Spanje staat nou niet echt bekend als broedplaats voor metaltalent. Na de kerkerblack/deathkvltsurprise van 2009 Teitanblood dient zich nu echter een tweede band aan die zich kan meten met de internationale xxxtreme metaltop, het Madrileense Wormed.
Ik ontdekte de band laatst toen ik een playlistje aan het maken was bij wijze van appetizer voor het komende Neurotic Deathfest, de jaarlijkse deathmetalextravaganza in 013 waar Wormed 29 april a.s. zijn eerste show sinds vier jaar zal gaan doen. Een blijk van wederzijdse waardering, want Wormed is een side project van de gruwelijk brute afsluiter van de laatste twee NDF edities, Human Mincer.
Waar het op zich br00tal slammende debuutalbum Planisphærium (2003) zich af en toe nog wat verliest in skronklolz maar zich verder nog niet echt overtuigend kan onderscheiden van moederschip Human Mincer, is Wormed's afgelopen voorjaar uitgebrachte 'comebacksingle' Quasineutrality een ware quantum leap voorwaarts; des te knapper omdat het kleinood maar twee tracks bevat. Het komt heel dicht in de buurt bij iets wat ik nogal voor de hand vind liggen, maar nog slechts sporadisch (Nile, Anaal Nathrakh, Funeral Mist, Liturgy, bij vlagen Morbid Angel en Immolation) ben tegengekomen: extreme metalgasten die zich op natuurlijke wijze en zonder hun 'onderbuik'roots te verloochenen verliezen in avantgarde, noise en experimenten in textuur. Dan heb ik het niet over de mij toch meestal te arty farty ambient dronedoom- of mathnerdvarianten, maar over een volbloed hybride met als onmiskenbare basis death en/of black metal; blastbeatmuziek met ballen, zeg maar.
Nou ben ik normaal gesproken nogal een riffnazi en hookjunk, en dus van nature ook niet echt op zoek in de avantgarde hoek. Maar ik doel ook meer op bands waarbij het lijkt alsof het surplus aan techniek (zie hier een proeve van bekwaamheid van Wormed's nieuwe drummer) plotseling en schijnbaar onbedoeld muteert tot een andere muziekvorm. Zoals gezegd lijkt het mij nogal voor de hand te liggen, maar het hoeft niet noodzakelijkerwijs te gebeuren bij extreme brutal techdeath. Een band als Origin kent qua snelheid, virtuositeit en WTFness zijn gelijke niet, maar bereikt om de één of andere reden (melodische of harmonische keuzes, de mindset van de muzikanten, bandchemie, toeval… zeg het maar) nooit dit omslagpunt.
Bij Wormed is het dus nadrukkelijk wel het geval, en het futuristische imago (artwork, geluidseffecten, teksten… nou ja, titels in ieder geval) van de band past ook nog eens precies in het mutant/cyborg potje. Op Quasineutrality is de bulldozerproductie hier ook een stuk beter op toegerust dan op het nog iets te organisch (en dun) klinkende Planisphærium. Uiteraard is de snaredrum afgesteld op standje Blechtrommel en in volle blastbeatglorie combineert dat met de getriggerde dubbele basdrums alsof je in Hangar 18 bent opgesloten met een op hol geslagen helicopter: ffft ffft ffft ffft, I love the sound of Napalm Death in the morning.
De gitaren produceren ondertussen een meteorenregen van noise, skronk en breakdowns, de riff ver voorbij. Zanger Phlegeton (dat klinkt al als een kwattende alien) heeft zo’n beetje de diepst denkbare gorgel van allemaal, maar het is feitelijk een troostrijke pruttel die tegelijk contrasteert en samenvalt met de snareblasts. Het vreemde en ook hetgene wat Wormed zo aantrekkelijk en bijzonder maakt is dan ook dat het allemaal zo… prettig in het gehoor ligt. Avantdeathmetal als ear candy, ongelooflijk maar waar. Eigenlijk zijn tien minuutjes van deze godenspijs stiekum precies de juiste dosering, maar toch, ik ben reuze benieuwd of ze dit ook een album lang vol kunnen houden, en vooral ook live kunnen waar maken. Zo ja, dan heeft Spanje er weer een kampioentje bij.
Beluister Quasineutrality op Spotify.
Thijs Gouwerok