[cd, Gadzöök Recordings/Bertus]
De Young Knives, ook wel eens als The Young Knives geschreven, wordt al in 1998 opgericht en bestaat uit Henry Dartnall (gitaar, zang), The House Of Lords (bas, keyboards, zang) en Oliver Askew (drums). The House Of Lords is overigens gewoon Thomas Dartnall, de broer van Henry. Na een mini in 2002 duurt het maar liefst tot 2006 voor hun debuut Voices Of Animals And Men het licht ziet. Hun aanstekelijke indierock zorgt voor diverse hitjes en levert een contract op bij een major label (Rykodisc ofwel Warner), alwaar Superabundance (2008) wordt uitgebracht. Daarna besluit de groep dat ze het zonder de druk van een groot label willen doen en richten het eigen Gadzöök label op. In 2011 verschijnt daarop hun derde wapenfeit Ornaments From The Silver Arcade. Opvallend hier is dat ze zich ook letterlijk vrijer bewegen en er een post-punk geluid onder hun muziek is geschoven. De breuk met de hitzone en een begin naar spannender terrein.
Deze nieuwe start wordt nu definitief ingeluid met het vierde album Sick Octave. De cd opent na speels aftellende kinderen met een opzwepend post-punk nummer, waar de keyboards meteen een prominente rol innemen naast de roffelende drums, trompetsamples, jagende gitaar en pakkende, onderkoelde zang. Alsof de Cardiacs, Legendary Pink Dots en Section 25 een duister verbond zijn aangegaan. Nu blijft deze vergelijking niet overeind gedurende de rest van de cd, maar de toon is gezet. Ze brengen in feite een kruisbestuiving van indierock, post-punk, artrock, krautrock en avant-garde, maar presenteren dat als een soort antihelden. Geen cool gedoe, geen terugkeer naar tijden van weleer, maar op eigenzinnige wijze vooruitblikkend. Daarmee kunnen ze soms sprankelen als Efterklang, zeker als ze meerstemmige zang laten horen, maar ook van die moeilijk te omarmen antipop brengen zoals The Happy Family dat ooit heeft gedaan. Op andere momenten heb je het idee naar een moderne varianten van de Talking Heads, Peter Hammill, Wire, P.I.L. en XTC te luisteren of juist naar de experimentele rock van The Ex en de eigenzinnige indie van Wild Beast. Ze gaan gewoon hun gang en zijn bepaald niet behaagziek. Toch weten ze een samenhangend album te fabriceren, dat alleen telkens verrassend uit de hoek komt. De ene keer met elektronisch gestuurde muziek en op andere momenten weer lekker rockend, maar dan zonder de hitpotentie van weleer. Ik vind dat ze een gewaagde maar geslaagde sprong in het diepe hebben gemaakt. Een uiterst bevreemdend, maar spannend album. Hun beste tot nu toe!
door Jan Willem Broek