Traces is geen concert, geen dansvoorstelling, geen toneel, maar een ervaring met de hint van een verhaal, of een verhaal achter het verhaal. Het is voor alles een beleving, van het lichaam van natuur en van geluid. Dat is een eerste bevinding van mij na het zien van de voorstelling Traces, een samenwerking van Wim Vandekeybus, zijn dansgezelschap Ultima Vez en muzikanten Trixie Whitley en Marc Ribot. Ik moet er wel bij vermelden dat ik kwa dans absoluut geen kenner ben, dans blijft mij altijd een beetje vreemd, terwijl het mij wel boeit fascineert en raakt.
De voorstelling opent met een meisje dat in paniek door een bos rent en zich beschermt tegen onzichtbare vijanden/roofdieren, uit eindelijk wordt ze geveld door een auto (als metafoor voor onze op hol geslagen maatschappij). Hierna ontspint zich een reeks gebeurtenissen/ dans stukken waarin de balans tussen de natuur en de mens, tussen mens en lichaam, tussen persoonlijk en algemeen bezit. Ik zie invloeden van Afrikaanse dans, capoeira, maar ook popping in de dansers, ik zie een een worden van danser en muziek, een spannende zoektocht naar persoonlijke improvisatie en gechoreografeerde groepsdansen. De spaarzame muziek bij de voorstelling waarin ook stilte veel ruimte kreeg werd deel van de voorstelling als de muzikanten betrokken worden bij het verhaal en niet enkel meer als begeleidend functioneren. Door alles heen loopt er een soort rauwe energie die je bij de strot grijpt, die je raakt en die je verontrust. Ik zie een soort link naar de onmenselijk situatie van de vluchtelingen die aan de grenzen van Europa in de verschillende kampen zitten. Maar ook naar acceptatie en uitsluiting in andere facetten van de samenleving. Over het ikke ikke ikke en de rest kan stikken in de maatschappij tegenover mededogen en compassie.
Ik bleef een beetje verdwaasd en overdondert achter nadat ik deze voorstelling ervaren en beleeft heb, ik heb lang alles niet gezien, er gebeurde veel te veel op het podium, maar een algemeen gevoel van rauwe urgentie over de link met de natuur en met het leven die we lijken verloren te hebben klinkt na in mijn oren en blijft gebrand op mijn netvlies.