Vijf albums in acht jaar. Je kan er niets anders dan respect voor hebben. Het was (dus toch) een goede zet om de accu op te laden in de stille jaren '90 en dan weer behoorlijk relevant knallen. Tuurlijk, het zijn geen vijf sterren-albums, al wil Rolling Stone ons anders doen geloven, maar je kunt ze niet schouderophalend afdoen, zoals bij een Van Morrison.
Working on a Dream begint ambitieus, en uiteindelijk wat te hooggegrepen met het acht minuten durende Outlaw Pete. Springsteen zingt nagenoeg constant dezelfde melodie en de strijkers doen 'I was made for loving you'. Is 't 'n grap? Je zou 't haast denken als de harmonica op de Morricone-toer gaat. Enigszins ironisch komt 't epos pas aan 't slot echt op gang en heb ik 't gevoel dat 't juist op dat moment te snel de nek wordt omgedraaid. Hoe dan ook, het eerste skipmomentje, al is 't maar omdat je de afwas al gedaan hebt voordat het nummer om is. My Lucky Day zet de ware toon voor de plaat. Tekstueel simpel en in love, muzikaal vol en opgewekt en met 'n uitstekende rol voor tweede zanglijnen. Ook hier trouwens weer 't gevoel dat de melodie in de vocalen bij elk tekstregel van voor af aan begint. Geen ramp, Magic werd ook pas in de tweede helft echt goed en titeltrack Working on a Dream is alweer een stap in de goede richting. Emotioneel refrein en de eerste van meerdere appearances van 'nanana'-Beach Boys-achtige harmonie-vocalen. Een nieuwe, en voor de Boss, frisse zet. De (vast expres) valse fluit-solo is lollig en tekenend voor 't optimisme. Toch nog even even zeuren, jammer dat Springsteen in 't refrein niet het tempo erin houdt. Hij zingt geknepen en vol passie 'I am working on a dree-aaam, though sometimes it feels so for away', terwijl ie 'dream' misschien in een keer af had kunnen doen en dan meteen door.
Queen of the Supermarket heeft iets schrijnends. Een sympathiek verhaaltje over een man verliefd op een kassameisje. Zou Springsteen zelf normaal naar de supermarkt kunnen? Zou ie überhaupt wel eens gaan? Of zou ie altijd worden herkend en handtekeningen moeten uitdelen. Zeker in Amerika lijkt me dat onvermijdelijk. Misschien woont ie in een dure villa-wijk waar niemand van een BA'er opkijkt. De Niro, Pacino en de Boss in de rij bij de kassa en 't kassameisje kauwt ongeïnteresseerd kauwgom. Goed nummer trouwens.
What Love Can Do heeft een 'who stopped the rain'-refrein, een knikje naar Fogerty in een kort niemendalletje. Snel door met het hoogtepunt van de plaat. This Life is de Girls in their Summer Clothes van dit album en nog wel 'n tandje beter. Working on a Dream is, ondanks het dieselende begin, 'n vocale plaat, dáár worden de punten gehaald, en This Life is 't meest raak van allemaal. 'This Life and then the next, with you I have been blessed.' Prachtige, niet voor de hand liggende wending in de akkoorden, bij dat 'next'. 'I finger the hem of your dress, my universe at rest' is ook 'n mooie. Nummer had voor mij nog wel een break mogen kennen, met een refrein begeleidt door slechts een gitaar. Nu laten ze 't loslopen in een fade-out, die je ver voordat ie begint al hoort aankomen, Clarence mag nog even meetoeteren, niks mis mee verder.
Good Eye is het tweede en laatste skipmomentje. Een bluesschema, een hiphopperig woei-sampletje en Bruce die een Tom Waits doet. Visioenen van Real Gone, een van de slechtste platen die Waits ooit maakte. Wat ook wringt is dat de voorgrond gritty doet, of probeert te zijn, maar de bas en drums clean klinken, dat hadden dan toch echt potten en pannen moeten wezen, maar er was toch al geen redden aan.
Tomorrow Never Knows gaat twee minuutjes op de Americana-toer, shuffletje op de drums, voor 't eerst een duidelijke akoestische gitaar. Leuk. Opgewekter dan Devils & Dust, van mij mag de Boss nog wel 'ns een plaat in dit genre maken. Wie weet over tien jaar, terug naar Bob Dylan. Opmerkelijk is nog het Efteling-achtige strijkersmotiefje.
Life Itself is het andere hoogtepunt. Eerst is er nog teleurstelling omdat de sprankelende gitaarriff meteen wordt overschaduwd en letterlijk wordt weggedrukt door bas en vocalen, maar die donkere zanglijn is mysterieus en fascinerend. 'I left the rest for the others it was you and nothing else.' Life Itself is van de alomtegenwoordige liefdesliedjes het meest gecompliceerd en dus het best. 'I knew you were in trouble anyone can tell.' Maar! 'You were life itself, rushing over me.' Ook bonuspunten voor 't feit dat de simpel op de stok wegtikkende drums níet zichzelf met 'n fill in gang trekken om alsnog "los" te gaan. Alhoewel, op de achtergrond klinkt toch nog 'n snare-drum, ik hoorde 'm pas na drie keer, dus zie 'm door de vingers.
Springsteen wordt door zekere lieden wel 'ns verweten alle nummers dicht te smeren met synthesizers. Nu mag ik z'n synthesizers + orgel-plamuurverf altijd wel, maar een kern van waarheid zit erin. Kingdom of Days en Surprise, Suprise lijden onder een overdaad aan overbodige strijkers. Zelfs de bekende tingeltangel-toetsen (die nog zo mooi waren in Magic's Ill Work For You My Love) kunnen de zaak niet meer redden. Nog afgezien van 't feit dat zes keer het refrein en slechts twee keer een couplet in Suprise, Suprise wat al te scheef is, terwijl in die openingsriff en heerlijke snare-roffel tegen 't eind, toch een echt goed liedje had gezeten.
Gelukkig eindigt het album met twee geslaagde akoestische gitaarballades. The Last Carnival is de te verwachten ode aan Danny Federici, met ene Jason Federici op accordeon, ongetwijfeld een zoon, en de thematiek van Chaplin's The Circus. De show moet door, het circus (=Springsteen en z'n E Street Band) trekt door en af en toe moet je onvermijdelijk iemand achterlaten. The Last Carnival is eigenlijk beter dan The Wrestler, het aftitelingsnummer van de gelijknamige film. Een Streets of Philadelphia is 't zeker niet, maar mogelijk moet je eerst de film zien en 'm gevoelsmatig daarmee completeren. En ik ga Dave Zabriskie niet tegenspreken!
(door Ludo)