[cd, Thrill Jockey/Konkurrent]
Vanaf de oprichting in 2006 gaat het hard met de band Wooden Shjips uit San Francisco. In de begintijd zie ik ze eenmaal live, waar het geluid van de groep nog vrij minimaal en primitief is in vergelijking tot de releases erna. Dat is ook precies wat Wooden Shjips keer op keer doet, namelijk vooruit gaan en hun geluid steeds ontwikkelen en heruitvinden. Ze brengen 2 albums uit en 2 compilaties van de vele singles en andere losse tracks. De rode draad wordt gevormd door de psychedelische sound die duidelijk de wortels heeft in de jaren 60 en 70 maar volop flirt met die uit de jaren 80 en 90. Dit is precies wat ervoor zorgt dat de band nooit echt gedateerd klinkt, maar veeleer als een originele en telkens evoluerende blik op de psychedelische muziek. Met hun nieuwe cd West is dan eindelijk hun derde studioplaat een feit. De sound van de band is tot volle wasdom gekomen, wat ongetwijfeld ook te maken heeft met de productionele bemoeienissen van Phil Manley (Trans Am) en Sonic Boom (Spaceman 3, Experimental Audio Research, Spectrum). Wooden Shjips heeft ook zeker raakvlakken met de bands waaruit beide heren komen. De huidige line-up is meer één van een rockband en dat vertaald zich ook naar het nieuwe geluid. Naast Erik “Ripley”Johnson (zang, gitaar), ook actief in Moon Duo, zijn het Omar Ahsanuddin (drums), Dusty Jermier (bas) en Nash Whalen (orgel) die de muziek verzorgen. In de zeven nummers laten ze een lekker, gruizig en uiteraard psychedelische rocksound horen, waarin de motorik dankzij de strakke drumpartijen niet ontbreekt. De vette en tevens zweverige orgelpartijen zorgen samen met de zang, de drones en gitaren voor het psychedelische effect. Het is een kruispunt geworden waarop The Velvet Underground, The Doors, Can, Inspiral Carpets, Spacemen 3, White Hills, Dead Moon, Joy Division, Thee Hypnotics en Neil Young elkaar op onvergetelijke wijze treffen. De gelaagde muziek dendert heerlijk voort en kent toch allerlei subtiele details. Daarnaast hoppen ze in al hun gruizigheid toch ook wel door diverse genres heen. Het is een geweldig meeslepend album geworden met prachtig bezwerende zang, waarbij je van de ene verbazing in de andere valt. Een feest der (h)erkenning, dat op uiterst originele wijze is vormgeven. Mag ik dit voorzichtig al hun magnum opus noemen? Maar het blijft natuurlijk onvoorspelbaar waar deze band ooit zal eindigen.
door Jan Willem Broek