[cd, Jagjaguwar/Konkurrent]
“Women!”, is met genoeg ergernis in je stem zó lekker om te zeggen als je alle vrouwen even over één kam wilt scheren (nee heeft niets met overtollig haar te maken) als het om irritante eigenschappen gaat. Ook uit de Canadese serie “Kids In The Hall” zit een uitspraak: women, you can’t shoot them all and you can’t send them all to Canada”. Toch zijn het nota bene 4 mannen uit Canada Patrick Flegel (zang/gitaar), Matt Flegel (bas/zang), Chris Reimer (gitaar/zang) en Michael Wallace (drums) die hun in 2007 opgerichte band Women hebben genoemd. Ze nemen samen met labelgenoot Chad VanGaalen hun gelijknamige debuut op, waarvan de lol me eigenlijk ontgaat. Het is een rammelende, onsamenhangende plaat geworden. Een beetje huiverig ben ik dan ook bij hun tweede cd Public Strain, maar dat blijkt nergens voor nodig. Ze werken wederom samen met Chad VanGaalen maar hebben nu duidelijk meer nagedacht over de opbouw. Sterker nog, deze is hier ijzersterk. Ze openen in de eerste paar nummers met gruizige folkpop die wel wat van de Beach Boys uit hun beste periode weg hebben, maar ook met de naïviteit van Syd Barrett, de psychpop van Deerhunter en naar het midden toe zelfs met wat spacegeluiden van Spacemen 3. Die gaan halverwege de cd over in die typische noise van Trumans Water en vervolgens de dissonante gitaarsongs van Sonic Youth, waarbij de psychedelica gehandhaafd blijven. Een paar songs voor het eind schakelen ze dan langzaam weer terug. Je wordt als vanzelf meegezogen in dit uiterst pakkende en afwisselende plaatje. Wat een verschil met het debuut en los daarvan gewoon een subliem, psychedelisch rockalbum.
MP3:
Eyesore
door Jan Willem Broek