[cd, Pink Flag/Konkurrent]
Terugblikken doen we allemaal wel met enige regelmaat. Ook ik kan vervuld raken van herinneringen van jaren geleden, hetgeen meer dan eens door de muziek ingegeven wordt. Een groep die zeker een grote rol daarin kan spelen is de legendarische Britse band Wire. Deze in 1976 door zanger/gitarist Colin Newman opgerichte formatie loopt als één van de rode draden door mijn leven, al ben ik in de jaren 80 pas ingestapt. Maar ze zijn er nog altijd en al hun zijprojecten van weleer als Dome, Cupol, P’O, Duet Emmo, Wir (zonder drummer Robert “Gotobed” Grey) en meer zijn me nog altijd dierbaar. Hun huidige live optredens zijn snoeihard en grenzen qua geluidssterkte aan die van Ministry. De avant-garde van Wire, geboren vanuit de punkgedachte, heeft verder weinig raakvlakken met hen. Het geeft wel aan dat ze vooruit willen en niet willen verslappen. Oud en grijs, maar nog altijd met wilde haren. Ook laat Newman met enige regelmaat van zich horen in Githead, waar ook zijn vrouw Malka Spigel (ex-Minimal Compact) en Robin Rimbaud (Scanner) deel van uitmaken. Op hun vorige cd Red Barked Tree uit 2011 grijpen ze terug naar hun beginperiode, met geklaag over zand in hun joints en al, maar dan met een moderne sound. Dat levert zeer puntige liedjes op, waar de gemiddelde nieuwe band een puntje aan kan zuigen. De stem van Newman klinkt ondanks zijn grijze kop nog jeugdig en net zo donker als altijd.
Ze doen er op hun nieuwste, of moet ik zeggen één van de oudste(?), album een schepje bovenop. De huidige bandleden Colin Newman, Graham Lewis, Robert Grey (hij is al een tijd weer terug) en Matthew Simms (It Hugs Back), die laatste vervangt het in 2004 afgetreden oerlid Bruce Gilbert, duiken in oude Wire tapes. Ze willen hiermee de onafgemaakte songs van weleer toch een kans in het hier en nu bieden. Aldus geschiedde. Change Become Us is een ultiem terugblik album geworden, waarbij ze nummers die op de plank zijn blijven liggen hebben afgestoft en nieuw leven ingeblazen. Dat levert niet dezelfde muziek op van de periode 1979/1980, waar dit alles op gestoeld is, maar wel fraaie, dynamische songs die meteen klinken als klassiekers. Het is in feite de missing link tussen Document And Eyewitness (1980) en opvolger A Bell Is A Cup Until It Is Struck (1987). Daarnaast past het ook helemaal in het huidige geluid van de groep. Al met al een ijzersterke, nieuwe aanwinst van deze helden!
door Jan Willem Broek