[cd, Secretly Canadian/Konkurrent]
Hoewel je bij een naam als Woman’s Hour wellicht een vrouwenband vermoedt, bestaat deze in 2011 opgerichte viermansformatie uit Londen voor driekwart uit mannen. Wel kunnen ze rekenen op zingend boegbeeld Fiona Jane Burgess. De overige leden zijn haar broer William Burgess (gitaar), Nicolas “Nick” Graves (bas) en Joshua “Josh” Hunnisett (keyboards). Ze hebben inmiddels drie 7”-es uitgebracht, waarop ze een heerlijk laidback geluid laten horen dat ergens tussen droompop, coolwave, indiepop en artpop uitkomt.
Ze komen nu met hun volwaardige debuut Conversations. Zonder voorinformatie moest ik bij een vrouwenuur en conversaties meteen denken aan de “vagina monologen” en verhalen over Sex & The City, chocolade en ijs. Maar eenmaal de muziek te hebben gehoord, is dit vooral bekrompenheid mijnerzijds. Fiona Jane beschikt over een heerlijk onderkoelde en toch warme stem, waarmee ze me wel enigszins aan Sade en Mazzy Star doet denken. Ze zingt vooral over de meer duistere zaken des levens. De muzikale omlijsting sluit daar nauw op aan. Enerzijds hebben ze datzelfde kale, maar mysterieuze van The xx en soms ook Portishead. Aan de andere kant bevat hun muziek ook die fijne indiepop van Beach House, Bat For Lashes en The Antlers. Daarbij hebben ze zwoelheid van Mazzy Star en Donna Regina. En hoe vaker je dit ogenschijnlijk lichte werk beluistert, des te meer weet het onder je huid te kruipen. Geweldige muziek voor de meer contemplatieve momenten of een luie, zomerse middag in het weekend. Een droomdebuut waarover het laatste vast nog niet gezegd is.
door Jan Willem Broek