden te horen, maar aan de andere kant weten ze daar tevens ontspannende ambient mee te fabriceren. Het heelal, elektronica en akoestische objecten worden hier prachtig vervlochten, waardoor er op natuurlijke wijze een soort nieuwe realiteit ontstaat. Die nieuwe werkelijkheid vormt er vervolgens weer en voor je het weet zit je in een mysterieuze cirkel. Qua muziek moet je denken aan een afwisselende collage van Steve Roach, Vidna Obmana, S.E.T.I, Jean-Michel Jarre en Francis Dhomont. Waar het ook vandaan komt, deze muziek is onaards mooi!